ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 7
สรุปบท ตอนที่7 เธอช่วยฉันเอาออก: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม
ตอน ตอนที่7 เธอช่วยฉันเอาออก จาก ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่7 เธอช่วยฉันเอาออก คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม ที่เขียนโดย Meow（○｀ 3′○） เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่7 เธอช่วยฉันเอาออก
เฉินถิงเซียวก็ไม่คิดว่าจะเจอมู่น่อนน่อนที่นี่ได้
คนที่เขาตามหามาถึงที่นี่ แต่ไม่คิดว่ากลับถูกจู่โจมกลับ
บ้านช่องที่นี่แออัด พื้นที่ซับซ้อน เขาแยกทิศทางไม่ออกเลย เดิมทีคิดว่าจะจับคนพาเขาออกจากที่นี่ แต่กลับไม่คิดว่าจะเจอมู่น่อนน่อนได้
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนเวลาเห็นใบหน้าซื่อๆของมู่น่อนน่อน ภายในใจของเขาเกิดความไว้วางใจแปลกๆออกมา
เขาเก็บปืนไว้ ดวงตาที่เศร้าโศกจ้องหล่อนตรงๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำและเยือกเย็น"เธอทำอะไรที่นี่?"
"ฉันอาศัยอยู่ที่นี่"มู่น่อนน่อนตกใจปืนในมือของเขา พูดความจริงอย่างเชื่อฟัง
ในตาเฉินถิงเซียวมีความประหลาดใจ คุณหนูสามของตระกูลมู่ อาศัยอยู่ในที่แบบนี้?
แต่เขากลับสภาพเดิมอย่างไว พูดออกคำสั่ง"พาฉันไปที่เธออยู่ซะ"
"ไม่ได้"ให้เธอพาผู้ชายคนนี้ไปที่เธออยู่ เอาปืนมายิงเธอยังถึงใจกว่าอีก
"เหอะ"เฉินถิงเซียวคิดไว้อยู่แล้วว่าหล่อนจะมีการตอบสนองแบบนี้ ยิ้มเยาะเย้ย น้ำเสียงทุ้มต่ำเหมือนปีศาจ"อยากให้ฉันบอกกับลูกพี่ลูกน้องว่าเธออ่อยฉัน?"
ข่มขู่เธออีกแล้ว!
มู่น่อนน่อนกำมือทั้งสองแน่น โกรธจนหน้าแดง ไม่มีทางทำอะไรผู้ชายหน้าด้านคนนี้ได้เลย
สุดท้าย เธอหันหลังเดินไปทางที่มา"เธอตามฉันมา"
เวลาการพูดคุยของทั้งสองคน ก็แค่ครึ่งนาที
พอพวกเขาไป ผู้ชายเสื้อดำสองคนก็ตามขึ้นมา
เฉินถิงเซียวได้ยินเสียงฝีเท้าเดิน พามู่น่อนน่อนแวบเข้าซอยหนึ่งอย่างตื่นตัว หาห้องอะไรก็ได้เข้าไป
รอสองคนนั้นออกไป เขาถึงพามู่น่อนน่อนออกมา
ในใจมู่น่อนน่อนตื่นเต้นจะตายไป เธอไม่รู้เฉินเจียฉินกวนใครมา แต่เธอก็รู้ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะถามมาก
มู่น่อนน่อนก็ไม่มีกะจิตกะใจฟังเขาพูดแบบนี้ เธอนึกได้เสียงปืนก่อนหน้านี้ พูดหน้าขรึม"เธอปล่อยมือ ฉันไปเอาโทรศัพท์โทรหารถพยาบาลให้เธอ"
สีหน้าของเขาขรึมลง น้ำเสียงเย็นชา"ห้ามเรียกรถพยาบาล"
มู่น่อนน่อนรู้สึกถึงแรงที่เขาเพิ่มขึ้น มือตัวเองถูกดึงจนเจ็บปวดอย่างยิ่ง สีหน้าที่เยือกเย็นของเขามีความบีบรัดอย่างสูง เธอไม่กล้าตอบโต้
เธอพูดเชิงลอง"งั้น......ฉันพันแผลให้เธอ?"
