ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 681

ฉีเฉิงมองไปทางห้องครัวแวบหนึ่ง

มู่น่อนน่อนกำลังผัดอาหารจานสุดท้าย จึงไม่ได้สังเกตมองมาฝั่งนี้ ต่อให้เธอจะสังเกตมองมา แต่ก็ยังขั้นด้วยระยะห่าง เธอจึงไม่ได้ยินในสิ่งฉีเฉิงสนทนากับเฉินมู่

ฉีเฉิงมองเฉินมู่อย่างสนใจ คุยด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นอย่างเคย “หนูรู้ได้ยังไง”

“หนูรู้อยู่แล้วค่ะ” เฉินมู่หันหน้ามาเล่นกับตุ๊กตาในมือต่อ โดยที่ไม่สนใจฉีเฉิงอีก

ฉีเฉิงเดิมทีก็เป็นคนพูดน้อย จึงไม่ได้พูดอะไรกับเฉินมู่อีก

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา หาหมายเลขติดต่อหมายเลขหนึ่งจากสมุดรายชื่อ แล้วก็ส่งข้อความออกไป

ไม่นานมู่น่อนน่อนก็ผัดอาหารจานสุดท้ายเสร็จ จากนั้นก็ยกมาเสิร์ฟบนโต๊ะ

เธอหันไปเรียกทางฝั่งนั้น “ทานข้าวจ้ะ”

ฉีเฉิงกับเฉินมู่ทั้งคู่จึงต่างเดินเข้ามา

เฉินมู่เดินมาแล้วก็ปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ตัวน้อย ๆ ของตัวเอง แล้วนั่งรออาหารของตัวเองอย่างเชื่อฟัง

“ผัดอาหารง่าย ๆ สองสามอย่าง” มู่น่อนน่อนยิ้มแล้วพูดกับฉีเฉิงจน พูดจบก็คีบอาหารให้กับเฉินมู่

ฉีเฉิงพยักหน้า เห็นมู่น่อนน่อนเริ่มขยับตะเกียบ เขาก็เริ่มก้มหน้าทานอาหาร

เพียงแต่ว่า เขาทานอาหารค่อนข้างเร็ว

มู่น่อนน่อนใช้เวลาเพียงสั้น ๆ ในการคีบอาหารให้กับเฉินมู่ จากนั้นก็หันหน้ามาอีกที ก็เห็นข้าวในถ้วยของฉีเฉิงหายไปเกือบครึ่งหนึ่ง

มู่น่อนน่อนจึงเปล่งเสียงกล่าวขึ้น “คุณฉีมีธุระสำคัญอะไรที่ต้องเร่งเวลาหรือเปล่า ทำไมทานเร็วอย่างนี้”

“ชินแล้วครับ” ฉีเฉิงกล่าวอย่างคลุมเครีอ และก็ก้มหน้าทานอาหารต่อ

มู่น่อนน่อนตั้งใจสังเกตเวลา เธอพบว่าฉีเฉิงทานอาหารหนึ่งมื้อเสร็จ ใช้เวลาเพียงสิบนาที อีกทั้งยังทานข้าวเปล่าไปสองถ้วย

ฉีเฉิงทานเสร็จก็ลุกขึ้น “ขอบคุณที่เลี้ยงครับ”

เขาพูดเสร็จแล้วทำท่าจะจากไป มู่น่อนน่อนจึงรีบลุกขึ้นแล้วกล่าวว่า “นั่งอยู่อีกสักพักหนึ่งสิ”

“ไม่ต้องครับ” หลังจากที่ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา เขาก็ได้จากไป

ทันที่ที่ฉีเฉิงจากไป มู่น่อนน่อนก็จ้องมองไปยังถ้วยของฉีเฉิง แล้วก็ตกอยู่ในห้วงความคิด

ก่อนหน้านี้เฉินจิ่งหยุ้นพักอาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ มู่น่อนน่อนไปหาเฉินมู่นั้น เคยทานอาหารพร้อมกับฉีเฉิง ตอนนั้นถึงแม้ว่าเขาจะทานอาหารเร็วเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้เร็วขนาดนี้

ประหนึ่งมีคนแย่งเขาทานก็ไม่ปาน และก็เหมือนกับรีบ ๆ ทานให้เสร็จจะได้จากไป

หรือว่าฉีเฉิงนั้นไม่อยากจะอยู่กับเธอที่นี่นาน ๆ ?

มู่น่อนน่อนส่ายหน้า รู้สึกว่าตัวเองนั้นคิดมากเกินไป 

จะต้องเป็นคำพูดของเสิ่นเหลียงก่อนหน้านี้ ที่ทำให้เธอเกิดความคิดโยงไปโยงมาเช่นนี้

……

เสิ่นเหลียงนัดกู้จือหยั่นเจอกันที่โรงแรมจีนติ่ง กู้จือหยั่นย่อมต้องไปก่อนเวลาอยู่แล้ว

เมื่อเสิ่นเหลียงใกล้จะถึงนั้น กู้จือหยั่นก็ได้สั่งอาหารที่เสิ่นเหลียงชอบทานมาให้เธอ

ตอนที่เสิ่นเหลียงมาถึงนั้น อาหารเหล่านั้นได้เสิร์ฟลงบนโต๊ะแล้ว

กู้จือหยั่นเดินมาด้านหน้าช่วยเธอดึงเก้าอี้ “ยังไม่ทานอาหารใช่ไหม ผมได้สั่งอาหารไว้แล้ว รีบมาทานเร็ว”

เสิ่นเหลียงกวางมองอาหารบนโต๊ะ จากนั้นก็หรี่ตาลง ซ่อนอารมณ์ในดวงตาไว้

เธอไม่ได้พูดอะไรมาก นั่งลงแล้วหยิบตะเกียบจากนั้นเริ่มลงมือทาน

เธอนั้นยังไม่ทานอาหารเย็นจริง ๆ จึงรู้สึกหิวนิดหน่อย