ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 680

ผ่านไปครู่หนึ่ง มู่น่อนน่อนถึงได้เปล่งเสียงอย่างช้า ๆ “เธอคิดว่า มีความเป็นไปได้?

เสิ่นเหลียงเงียบไปครู่หนึ่ง: "ฉัน...คิดว่า ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้……”

—— ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

แต่ว่า ความเป็นไปได้นี้เป็นแค่การคาดการณ์ของเสิ่นเหลียงเท่านั้น

ช่วงเวลาที่แยกทางกับเฉินถิงเซียวนั้น มู่น่อนน่อนเฝ้ารอความหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่แล้วก็ต้องสิ้นหวัง

เธอจึงไม่ต้องการที่จะเดาใจของเฉินถิงเซียวอย่างลม ๆ แล้ง ๆ ไม่มีเหตุผลอีก

เช่นนั้นมันเหนื่อยเกินไป

“เธอรู้ไหม ตอนที่บริษัทเฉินซื่อเกิดไฟไหม้ ฉันก็อยู่ในตึกบริษัทเฉินซื่อ”

มู่น่อนน่อนนิ่งไปครู่หนึ่ง เสิ่นเหลียงไม่ได้พูดแทรก เธอรู้ว่ามู่น่อนน่อนยังพูดไม่จบประโยค

“ทุกคนต่างวิ่งกรูกันหนีเอาชีวิตรอด ฉันนึกขึ้นได้ว่าเขากับมู่มู่ยังอยู่ในห้องทำงาน จึงได้ขึ้นตึกไปหาพวกเขา แล้วก็บังเอิญเจอเขาที่ทางบันได เขาทิ้งฉันแล้วก็จากไป”

และนั่นก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฉินถิงเซียวทิ้งเธอแล้วจากไป

มู่น่อนน่อนสาธยายสิ่งที่เกิดขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ราบเรียบชนิดที่ว่าประหนึ่งกำลังพูดเรื่องของคนอื่น

เสิ่นเหลียงฟังจนจบแล้วก็แทบไม่อยากจะเชื่อ “บอสใหญ่เขาเป็นคนแบบนี้จริงเหรอ”

“อืม” มู่น่อนน่อนตอบกลับแล้วถอนหายใจเบา ๆ

เสิ่นเหลียงไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อปลอบใจมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนเปลี่ยนหัวข้อในการสนทนา “ฉันกำลังล้างถ้วยชามอยู่ อีกสักครู่มู่มู่ก็จะตื่นแล้ว”

“นั้นเธอยุ่งไปเถอะ บ๊ายบายนะ!”

เสิ่นเหลียงวางสายและรู้สึกอึดอัดในใจเล็กน้อย จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหากู้จือหยั่น

แต่ไหนแต่ไรมากู้จือหยั่นนั้นรับสายโทรศัพท์ของเสิ่นเหลียงอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าพร้อมรับใช้ตลอดเวลา

ต่อสายติด ดังเพียงครั้งเดียว กู้จือหยั่นก็กดรับสาย

“เสิ่นเสี่ยวเหลียง นายน้อยของคุณกำลังติดประชุมอยู่ มีอะไรหรือเปล่า” ตอนที่กู้จือหยั่นคุยกับเธอนั้น พูดจาอย่างพ่อพวงมาลัยไม่จริงจัง

เสิ่นเหลียงคุ้นเคยจนรู้สึกชิน “ติดประชุมแล้วยังจะรับโทรศัพท์อีก อย่างนั้นแค่นี้นะ”

“อ๊ะ เดี๋ยวก่อน……” เสียงเรียกของกู้จือหยั่นดังขึ้นจากโทรศัพท์ ไม่ให้เสิ่นเหลียงวางสาย “ที่รัก มีอะไรก็พูดมาสิ จะวางสายทำไม”

เสิ่นเหลียงถ้าไม่มีเรื่องก็จะไม่มีทางโทรหาเขา ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ สามารถรับโทรศัพท์ของเสิ่นเหลียง เขาก็รู้สึกดีใจมาก

เสิ่นเหลียงจึงกล่าวตรง ๆ “คืนนี้เจอกันที่โรงแรมจีนติ่ง”

“ได้” กู้จือหยั่นตอบรับไปโดยที่ไม่ได้ถามว่าเธอต้องการทำอะไร 

……

หลังจากที่มู่น่อนน่อนวางสายโทรศัพท์แล้ว ก็นึกถึงคำพูดของเสิ่นเหลียง

ความจริงคำพูดของเสิ่นเหลียงก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล 

คนอย่างฉีเฉิง ที่ไม่ยอมก้มหัวให้ใคร มาเป็นบอดี้การ์ดให้เธอถือว่าเป็นเกียรติแล้วจริง ๆ

แต่จะให้เธอเชื่อว่าเฉินถิงเซียวเป็นคนให้ฉีเฉิงมา ก็ยิ่งเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

หลังจากประสบกับความสิ้นหวังครั้งแล้วครั้งเล่า มู่น่อนน่อนไม่มีทางที่จะให้ตัวเองมีจินตนาเกี่ยวกับเฉินถิงเซียวอีกต่อไป 

แต่เธอก็รู้สึกว่าจำเป็นต้องทดสอบฉีเฉิงสักหน่อย 

มู่น่อนน่อนจึงเกิดความคิดและตัดสินใจว่าคืนนี้จะทำอาหารและเชิญฉีเฉิงมาทานด้วยกัน 

ใกล้พลบค่ำ เธอได้เตรียมวัสดุอาหารไว้เสร็จสรรพ และไปเคาะประตูบ้านของฉีเฉิง

ฉีเฉิงก็ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ในบ้าน เขายังคงสวมเสื้อคลุมที่หนา ดูไม่เหมือนคนอยู่บ้านตลอดเวลา กลับกันดูเหมือนคนเพิ่งจะกลับมาจากด้านนอกมากกว่า

เมื่อเห็นมู่น่อนน่อนมองสำรวจเขาและไม่พูดไม่จา ฉีเฉิงถึงได้เอ่ยปากขึ้นก่อน “คุณมู่ มีธุระ?”

“ขอบคุณที่คุณเอากระถางต้นไม้ให้ฉัน ฉันอยากเชิญคุณมาทานข้าวที่บ้านฉัน” มู่น่อนน่อนยกริมฝีปากขึ้นเบา ๆ ทำให้ตัวเองดูเป็นซื่อตรงและจริงใจ

ฉีเฉิงปฏิเสธออกไปโดยไม่แม้แต่จะไตร่ตรอง “ไม่ต้อง ผมไม่ไป”