ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 683

ฉินสุ่ยซานยื่นมือไปปัดผมของตัวเอง แล้วผายมือออก “น่อนน่อน เธอถึงกับต้องกันฉันขนาดนี้เลยเหรอ ในใจของเธอฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ”

มู่น่อนน่อนตอบกลับหนึ่งประโยคเบา ๆ “ใช่”

“เชี่ย!” เป็นการยากที่ฉินสุ่ยซานจะสบถคำหยาบ

มู่น่อนน่อนมองดูเธอราวกับจะยิ้มไม่ยิ้ม “ตอนนั้นเธอยังคิดที่จะแย่งเฉินถิงเซียวอยู่เลย”

“ตอนนั้นฉันคือแบบไม่รู้อีโหน่อีเหน่เหอะ” ฉินสุ่ยซานกล่าวตอบอย่างไม่สบอารมณ์

มู่น่อนน่อนส่ายหน้า น้ำเสียงยังคงความสงบ “เห็น ๆ อยู่ว่าเฉินอินหย่าแย่งสวุมู่หันไป เธอไม่พอใจ อยากจะเป็นพี่สะใภ้ของเธอก็เท่านั้น”

ฉินสุ่ยซานใบหน้าประกายความเก้อเขินอับอาย

ตอนนั้นเธอปลอมตัวเข้าไปรวมกับสาวใช้ เข้าไปในคฤหาสน์ของเฉินถิงเซียว เหตุผลที่แท้จริง เป็นเหมือนดั่งที่มู่น่อนน่อนกล่าวจริง ๆ

ตอนนี้นึกย้อนกลับไป เรื่องนั้นเป็นการกระทำที่ช่างโง่มาก เธอก็แค่ไม่อยากยอมรับก็เท่านั้น

เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ถูกมู่น่อนน่อนยกขึ้นมาพูดอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกอับอายเล็กน้อย แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความโล่งสบายใจ

ฉินสุ่ยซานยกกาแฟที่มู่น่อนน่อนชงมาให้ขึ้นมาจิบ แล้วกล่าวอย่างมีเหตุผลชอบธรรมว่า “มู่น่อนน่อน เธอกรุณาแยกแยะให้เข้าใจหน่อย ความสัมพันธ์ของพวกเราคือการร่วมมือ เธอจะหัวเราะเยาะคู่ร่วมมือของเธอไม่ได้ เธอควรจะให้เกียรติฉัน และควรไว้หน้าฉันด้วย”

“ออ” มู่น่อนน่อนตอบกลับอย่างเฉยเมย

ฉินสุ่ยซานรู้สึกว่าถ้าตัวเองไม่ใจกว้างพอ หัวใจก็คงจะวายแล้ว

เมื่อก่อนเธออุตส่าห์คิดว่ามู่น่อนน่อนเป็นหญิงสาวที่ใจดีและอ่อนแอ

หลังจากที่ได้สัมผัสรู้จักกับเธอแล้ว ถึงรู้ว่ามู่น่อนน่อนหญิงสาวคนนี้ภายนอกดูอ่อนแอ แต่ภายในล้วนเป็นหนามที่คอยทิ่มแทงคนได้ตลอดเวลา

“เอาล่ะ ของ ฉันก็ได้ส่งมอบให้กับเธอแล้ว อวยพรปีใหม่ให้เธอล่วงหน้าแล้วกัน หลังปีใหม่วันที่เจ็ดค่อยเริ่มจัดประชุมหารือ ถึงเวลานั้นจะแจ้งให้ทราบอีกที ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ต้อนรับฉันอยู่แล้ว ฉันก็ถึงเวลาที่ควรจะกลับ”

ฉินสุ่ยซานถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่เธอก็ยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน

มู่น่อนน่อนเหยียดคางแล้วชี้ไปทางประตู “อย่างนั้นทำไมเธอยังไม่ไปอีก”

