ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 670

มู่น่อนน่อนเดินไปข้างหน้าหลายก้าว แล้วรู้สึกว่าค่อนข้างผิดสังเกต

ข้างหลังมีความเคลื่อนไหว

เธอหันหลัง เห็นเฉินถิงเซียวได้ตามมาด้วย

เธอยืนอยู่ที่เดิม รอเฉินถิงเซียวเดินเข้ามาใกล้หน่อย ถึงพูดว่า “คุณคงไม่ใช่จะบอกฉันว่า คุณจะไปทานข้าวที่ร้านมั้งคะ ”

มู่น่อนน่อนชี้ร้านอาหารที่เธอกับเสิ่นเหลียงเข้าไปในเมื่อครู่

เฉินถิงเซียวก็ยังทำหน้าเรียบเฉยอีกเช่นเคย เขาเดินผ่านมู่น่อนน่อน แล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารโดยตรง

มู่น่อนน่อนมองดูแผ่นหลังของเฉินถิงเซียว ค่อนข้างแข็งทื่ออยู่กับที่

ไม่นึกเลยว่าเฉินถิงเซียวจะเข้าไปจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เคยประสบเรื่องของก่อนหน้านี้ มู่น่อนน่อนแทบจะสงสัยแล้วว่าเฉินถิงเซียวจงใจหรือเปล่า

เพราะเรื่องแบบนี้ เมื่อก่อนเฉินถิงเซียวก็เคยทำอยู่บ่อยครั้ง

เสิ่นเหลียงไม่รู้ว่ามู่น่อนน่อนได้ออกไปจากห้องน้ำของด้านหลัง เธอเห็นมู่น่อนน่อนไม่กลับมาสักที จึงเตรียมจะโทรหามู่น่อนน่อน

เธอได้ยินข้างหลังมีคนผลักประตูเข้ามาในเวลานี้พอดี

อากาศของฤดูหนาว ด้านนอกหนาวมาก ประตูของร้านอาหารปิดเอาไว้ตลอด

เสิ่นเหลียงหันไปมองด้วยความแปลกใจ ตอนที่เห็นคนที่เข้ามาคือเฉินถิงเซียว เธอได้เบิกตากว้างทันที “บอสใหญ่ ”

เฉินถิงเซียวมองเธอแวบนึง น้อยนักที่จะเปิดปากพูด “มาทานข้าว ”

“ห๊ะ”เสิ่นเหลียงตอบอย่างเซ่อๆคำนึง เห็นเฉินถิงเซียวขมวดคิ้ว ถึงรีบพูดเสริมว่า “ทานข้าวค่ะ”

เวลานี้ มู่น่อนน่อนได้เดินเข้ามาแล้ว

เสิ่นเหลียงเห็นมู่น่อนน่อนเข้ามาจากข้างนอก เธอมึนไปหมดเลย

“น่อนน่อน เธอ……ไม่ใช่……”เสิ่นเหลียงชี้มู่น่อนน่อน และชี้ทิศทางของห้องน้ำ ไม่รู้จะพูดยังไงในชั่วขณะ

มู่นน่อนน่อนเดินมานั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของเสิ่นเหลียง และละเลยเฉินถิงเซียวไปโดยตรง เธอถามเสิ่นเหลียงว่า “กับข้าวยังไม่มาอีกเหรอ หิวจังเลย”

นาทีนี้ เถ้าแก่ได้ยกกับข้าวออกมาจากห้องครัวพอดี

“กับข้าวมาแล้วครับ”

“ขอบคุณค่ะ เถ้าแก่”มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็ได้ก้มหน้าก้มตากินข้าว

“ครับ ไม่ต้องเกรงใจครับ” ทีนี้เถ้าแก่ถึงเงยหน้าขึ้นมาเห็นเฉินถิงเซียว

วันนี้เป็นวันอะไร ก่อนอื่นมีผู้หญิงสองคนที่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นคนรวยมาก่อน ตอนนี้ก็มีผู้ชายที่ดูก็รู้แล้วว่าต้องเป็นบอสใหญ่แน่นอนมาอีกคน

ปกติลูกค้าของร้านเล็กๆของเขาล้วนเป็นพวกนักเรียนที่ไม่ได้มีเงินอะไรมากมาย หรือไม่ก็ผู้อยู่อาศัยที่พักอยู่ระแวกนี้ น้อยมากที่จะเห็นคนรวยที่หน้าตาสะสวยและบุคลิกโดดเด่นแบบนี้

มู่น่อนน่อนไม่สนใจเฉินถิงเซียว เฉินถิงเซียวก็ย่อมไม่มีทางเป็นฝ่ายพูดก่อนอยู่แล้ว

เขาได้นั่งลงบนโต๊ะที่อยู่ข้างๆมู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงโดยตรง

เถ้าแก่เดินไปถามอย่างระมัดระวังว่า “คุณผู้ชายท่านนี้จะทานอะไรดีครับ ”

ผู้ชายคนนี้ดูแล้วยังหนุ่มยังแน่น แต่ทรงพลังมาก เถ้าแก่กลัวนิดหน่อย

เฉินถิงเซียวเปิดดูเมนูอาหาร ได้สั่งกับข้าวเรื่อยเปื่อยไปสองอย่าง

เขาสั่งอาหารเสร็จปุ๊บ เถ้าแก่ก็ได้กลับไปทำอาหารที่ห้องครัวอย่างไวอย่างกับถูกนิรโทษกรรม

