ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 670

มู่น่อนน่อนเดินไปข้างหน้าหลายก้าว แล้วรู้สึกว่าค่อนข้างผิดสังเกต

ข้างหลังมีความเคลื่อนไหว

เธอหันหลัง เห็นเฉินถิงเซียวได้ตามมาด้วย

เธอยืนอยู่ที่เดิม รอเฉินถิงเซียวเดินเข้ามาใกล้หน่อย ถึงพูดว่า “คุณคงไม่ใช่จะบอกฉันว่า คุณจะไปทานข้าวที่ร้านมั้งคะ ”

มู่น่อนน่อนชี้ร้านอาหารที่เธอกับเสิ่นเหลียงเข้าไปในเมื่อครู่

เฉินถิงเซียวก็ยังทำหน้าเรียบเฉยอีกเช่นเคย เขาเดินผ่านมู่น่อนน่อน แล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารโดยตรง

มู่น่อนน่อนมองดูแผ่นหลังของเฉินถิงเซียว ค่อนข้างแข็งทื่ออยู่กับที่

ไม่นึกเลยว่าเฉินถิงเซียวจะเข้าไปจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เคยประสบเรื่องของก่อนหน้านี้ มู่น่อนน่อนแทบจะสงสัยแล้วว่าเฉินถิงเซียวจงใจหรือเปล่า

เพราะเรื่องแบบนี้ เมื่อก่อนเฉินถิงเซียวก็เคยทำอยู่บ่อยครั้ง

เสิ่นเหลียงไม่รู้ว่ามู่น่อนน่อนได้ออกไปจากห้องน้ำของด้านหลัง เธอเห็นมู่น่อนน่อนไม่กลับมาสักที จึงเตรียมจะโทรหามู่น่อนน่อน

เธอได้ยินข้างหลังมีคนผลักประตูเข้ามาในเวลานี้พอดี

อากาศของฤดูหนาว ด้านนอกหนาวมาก ประตูของร้านอาหารปิดเอาไว้ตลอด

เสิ่นเหลียงหันไปมองด้วยความแปลกใจ ตอนที่เห็นคนที่เข้ามาคือเฉินถิงเซียว เธอได้เบิกตากว้างทันที “บอสใหญ่ ”

เฉินถิงเซียวมองเธอแวบนึง น้อยนักที่จะเปิดปากพูด “มาทานข้าว ”

“ห๊ะ”เสิ่นเหลียงตอบอย่างเซ่อๆคำนึง เห็นเฉินถิงเซียวขมวดคิ้ว ถึงรีบพูดเสริมว่า “ทานข้าวค่ะ”

เวลานี้ มู่น่อนน่อนได้เดินเข้ามาแล้ว

เสิ่นเหลียงเห็นมู่น่อนน่อนเข้ามาจากข้างนอก เธอมึนไปหมดเลย

“น่อนน่อน เธอ……ไม่ใช่……”เสิ่นเหลียงชี้มู่น่อนน่อน และชี้ทิศทางของห้องน้ำ ไม่รู้จะพูดยังไงในชั่วขณะ

มู่นน่อนน่อนเดินมานั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของเสิ่นเหลียง และละเลยเฉินถิงเซียวไปโดยตรง เธอถามเสิ่นเหลียงว่า “กับข้าวยังไม่มาอีกเหรอ หิวจังเลย”

นาทีนี้ เถ้าแก่ได้ยกกับข้าวออกมาจากห้องครัวพอดี

“กับข้าวมาแล้วครับ”

“ขอบคุณค่ะ เถ้าแก่”มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็ได้ก้มหน้าก้มตากินข้าว

“ครับ ไม่ต้องเกรงใจครับ” ทีนี้เถ้าแก่ถึงเงยหน้าขึ้นมาเห็นเฉินถิงเซียว

วันนี้เป็นวันอะไร ก่อนอื่นมีผู้หญิงสองคนที่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นคนรวยมาก่อน ตอนนี้ก็มีผู้ชายที่ดูก็รู้แล้วว่าต้องเป็นบอสใหญ่แน่นอนมาอีกคน

ปกติลูกค้าของร้านเล็กๆของเขาล้วนเป็นพวกนักเรียนที่ไม่ได้มีเงินอะไรมากมาย หรือไม่ก็ผู้อยู่อาศัยที่พักอยู่ระแวกนี้ น้อยมากที่จะเห็นคนรวยที่หน้าตาสะสวยและบุคลิกโดดเด่นแบบนี้

มู่น่อนน่อนไม่สนใจเฉินถิงเซียว เฉินถิงเซียวก็ย่อมไม่มีทางเป็นฝ่ายพูดก่อนอยู่แล้ว

เขาได้นั่งลงบนโต๊ะที่อยู่ข้างๆมู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงโดยตรง

เถ้าแก่เดินไปถามอย่างระมัดระวังว่า “คุณผู้ชายท่านนี้จะทานอะไรดีครับ ”

ผู้ชายคนนี้ดูแล้วยังหนุ่มยังแน่น แต่ทรงพลังมาก เถ้าแก่กลัวนิดหน่อย

เฉินถิงเซียวเปิดดูเมนูอาหาร ได้สั่งกับข้าวเรื่อยเปื่อยไปสองอย่าง

เขาสั่งอาหารเสร็จปุ๊บ เถ้าแก่ก็ได้กลับไปทำอาหารที่ห้องครัวอย่างไวอย่างกับถูกนิรโทษกรรม

หน้าร้าน เหลือแค่พวกเขาสามคน

เสิ่นเหลียงมองเฉินถิงเซียว จากนั้นได้หันมามองมู่น่อนน่อนอีก

เฉินถิงเซียวนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสุภาพเรียบร้อย มองข้างหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย คงจะไม่ค่อยชินกับร้านเล็กๆแบบนี้ ท่านั่งก็เลยแข็งกระด้างนิดหน่อย

ส่วนมู่น่อนน่อน เหมือนคนไม่เป็นไรยังไงอย่างงั้น ได้ก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเอง ราวกับไม่เห็นเฉินถิงเซียวเลย

สองคนนี้ต่างก็ทำเป็นอีกฝ่ายไม่มีตัวตน แต่เสิ่นเหลียงจะทำเป็นเฉินถิงเซียวไม่มีตัวตนไม่ได้

เพราะออร่าของเฉินถิงเซียวทรงพลังเกิน เธอทรมานไปทั้งตัวและอึดอัดมากๆ