เฉินถิงเซียวเมินคำพูดของหล่อนโดยตรงสั่งเสียงทุ้มต่ำ"ใบมีด ไฟแช็ก เทียน ผ้าพันแผล ผ้าเช็ดหน้า"
มู่น่อนน่อนเข้าใจขึ้นมา นี่เขาจะเอากระสุนออกเอง
เธอตกใจส่ายหน้าอย่างเดียว"ไม่ได้ เธอจะเอากระสุนออกเองไม่ได้ เสียชีวิตได้นะ"
"ใครบอกฉันจะเอาออกเอง"เฉินถิงเซียวมองหล่อน ตาที่ดำเข้มเหมือนความชั่วร้ายสีดำ มองแล้ว ดูดคนเข้าไปได้
ในตอนที่มู่น่อนน่อนเกือบจะถูกตาของเขาดูดเขาไปแล้ว เธอได้ยินเสียงพูดสะอึกสะอื้นของเขา"เธอช่วยฉันเอาออก"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม
พระเอกชอบใช้อำนาจบังคับ ไม่ฟังความคิดเห็นนางเอก พอมีปัญหา แทนที่จะอธิบายว่าจะทำอะไร กลับเลือกที่จะปิดปังและทำร้ายจิตใจ ไม่น่าให้อภัยอ่ะ น่าจะต่างคนต่างอยู่ ขัดใจว่าทำไมปล่อยให้ลูกทารกโดนลักพาตัวไปได้ โคตรไม่รอบคอบอ่ะ เรื่องไอ้ลู่ก็เหมือนกัน นาวเอกโง่จนไม่เห็นความไม่สมเหตุสมผลใดๆ จนความจำกลับมา มันก็ต้องสงสัยแล้วป่ะว่าตอนก่อนจะเสียความทรงจำ ไอ้ลู่แอบเข้าไปในห้องตัวเองทำไม และต้องเอะใจและตัดความสัมพันธ์สิเพราะถามอะไรก็ไม่เคยตอบ พระเอกก็เหมือนกัน รู้สึกว่าไอ้ลู่มีจุดประสงค์ไม่ดี แต่ก็ไม่ทำอะไร ให้โอกาสมันก่อเรื่อง 3-4 บทสุดท้ายรวบรัดตัดจบมาก ปมต่างๆก็ไม่เคลียร์ ไม่รู้แม่พระเอกยังอยู่หรือตาย ทำไมไอ้ลู่ถึงเลี้ยงนางเอกมาตั้งสามปีแทนที่จะรีบเอาไปผ่าตัดให้น้องสาว ทำไมถึงพยายามจะให้พระเอกลืมนางเอกและทำร้ายนางเอก อ่านจนจบก็ไม่เห็นบอกว่ามีความแค้นอะไรกับพระเอก และทำไมมุ่งเป้ามาที่นางเอก และไอ้ปากกาหมึกซึมที่พระเอกเก็บไว้น่ะ ก็ไม่มีอธิบายเพิ่ม แค่เปรยว่านางเอกเคยเอาปากกาให้เด็กขอทาน ต่ไม่บอกว่ามันมีความสำคัญยังไง สรุปอ่านแล้วขัดใจหลายอย่างมากค่ะ...
ขอบคุณนะคะที่อัพจนจบ❤️❤️❤️...
แรกๆฉันเชียร์เธอหมดใจแต่มู่น่อนน่อนนี่เธอก็ดื้อเกินไปนะ รู้ทั้งรู้ยังจะชอบสร้างปัญหาซ้ำแล้วซ้ำอีก มั่นใจตัวเองอะไรผิดๆเกิ๊นนน ฉันเริ่มจะเบื่อเธอแล้วนะ เจอก็เจอแล้วแค่กลับไป แล้วยังจะคิดกลับไปให้เขาเฉือนอวัยวะไง!!!! ตัวเองจะไปสืบอะไรจากไหน?!!!...