“เพื่อเป็นมารยาท ชวนให้อยู่ทานข้าวหน่อยไม่ได้หรือไง” ฉินสุ่ยซานกลอกตามองบน “ฉันคิดว่าฉันก็เป็นโปรดิวเซอร์ที่มีชื่อเสียงเช่นกัน แต่ทำไมอยู่ที่นี่เธอถึงไม่ไว้หน้าฉันเลยสักนิดเลย”

“เธอยุ่งมากไม่ใช่เหรอ ยังมีเวลาอยู่ทานข้าวอีก?” มู่น่อนน่อนไม่ใช่ว่าไม่อยากจะให้เธออยู่ทานข้าว แต่เกรงว่าเธอนั้นจะงานยุ่ง ก็เลยไม่ได้ชวน

ความสัมพันธ์ของเธอกับฉินสุ่ยซานละเอียดอ่อน

บอกว่าถึงขั้นสนิทก็ไม่ใช่ บอกว่าไม่ดีก็ไม่เชิง แต่ก็ต่างฝ่ายต่างสามารถเชื่อใจกันได้ แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องการความเชื่อใจ ต่างฝ่ายต่างก็มักจะข่มขู่คุกคามกันและกัน

“แน่นอนว่ามีอยู่แล้ว” ฉินสุ่ยซานจึงนั่งอยู่บนโซฟาไม่ขยับเขยื้อน ราวกับว่าถ้าไม่ได้ทานข้าวก็จะไม่จากไปไหน

มู่น่อนน่อนมองดูเวลา ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้วจริง ๆ 

“อยากทานอะไร เธอดูวัสดุในตู้เย็นของฉันสักหน่อยสิ เลือกสองสามอย่างมาแล้วฉันจะทำให้เธอทาน”

มู่น่อนน่อนเดินมาที่ด้านหน้าตู้เย็น ทำการเปิดตู้เย็นแล้วทำท่าสื่อให้ฉินสุ่ยซานเดินเข้าไปหา

ฉินสุ่ยซานกระตือรือร้นมาก ราวกับว่ากลัวมู่น่อนน่อนจะเปลี่ยนใจ รีบเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

เธอมองตู้เย็นที่เต็มไปด้วยวัสดุ แล้วพึมพำ “ฉันอยากทานหมดเลย”

“อย่างนั้นก็ก็กลับไปเถอะ” มู่น่อนน่อนแสร้งทำเป็นปิดตู้เย็น ฉินสุ่ยซานจึงรีบรั้งไว้ “อย่า……อย่าทำแบบนี้สิ…...”

ฉินสุ่ยซานบอกชื่ออาหารสองอย่างให้มู่น่อนน่อนทำ

ฝีมือการทำอาหารของมู่น่อนน่อน ทั้งนึ่งผัดทอดต้มไม่ต้องพูดถึง

ฉินสุ่ยซานดูอยู่ข้าง ๆ ถึงกับตาตะลึงค้าง “คิดไม่ถึงว่าฝีมือการทำอาหารของเธอจะสุดยอดขนาดนี้! ฉันจะลงทุนให้เธอ เปิดครัวส่วนตัว ทำแค่วันละสามโต๊ะ แล้วทำการประมูลราคา ผู้ให้ราคาสูงสุดเป็นผู้ชนะ”

มู่น่อนน่อนจะยิ้มจะหัวเราะก็ไม่ได้ “คุณฉิน อาหารที่ฉันทำ ไม่ใช่อาหารสมบัติที่หายาก และก็ไม่ใช่ของโบราณ”

ฉินสุ่ยซานส่ายหน้ารัว ๆ “ไม่ ๆ ๆ เธอสามารถลองดู ว่าจะมีคนมาประมูลไหม”

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าฉินสุ่ยซานคิดเพ้อเจ้อ เธอขี้เกียจที่จะไปสนใจฉินสุ่ยซานอีก

ตอนที่ทานอาหารนั้น บนโต๊ะล้วนเป็นเสียงของฉินสุ่ยซาน

“อันนี้หอมจังเลย!”