ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 653

กู้จือหยั่นอยู่ด้านหลังเธอพร้อมเรียกเธอไว้：“เสิ่นเสี่ยวเหลียง！”

เสิ่นเหลียงยกกระเป๋าไว้ หันมามองกู้จือหยั่นแล้วทำท่าจะตีเขา ทันใดนั้นกู้จือหยั่นได้ปิดปากเงียบอย่างเชื่อฟังทันที ไม่ส่งเสียงออกมาอีก

แต่ตอนที่เขาหันมา ใบหน้ากลับเต็มด้วยรอยยิ้ม：“นายดูหน้าตาหยาบคายของเสิ่นเสี่ยวเหลียงสิ ดูซิว่าชาตินี้เธอจะขายออกหรือเปล่า ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะสามารถทำตัวอ่อนโยนอย่างน่อนน่อนหน่อย……”

“อ่อนโยน？”เฉินถิงเซียวยักคิ้วเล็กน้อย：“นายว่ามู่น่อนน่อน？”

“ก็ใช่น่ะสิ เธออยู่ตรงหน้านายก็อ่อนโยนอยู่ไม่ใช่เหรอ……”ในใจกู้จือหยั่นรู้สึกว่ามู่น่อนน่อนดีกับเฉินถิงเซียว มากกว่าที่เสิ่นเหลียงดีกับเขาเสียอีก

เฉินถิงเซียวแสยะยิ้มมุมปาก แค่ยิ้มหยันทีนึงแต่ไม่ได้พูดอะไร

ผู้หญิงที่เจอครั้งแรกก็ตบหน้าเขาฉาดนึง……

เสียงยิ้มหยันของเขา ทำให้กู้จือหยั่นกลัวจนหัวหด：“ฉันรีบให้คนไปหาดูว่าเจียงซ่งยังอยู่นี่หรือเปล่า”

กู้จือหยั่นไม่รู้ว่ามู่น่อนน่อนไปหาเฉินถิงเซียวมา ยิ่งไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เฉินถิงเซียวกับเจียงซ่งอยู่ห้องเดียวกัน

เขานึกแค่ว่า เฉินถิงเซียวกลัวเจียงซ่งจะเล่นซี้ซั้วในโรงแรมจีนติ่ง ถึงเวลาก่อเรื่องขึ้นมาจะพลอยทำให้โรงแรมจีนติ่งเดือดร้อนไปด้วย

เขาพาคนเข้าลิฟต์แล้ว ถึงมานึกได้ทีหลังว่า：“ถิงเซียวรู้ได้ยังไงว่าเจียงซ่งอยู่ที่นี่？”

พนักงานที่มากับเขา เป็นพนักงานที่ก่อนหน้านี้ต้อนรับเฉินถิงเซียวกับซูเหมียนพอดี จึงได้พูดว่า：“ก่อนหน้านี้คุณชายเฉินกับประธานเจียงก็ดื่มเหล้าอยู่ในห้องเดียวกันครับ”

“นายแน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด？”จิตใต้สำนึกของกู้จือหยั่นคือพนักงานตาฝาดไป

เพราะปกติเฉินถิงเซียวเกลียดงานเลี้ยงอาหารค่ำมาก และไม่ชอบเล่นอยู่ข้างนอก ขนาดเขานัดเฉินถิงเซียวออกมาดื่มเหล้า เฉินถิงเซียวก็ไม่เห็นจะยอมตอบตกลงเลย

คนที่พาออกหน้าออกตาไม่ได้อย่างเจียงซ่งก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

“ไม่ฝาดครับ ผมยังได้เข้าไปเทเหล้าเลยครับ คุณชายเฉินอยู่โรงแรมจีนติ่งเคยมาแล้วหลายครั้ง ผมไม่มีทางตาฝาดหรอกครับ”พนักงานส่ายหัวรัวๆ เพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดจริงๆ

กู้จือหยั่นมึนไปโดยสิ้นเชิง สิ่งที่เฉินถิงเซียวทำในช่วงนี้ทำให้คนเข้าใจยากจริงๆ

จากมู่นน่อนน่อนมาถึงซูเหมียนแล้วมาถึงเจียงซ่ง เรื่องยุ่งเหยิงทั้งชุดนี้ ไม่เหมือนสไตล์การทำงานของเฉินถิงเซียวเลยสักนิด

กู้จือหยั่นครุ่นคิดอยู่ครึ่งค่อนวัน จากนั้นได้เอามือกุมหัวอย่างค่อนข้างหงุดหงิด พร้อมกับถอนหายใจทีนึง：“เฮ้อ！”

คิดไม่ออกก็ไม่คิดแล้ว

เขาพาคนไปห้องVIPที่ก่อนหน้านั้นเฉินถิงเซียวกับพวกเจียงซ่งดื่มเหล้า

ด้านในยังมีคนเล่นกันอยู่เยอะ พวกเขาเห็นกู้จือหยั่นปุ๊บ ก็ได้ทักทายกับเขาว่า：“ประธานกู้？”

“วันนี้คือลมอะไรหอบประธานกู้มาครับ！”

กู้จือหยั่นก็ถือเป็นคนมีชื่อเสียงเหมือนกัน โลดแล่นอยู่ในวงการได้อย่างเจริญรุ่งเรือง ละมุนละม่อมไปทั่วทุกด้าน ได้รับความนิยมมาก คนมากมายต่างก็ให้เกียรติเขา เห็นเขาล้วนทยอยกันทักทายกับเขา

“อยู่ที่นี่พอดี ว่างพอดีก็เลยแวะมาดูหน่อยครับ”ระหว่างที่กู้จือหยั่นพูด ได้มองดูรอบด้านอย่างสงบเยือกเย็นรอบนึง

ไม่เห็นเงาของเจียงซ่ง

แต่เจียงซ่งอาจจะไปห้องน้ำก็ได้ล่ะ？

กู้จือหยั่นหรี่ตาไว้เล็กน้อย และเหมือนถามเรื่อยเปื่อย：“วันนี้พวกคุณมากันเยอะดีนะครับ”

“กลับไปหลายคนแล้วครับ ถ้าประธานกู้มาเช้าหน่อย คุณชายเฉินกับประธานเจียงก็อยู่เหมือนกันครับ”

“เหรอครับ？ พวกเขาไปแล้วเหรอครับ？”

“เพิ่งเดินตามกันออกไปครับ ”

ไปก็ดีแล้ว

กู้จือหยั่นพูดพร้อมยิ้มแฉ่ง：“เหรอครับ ผมนึกขึ้นได้ว่ายังมีธุระต่อ พวกคุณเล่นกันก่อนนะ ผมให้คนเอาผลไม้เข้ามาให้พวกคุณ”

“ประธานกู้เกรงใจเกินไปแล้วครับ！”

“ทุกคนเป็นเพื่อนกันทั้งนั้น……”

กู้จือหยั่นพูดคุยกับพวกเขาไปไม่กี่คำก็ได้ออกมาแล้ว

ในห้องมีแต่กลิ่นควันบุหรี่ หลังจากเขาออกมา ได้ถอนหายใจยาวๆทีนึง ถึงเดินไปที่ลิฟต์

เฉินถิงเซียวยังรอกู้จือหยั่นอยู่

เขานั่งอยู่บนโซฟาของห้องโถงด้วยสีหน้าเรียบเฉย มือสองข้างยันอยู่บนหัวเข่าที่แยกออก นั่งตัวตรงไว้ คนทั้งคนอยู่ในสภาพที่ตึงเครียดมาก