ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 671

หลังจากที่เสิ่นเหลียงฟังคำพูดของมู่น่อนน่อนแล้ว ก็เงียบอยู่ครู่หนึ่งโดยที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ได้แต่พยักหน้า

แม้ว่าเธอกับมู่น่อนน่อนจะรู้จักและมีความสัมพันธ์ที่ดีมาหลายปี แต่ก็มักจะมีคนหนึ่งที่ไม่มีใครสามารถแทนที่ได้

เธอรู้ว่ามู่น่อนน่อนพูดเพื่อให้ทุกอย่างดูไม่เครียดเท่านั้น แต่ในใจของมู่น่อนน่อนนั้นจะต้องเจ็บปวดมากอย่างแน่นอน

ต่อให้มีคำพูดปลอบโยนมากมายก็เปล่าประโยชน์ เธอจึงต้องบอกมู่น่อนน่อนด้วยการกระทำ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะอยู่ข้าง ๆ เสมอ และเธอก็เชื่อว่ามู่น่อนน่อนจะสามารถเดินออกมาได้

มู่น่อนน่อนถามเสิ่นเหลียง “เธอจะกลับหรือจะไปพักกับฉัน”

“ไปพักกับเธอดีกว่า วันนี้ไม่กลับไปแล้ว” เสิ่นเหลียงหาวขึ้น ดูเหมือนจะง่วงเล็กน้อยแล้ว

ก่อนหน้านี้ตอนที่ทั้งคู่มานั้น ทั้งคู่ได้ขับรถของเสิ่นเหลียงมา

ตอนนี้ฉีเฉิงมาแล้ว พวกเธอจะต้องขับรถของเสิ่นเหลียงกลับไปด้วย

ดังนั้น หลังจากที่ฉีเฉิงมา ก็ได้ขับรถของตัวเองกลับไปแล้ว มู่น่อนน่อนนั่งรถของเสิ่นเหลียงกลับไป

……

วันรุ่งขึ้น

เมื่อวานตอนที่มู่น่อนน่อนไปหาเฉินถิงเซียวนั้น ได้บอกกับเฉินถิงเซียวว่าวันนี้จะไปรับเฉินมู่

เฉินถิงเซียวยังบอกอีกว่าวันส่งท้ายปีเก่าไม่ว่าง หลังจากที่มู่น่อนน่อนไปรับเฉินมู่ ปีใหม่ก็ไม่ต้องส่งเฉินมู่กลับไปแล้ว

ตอนที่มู่น่อนน่อนลุกขึ้นจากเตียงนั้น เสิ่นเหลียงกำลังนอนสะลึมสะลือ “น่อนน่อน เช้าขนาดนี้เธอจะไปไหนเหรอ”

“ไปรับมู่มู่” มู่น่อนน่อนกำลังค้นเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า พลางค้นเสื้อผ้าพลางกล่าว

เสิ่นเหลียงตอบเพียง “อ๋อ” จากนั้นพลิกตัวแล้วก็นอนต่อ ทันใดนั้นเธอฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ รีบลุกขึ้นนั่งในทันที “เธอจะไปที่บ้านของเฉินถิงเซียว?”

“ใช่” มู่น่อนน่อนหยิบเสื้อออกจาตู้แล้วโยนลงบนเตียง

เสิ่นเหลียงเลิกผ้าห่มออก แล้วคลานออกมาจากผ้าห่ม “ฉันไปเป็นเพื่อนเธอนะ”

“เธอนอนต่อเถอะ ฉันไปคนเดียวได้” มู่น่อนน่อนรู้ว่าเสิ่นเหลียงเพิ่งจะออกมาจากกองถ่ายละคร และก็เหนื่อยมาก แน่นอนว่าย่อมไม่ให้เสิ่นเหลียงไปเป็นเพื่อนเธอ

เสิ่นเหลียงส่ายหน้า แล้วพูดตรง ๆ ว่า “ฉันไม่ง่วง”

มู่น่อนน่อนจึงหันไปมองเธอแวบหนึ่ง “ดวงตาคล้ำอย่างกับหมีแพนด้า”

เสิ่นเหลียงทำปากมุ่ย “เสื้อผ้าของเธอขอฉันใส่ชุดหนึ่งนะ ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วย”

รูปร่างมู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงใกล้เคียงกัน เสื้อผ้าที่เธอใส่ได้ เสิ่นเหลียงก็ใส่ได้เช่นกัน

ในใจของเธอเข้าใจดี เพราะเธอต้องการไปบ้านของเฉินถิงเซียว เสิ่นเหลียงถึงได้อยากไปเป็นเพื่อนเธอ

เสิ่นเหลียงจะไปด้วยให้ได้ มู่น่อนน่อนก็ห้ามเธอไว้ไม่ได้

สุดท้าย ทั้งคู่จึงได้ไปบ้านของเฉินถิงเซียวด้วยกัน

เมื่อใกล้จะถึงบ้านเฉินถิงเซียวนั้น เสิ่นเหลียงเกิดนึกขึ้นได้ เธอมาหามู่น่อนน่อนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นรถของมู่น่อนน่อน

“รถของเธอล่ะ ทำไมไม่เห็นเลย”

เสิ่นเหลียงแค่ถามไปอย่างนั้น แต่มู่น่อนน่อนกลับเกิดอาการลนลาน

“มีปัญหานิดหน่อย ก็เลยส่งไปซ่อมแล้ว ยังไม่ได้ไปเอาสักที” มู่น่อนน่อนหาข้ออ้างมาเบี่ยงเบน