หน้าร้าน เหลือแค่พวกเขาสามคน

เสิ่นเหลียงมองเฉินถิงเซียว จากนั้นได้หันมามองมู่น่อนน่อนอีก

เฉินถิงเซียวนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสุภาพเรียบร้อย มองข้างหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย คงจะไม่ค่อยชินกับร้านเล็กๆแบบนี้ ท่านั่งก็เลยแข็งกระด้างนิดหน่อย

ส่วนมู่น่อนน่อน เหมือนคนไม่เป็นไรยังไงอย่างงั้น ได้ก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเอง ราวกับไม่เห็นเฉินถิงเซียวเลย

สองคนนี้ต่างก็ทำเป็นอีกฝ่ายไม่มีตัวตน แต่เสิ่นเหลียงจะทำเป็นเฉินถิงเซียวไม่มีตัวตนไม่ได้

เพราะออร่าของเฉินถิงเซียวทรงพลังเกิน เธอทรมานไปทั้งตัวและอึดอัดมากๆ

เธอเห็นฉีเฉิง ก็ได้ชี้เก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ “กินข้าวหรือยัง ”

ฉีเฉิงได้มองเฉินถิงเซียวแวบนึงก่อน ใบหน้ามีความประหลาดใจแวบผ่านเสี้ยวนึง จากนั้นถึงได้นั่งลงที่ข้างกายของมู่น่อนน่อนโดยตรง

เขามองกับข้าวบนโต๊ะแวบนึง น้ำเสียงเย็นชา “กินมาแล้วครับ”

“น่อนน่อน กินอิ่มยัง ในเมื่อเขาก็มาแล้ว งั้นพวกเรากลับกันก่อนเถอะ”เสิ่นเหลียงทนบรรยากาศที่กดดันของที่นี่ไม่ได้ตั้งนานแล้ว เธออยากไปตั้งนานแล้ว

มู่น่อนน่อนอ่านความคิดของเสิ่นเหลียงออก ก็ไม่ได้อยู่ต่ออีก “โอเค ไปกันเถอะ”

มู่น่อนน่อนได้เช็คบิลกับเถ้าแก่ ก่อนจะไป ก็ยังอดมองไปยังทิศทางของเฉินถิงเซียวไม่ได้

ตรงหน้าของเฉินถิงเซียวมีกับข้าววางอยู่สองจาน เขาไม่ได้แตะต้องมันเลย ได้ถือโทรศัพท์ไว้ไม่รู้กำลังทำอะไรอยู่

ตอนที่มู่น่อนน่อนเดินผ่านข้างกายเขา ได้มองดูแวบนึง พบว่าเขากำลังอ่านวีแชทอยู่

เฉินถิงเซียวได้กดข้อความเสียงที่ส่งมา เสียงอ่อนโยนของผู้หญิงได้ก้องมาจากมือถือในเวลานี้ “ถิงเซียว พรุ่งนี้เราไปดูหนังด้วยกันมั้ยคะ”

จากนั้น เฉินถิงเซียวได้กดปุ่มส่งข้อความเสียง แล้วตอบกลับว่า “โอเคครับ”

นาทีนี้มู่น่อนน่อนได้เดินมาถึงหน้าร้านแล้ว ฉีเฉิงเดินอยู่ข้างหน้าได้ผลักประตูออก ลมหนาวพัดพาเข้ามาจนหนาวเข้ากระดูก หนาวจนค่อนข้างเจ็บ

ฝีเท้าของมู่น่อนน่อนชะงักเล็กน้อย เธอยกมุมปากขึ้น สีหน้าเย็นชาจนน่ากลัว

เสิ่นเหลียงไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้ของมู่น่อนน่อนมาก่อน เมื่อครู่ข้อความเสียงจากในวีแชทของเฉินถิงเซียวเธอก็ได้ยินแล้วเหมือนกัน เสิ่นเหลียงได้ดึงมือของมู่น่อนน่อนอย่างค่อนข้างเป็นห่วง

มู่น่อนน่อนยิ้มปลอบโยนให้เสิ่นเหลียง ส่งสัญญาณให้เธอว่าไม่เป็นไร

ออกมาจากร้าน เสิ่นเหลียงถึงถามว่า “น่อนน่อน เธอไม่เป็นไรจริงเหรอ ”

“ไม่เป็นไร”มู่น่อนน่อนยิ้มอ่อนๆ ดูไม่ออกเลยว่าผิดปกติ “คบกันเลิกกัน เป็นเรื่องปกติมาก ใครบ้างที่ไม่เคยอกหัก อีกอย่าง คนๆนึงไม่มีทางอาศัยความรักดำรงอยู่ชีวิตตลอดไปหรอก ฉันยังมีมู่มู่ ยังมีเธอและยังมีงาน ฉันไม่ได้เสียใจอย่างที่เธอคิดเลย”

ใช่ พอคิดแบบนี้ เธอก็ไม่ได้เสียใจขนาดนั้นแล้ว

หวนคิดถึงครึ่งชีวิตนี้ มู่น่อนน่อนรู้สึกว่า ความทุกข์ทรมานที่ได้รับจากความรัก เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยมาก