ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 676

ลี่จิ่วเชียนปรากฏรอยร้าวจาง ๆ ขึ้นบนใบหน้า “ดูแล้ว น่อนน่อนคงจะเกลียดผมน่าดู”

“คุณรู้ตัวก็ดีแล้วค่ะ” มู่น่อนน่อนมองลี่จิ่วเชียนด้วยสีหน้าที่เย็นชา

มู่น่อนน่อนพูดจบก็หันหลังจะจากไป

ลี่จิ่วเชียนได้เรียกเธอขึ้น “ผมจะส่งคุณกลับ”

“ไม่ต้อง” มู่น่อนน่อนปฏิเสธอย่างไม่สนใจไยดี แล้วกล่าวตรง ๆ “ถ้าหากว่าคุณอารมณ์ไม่ดี แล้วขับรถมั่ว ๆ จะทำอย่างไร ฉันยังไม่อยากตาย”

สีหน้าของลี่จิ่วเชียนคงรอยยิ้มจาง ๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “น่อนน่อน คุณไม่จำเป็นต้องจงใจพูดจาใจร้ายแบบนี้ ถ้าผมต้องการจะทำร้ายคุณ ผมมีวิธีการมากมาย และไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง”

มู่น่อนน่อนหยุดชะงักเท้าเดิน แต่ก็ไม่ได้หันกลับมามองเขา จากนั้นก็สาวเท้าเร็วแล้วจากไป

เธอเดินมาถึงข้างถนนแล้วเรียกรถแท็กซี่หนึ่งคัน ขณะที่ขึ้นรถ ก็อดใจไม่ได้จึงหันกลับไปมองลี่จิ่วเชียนแวบหนึ่ง

ลี่จิ่วเชียนก้มศีรษะลง ไม่รู้ว่ากำลังคุยโทรศัพท์กับใครอยู่ และก็ไม่ได้สังเกตมองมาทางมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนนั่งอยู่บนรถจ้องมองมาทางลี่จิ่วเชียนตลอด จนกระทั่งรถแท็กซี่ได้แล่นตัวออกไป เธอถึงได้ดึงสายตากลับ

ลี่จิ่วเชียนอยู่ต่อหน้าเธอนั้น ไม่จำเป็นต้องปิดบังซ่อนภูมิหลังและพลังของเขาอีกต่อไปแล้ว กลายเป็นทำตามอำเภอใจ โดยไม่ต้องเกรงกลัวใคร

มู่น่อนน่อนไม่แน่ใจว่าลี่จิ่วเชียนยังมีจุดประสงค์อะไรอีก

เมื่อใดที่ลี่จิ่วเชียนปรากฏตัวอยู่ข้าง ๆ เธอ เธอก็จะรู้สึกว่าลี่จิ่วเชียนมีจุดประสงค์อื่น และ “จุดประสงค์” นี้ จะต้องเป็นสิ่งที่ไม่ดี

เธอมองย้อนกลับไปและรู้สึกว่าก่อนหน้านี้ที่เจียงซ่งจะร่วมมือกับคนเหล่านั้นหาตัวเธอเจอได้ ก็อาจเป็นไปได้ที่จะเกี่ยวข้องกับลี่จิ่วเชียน

มู่น่อนน่อนครุ่นคิดเช่นนี้มาตลอดทาง

เธอถึงที่หน้าประตูบ้าน หยิบกุญแจออกมาเปิดประตู เนื่องจากใจลอย ทำให้เธอสอดกุญแจไม่ตรงรูกุญแจหลายต่อหลายครั้ง

มู่น่อนน่อนจึงรู้สึกหงุดหงิดในใจเล็กน้อย ขมวดคิ้วและก้มลงไปเพื่อจะสอดให้ตรงรูกุญแจ ก็ได้ยินเสียงลูกปิดประตูหมุนดังจากด้านใน

ตามมาด้วยเสียง “แกร๊ก” แล้วประตูก็เปิดออกจากด้านใน

มู่น่อนน่อนชะงักค้างไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นก็สบตาเข้ากับคู่ดวงตาขลับราวกับน้ำหมึก

มู่น่อนน่อนดึงกุญแจกลับ แล้วกำไว้ในมือแน่น แล้วถามอย่างงง ๆ ว่า “คุณมาที่นี่ทำไม

?”

มู่น่อนน่อนผลักประตูแล้วเดินเข้าไป

เฉินถิงเซียวจู่ ๆ ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ได้อย่างไร

ต่อให้เฉินถิงเซียวเซียงจะมีธุระต้องการเจอเธอ ก็รออยู่ด้านนอกได้ แต่นี่กลับรอเธออยู่ในบ้าน！

มู่น่อนน่อนครุ่นคิด ก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เฉินถิงเซียวก็มีกุญแจบ้านของเธอ

แต่ว่ามีกุญแจบ้านแล้วก็สามารถเข้ามาได้อย่างพลการได้อย่างนั้นเหรอ

มู่น่อนน่อนพลางเดินเข้าไปด้านใน พลางครุ่นคิดเรื่องเหล่านี้

เมื่อเข้าถึงด้านในบ้าน เธอจึงสังเกตเห็นว่ามีเสียงการ์ตูน

จึงหันไปมองทางโซฟา เธอพบว่าเฉินมู่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาดูทีวีพร้อมรีโมท

“มู่มู่!” มู่น่อนน่อนเดินก้าวยาวเข้าไป จากนั้นนั่งลงข้าง ๆ มู่มู่แล้วมองดูเธอ

บริษัทเฉินซื่อเกิดไฟไหม้แม้จะเพียงการตื่นตูม แต่เฉินมู่ที่ก่อนหน้านี้เคยถูกลี่จิ่วเชียนวางเพลิงมาก่อน มู่น่อนน่อนจึงเป็นห่วงเธอมาก

เฉินมู่กำลังยุ่งอยู่กับการดูทีวี จึงหันมามองมู่น่อนน่อนเพียงแวบหนึ่งเท่านั้น ชี้ไปทางทีวีแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ดูทีวี”

มู่น่อนน่อนเห็นเธอที่ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ จึงได้โล่งใจ ยิ้มแล้วลูบศีรษะของเธอเบา ๆ

จากนั้น เธอก็ลุกขึ้นมองมาทางเฉินถิงเซียว

รอยยิ้มบนใบหน้าก็จางหายไปในทันที เดินมาที่ด้านหน้าของเฉินถิงเซียว แล้วยื่นมือมาทางเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่คล้ายกับเฉินถิงเซียวอย่างมาก “คืนกุญแจมาให้ฉัน”

เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้พูดอะไรมาก และก็ยื่นกุญแจมาวางไว้ที่ฝ่ามือของเธอ

เพียงแต่การเคลื่อนไหวนั้นค่อนข้างยืดยาด ทำให้มู่น่อนน่อนรำคาญเล็กน้อย

เธอเก็บกุญแจแล้วใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อ “คุณเฉินยังมีธุระอะไรอีกไหม หากไม่มีแล้วก็เชิญไม่ส่งแล้ว”

แต่หลังจากที่เจียงซ่งเสียเปรียบลี่จิ่วเชียนแล้ว นอกจากตำรวจปลอมสองนายที่มาหาที่บ้านแล้ว ก็ไม่มีข่าวคราวใดอีกเลย

ตามหลักแล้ว เจียงซ่งเสียเปรียบใหญ่หลวงขนาดนั้น น่าจะมีแผนสำรองถึงจะถูก

หรือว่าลี่จิ่วเชียนได้ทำอะไรบางอย่าง?

เมื่อคิดเช่นนี้ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

เจียงซ่งเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ลี่จิ่วเชียนทำแบบนั้นกับเขาครั้งก่อน เขาจะต้องโกรธแค้นในใจและจะต้องหาทางแก้แค้นลี่จิ่วเชียนอย่างแน่นอน

แต่ว่า ลี่จิ่วเชียนไม่เพียงแต่ไม่ใช่คนกระจอกอ่อนปวกเปียก ยังกลับเป็นแผ่นเหล็กกล้าที่แข็งแรงทนทาน  เจียงซ่งจะต้องได้รับความเดือดร้อนอย่างแน่นอน

เรื่องราวผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว มู่น่อนน่อนจึงคิดที่จะไปรับรถกลับมา

เมื่อรับรถกลับมา มู่น่อนน่อนก็ได้พาเฉินมู่ไปซูเปอร์มาร์เก็ต

ปีนี้เฉินมู่จะฉลองวันปีใหม่พร้อมกับเธอ เธอจะต้องซื้อของเพิ่มนิดหน่อย

ใกล้ปีใหม่ ซูเปอร์มาเก็ตจึงมีคนเข้าพลุกพล่าน มู่น่อนน่อนเข็นรถเข็นและดูเฉินมู่อย่างระวัง เพื่อไม่ให้เกิดการพลัดหลงกัน

ตั้งแต่ที่เฉินมู่กลับมา ก็แทบจะไม่ได้มาในสถานที่ที่มีคนพลุกพล่าน

มู่น่อนน่อนเดิมทีคิดว่าเธอจะไม่ชิน แต่คิดไม่ถึงว่าเฉินมู่ไม่มีความกลัวเลยสักนิด 

เมื่อมาถึงซูเปอร์มาเก็ต เธอก็มองดูรอบ ๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ

ซึ่งดูไม่ต่างไปจากเมื่อก่อน เพียงแต่แค่ไม่ค่อยมีชีวิตชีวาเท่านั้น

มู่น่อนน่อนหยิบของเล่นและขนมที่เฉินมู่เมื่อก่อนเคยชอบเล่นชอบทานมาถามเธอ “ชอบไหม”

หากเฉินมู่ชอบก็จะเอามาแล้ววางใส่ในรถเข็น หากไม่ชอบเธอก็จะไม่มอง

ในใจมู่น่อนน่อนนั้นกำลังความสุข จนกระทั่งมีคนเรียกชื่อของเธอจากด้านหลัง

“น่อนน่อน”