พูดว่าเบี่ยงเบนความก็ไม่เชิง

รถของเธอนั้นเสียจริง ๆ ถูกคนของเจียงซ่งทุบแตก

เรื่องราวได้ผ่านไปแล้ว และก็ไม่จำเป็นที่ต้องบอกให้เสิ่นเหลียงทราบ ให้เธอต้องเป็นห่วง

น้ำเสียงของมู่น่อนน่อนเป็นปกติ เสิ่นเหลียงจึงไม่ได้คิดอะไรมาก

เมื่อถึงประตูคฤหาสน์ของเฉินถิงเซียว เสิ่นเหลียงก็รออยู่ที่รถ รอมู่น่อนน่อนออกมา มู่น่อนน่อนจึงได้เข้าไปคนเดียว

มู่น่อนน่อนพลางเดินเข้าไปด้านใน พลางคิดถึงข้อความเสียงวีแชทที่ได้ยินของเฉินถิงเซียวที่ร้านอาหารเมื่อวานตอนเย็น

คนที่ส่งข้อความเสียงว่าไปดูหนังด้วยกันมาให้นั้น ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นซูเหมียน

เวลานี้ เฉินถิงเซียวน่าจะออกไปดูหนังกับซูเหมียนแล้ว?

มู่น่อนน่อนพลางคิดเรื่องนี้พลางเดินเข้าไปด้านใน หลังจากที่เข้ามาที่ห้องโถงของบ้าน ก็พบว่าเธอเฉินถิงเซียวที่เธอคิดว่าได้ออกไปแล้ว กำลังนั่งเปิดดูเอกสารอยู่บนโซฟาในห้องโถง

มู่น่อนน่อนที่ไม่รู้ว่าเฉินถิงเซียวชอบเปิดดูเอกสารอยู่ที่ห้องรับแขกด้วย

แต่ไหนแต่ไรมาห้องทำงานของเฉินถิงเซียวคือห้องหนังสือมาโดยตลอด

เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวการลงจากตึกของมู่น่อนน่อนกับเฉินมู่ ชายหนุ่มทั้งคู่จึงได้หันมองมาทางพวกเธอ

มู่น่อนน่อนดูสูงสง่า เฉินมู่กลมกิ๊กน่ารัก

สือเย่เพียงแค่เหลือบมองแวบเดียว แล้วก็หันกลับมาสังเกตปฏิกิริยาของเฉินถิงเซียว

แต่เฉินถิงเซียวราวกับไม่ได้ยิน ไม่หันหน้ามาด้วยซ้ำ

สือเย่ยิ้มเบา ๆ แล้วพยักหน้าให้กับมู่น่อนน่อน “คุณมู่”

“ผู้ช่วยสือ” มู่น่อนน่อนยิ้มตอบกลับ สายตาตกกระทบไปยังตัวของเฉินถิงเซียว

เธอมองเฉินมู่ครู่หนึ่ง แล้วก็จูงเฉินมู่มาที่ด้านหน้าของเฉินถิงเซียว “ฉันจะพามู่มู่ไปแล้วนะ”

และไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของเฉินถิงเซียวแต่อย่างใด เธอกล่าวกับเฉินมู่อย่างอ่อนโยน “บ๊ายบายกับคุณพ่อก่อนสิ”

เฉินมู่กะพริบตาปริบ ๆ แล้วกล่าวอย่างเชื่อฟัง บ๊ายบายค่ะ”

เฉินถิงเซียวถึงได้เงยหน้าขึ้นมา แต่ไม่ได้มองมู่น่อนน่อน สายตาทอดไปยังตัวของเฉินมู่ “เป็นเด็กดีนะ”

“ค่ะ” เฉินมู่เงยตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน ท่าทางเธอราวกับขี้เกียจจะสนใจเฉินถิงเซียว

มู่น่อนน่อนเกิดความสงสัยการสื่อสารของพ่อลูกคู่นี้ เห็นแล้วรู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ

เฉินถิงเซียวดึงสายตากลับแล้วก็ไม่มองพวกเธออีก

มู่น่อนน่อนยังไม่ทันได้ยกเท้าก้าว ก็รู้สึกเหมือนเฉินมู่ได้จับมือของเธอแล้วดึงออกไปด้านนอก

มู่น่อนน่อนยิ้มแหย “ไปกันเถอะ”

ทั้งคู่จึงได้เดินออกคฤหาสน์เฉินถิงเซียวแบบนี้ ราบรื่นกว่าที่มู่น่อนน่อนคิดไว้เสียอีก

เสิ่นเหลียงเห็นมู่น่อนน่อนจูงเฉินมู่อยู่ไกล ๆ จึงรีบเปิดประตูหลังของรถทันที แล้วเข้าไปต้อนรับ

“ไม่ได้เจอมู่มู่ตั้งนานเลย ไหนให้น้าดูหน่อยสิ!”

มู่น่อนน่อนจับมือน้อย ๆ ของเฉินมู่ แล้วสะกิดเธอ “น้าเสิ่นค่ะ”

เฉินมู่ขมวดคิ้วมองเสิ่นเหลียงสองสามวินาที ก่อนที่จะเรียกขึ้นว่า “น้าเสิ่น”