ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 686

มองข้ามเรื่องที่มู่สือยั่นที่โทรมา ไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้นจนกระทั่งถึงวันที่รุ่งขึ้นของวันส่งท้ายปีเก่า

เช้าตรู่ของวันส่งท้ายปีเก่า มู่น่อนน่อนพาเฉินมู่เลือกวัสดุอาหารพร้อมกัน

มู่น่อนน่อนนำผักที่เฉินมู่ชอบทานมาวางไว้ในตะกร้า และยังย้ายเก้าอี้เล็ก ๆ มาวางไว้ด้านหน้าอ่างล้างจานให้กับเฉินมู่ ให้เธอได้ล้างผักด้วยตัวเอง

ส่วนมู่น่อนน่อนยืนล้างผักอยู่ด้านหน้าอ้างล้างจาน ทั้งสองคนต่างคุยกันเป็นระยะ ๆ

เฉินมู่ดูฉลาดกว่าแต่ก่อนขึ้นเยอะ แต่ยังคงเป็นภาษาประสาเด็ก ๆ ดูน่ารักมาก

พูด ๆ อยู่ จู่ ๆ เฉินมู่ได้ถามมู่น่อนน่อนขึ้น “คุณพ่อจะมาเมื่อไรคะ คืนนี้เหรอคะ”

ตอนที่อยู่บ้านนั้น เฉินถิงเซียวไปทำงานที่บริษัท มักจะกลับบ้านตอนดึก ๆ เป็นประจำ จนกลายเป็นความทรงจำของเฉินมู่ ว่าคุณพ่อชอบปรากฏตัวตอนกลางคืน

มู่น่อนน่อนชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงได้อธิบายกับเฉินมู่ว่า “ไม่ค่ะ คุณพ่อไม่มาจ้ะ คุณพ่อมีธุระ”

“แต่ว่า คุณแม่เพิ่งบอกเองว่าปีใหม่ทุกคนต้องอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ทำไมคุณพ่อถึงไม่มาล่ะคะ” เฉินมู่เบิกตาโตมองมาทางมู่น่อนน่อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

มู่น่อนน่อนจึงเงียบลงไป เธอจะอธิบายกับเฉินมู่อย่างไรดี เธอกับเฉินถิงเซียวจะไม่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแล้ว

“เพราะเหตุผลบางอย่าง แม่กับคุณพ่อจึงไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก แม่กับคุณพ่อไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันแล้ว” มู่น่อนน่อนอยากจะใช้คำพูดง่าย ๆ อธิบายให้กับเฉินมู่

คิ้วน้อย ๆ ของเฉินมู่ได้ขมวดขึ้น เธอครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วกล่าวขึ้น “ทำไมถึงไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันคะ หรือว่าเขาไม่ใช่เป็นคุณพ่อหนู”

มู่น่อนน่อนส่ายหน้าแล้วยิ้ม “แน่นอนว่าคุณพ่อเป็นครอบครัวเดียวกันกับหนู เมื่อกี้แม่หมายถึงแม่กับคุณพ่อไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันแล้ว”

เฉินมู่พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจไม่เข้าใจ

มู่น่อนน่อนนึกว่าเธอเข้าใจแล้ว และก็ยอมรับคำพูดของเธอ

แต่สักพัก เฉินมู่ก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองมาทางเธอ “แต่ว่าคุณพ่อรักคุณแม่”

“อะไรนะ” มู่น่อนน่อนคิดไม่ถึงว่า เฉินมู่จะพูดคำเหล่านี้ได้

“ในทีวี คุณพ่อล้วนรักคุณแม่”

มู่น่อนน่อนนึกขึ้นได้ มีช่วงหนึ่งที่เฉินมู่ชอบดูการ์ตูนมาก

ในการ์ตูนนมักจะปรากฏคำพูด"คุณพ่อรักคุณแม่"เป็นประจำ

มู่น่อนน่อนยังคิดไม่ออกว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไรดี เฉินมู่ก็กล่าวต่อว่า “คุณพ่อไม่รักคุณแม่แล้วเหรอคะ ดังนั้นพวกท่านจึงไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกันอีก”

มู่น่อนน่อนอ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

เฉินมู่เหมือนจะพูดไม่ผิด

โลกของเด็กน้อยช่างบริสุทธิ์มาก พวกเขาเข้าใจในเรื่องต่าง ๆ ก็มีเพียงสองด้านเท่านั้น

ถูกหรือผิด ขาวหรือดำ

“ใช่จ้ะ หนู……” เสียงกริ่งประตูดังขึ้นขัดจังหวะคำพูดของมู่น่อนน่อน

เฉินมู่ดวงตาเป็นประกาย หันมามองทางมู่น่อนน่อนแล้วยิ้ม “คุณพ่อมาแล้ว!”

เมื่อพูดจบก็กระโดดลงจากเก้าอี้วิ่งไปด้านนอกห้องครัว เพื่อจะไปเปิดประตู

“มู่มู่ ช้า ๆ หน่อย” มู่น่อนน่อนรีบเดินตาม กลัวว่าวิ่งเร็วแล้วจะล้มหัวคะมำ

เฉินมู่วิ่งมาถึงที่ประตู ยืนเขย่งปลายเท้าด้วยความพยายามจนแตะโดนลูกบิดประตู และหมุนลูกบิดประตูอย่างแรงเพื่อเปิดประตู

มู่น่อนน่อนมองดูอยู่ข้าง ๆ อดสงสารในใจไม่ได้

เฉินมู่เปิดประตูด้วยความดีใจขนาดนี้ คงคิดว่าเป็นการมาของเฉินถิงเซียว

แต่คนที่อยู่นอกประตู เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเฉินถิงเซียว

มู่น่อนน่อนทนเห็นเฉินมู่ผิดหวังไม่ได้ แต่ก็ทำได้เพียงดูเฉินมู่ผิดหวัง

มู่น่อนน่อนหมุนลูกบิดเบา ๆ ก็สามารถบิดออก เฉินมู่ตัวเล็ก ๆ แทบจะห้อยต่องแต่งอยู่บนลูกบิดประตู และใช้ความพยายามอยู่สักพักถึงจะเปิดลูกบิดออก