ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 76

ตอนที่ 76 นิ้วชี้เดียวก็แข็งแรงกว่าเขา

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดอะไรอีก

มู่น่อนน่อนเหลือบมองเซียวชู่เหอด้วยสีหน้าเยาะเย้ย ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

เซียวชู่เหอยังไม่เข้าใจว่าเรื่องราวมันเป็นอย่างไรกันแน่ สือเย่จึงเดินเข้าไปตรงหน้าเธอ “คุณนายมู่ เชิญครับ...”

สือเย่พยักหน้าเล็กน้อย และผายมือทำท่า “เชิญ” ให้ ซึ่งเห็นได้ชัดเลยว่ากำลังไล่เซียวชู่เหอออกไปข้างนอก

เซียวชู่เหอเป็นคนขี้ขลาดมาโดยตลอด รู้ดีว่าบันทึกเสียงที่อยู่ในมือนั้นเป็นของปลอม ทันใดนั้นก็รู้สึกใบหน้าหมองคล้ำ และเดินคอตกออกไปข้างนอก

เมื่อมาถึงหน้าประตู เธอก็เห็นมู่น่อนน่อนที่กำลังกอดอก ยืนพิงประตูและจ้องมาทางเธอเขม็ง

เซียวชู่เหอเดินไปข้างหน้าอย่างละล้าละลัง “น่อนน่อน เธอ...”

“รังเกียจที่จะนั่งไปด้วยกันกับฉันไหม” สีหน้าของมู่น่อนน่อนนั้นเป็นความเย็นชาที่ผลักไสให้ผู้คนถอยห่างออกไปหลายพันไมล์

มู่น่อนน่อนที่เป็นแบบนี้ สำหรับเซียวชู่เหอแล้ว เป็นอะไรที่ไม่คุ้นชินอย่างมาก แต่เธอก็ยังเลือกที่จะพยักหน้า

.....

ในรถ มู่น่อนน่อนและเซียวชู่เหอนั่งที่นั่งด้านหลังรถ

มู่น่อนน่อนเอ่ยขึ้นมาก่อนด้วยสีหน้าเย็นชา “มู่หวั่นขีสั่งให้แม่มาใช่ไหม”

น้ำเสียงที่เย็นชาของมู่น่อนน่อน แผ่ความรู้สึกบีบคั้นออกมา จนคำว่า “ไม่” ที่ติดอยู่ตรงปากของเซียวชู่เหอต้องหายไป “เป็นเธอ”

“ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอเคยพูดไว้ว่าอะไรนะ เธอบอกว่าใครเชื่อฟังเหมือนหมากันนะ” มู่น่อนน่อนแสยะยิ้ม หัวเราะราวกับปีศาจ

เซียวชู่เหอหน้าซีด แต่ปากก็ยังคงแก้ตัวแทนมู่หวั่นขี “เธอเองก็มีช่วงเวลาที่สับสน ปกติเธอนั้นดีกับฉันมาก น่อนน่อน ฉันเห็นว่าเฉินถิงเซียวค่อนข้างเชื่อใจลูกทีเดียว พวกลูกต้องสนิทกันในขั้นที่ไม่เลวทีเดียวสินะ ลูกอย่าได้ทะเลาะกับพี่สาวของลูกจนทำให้เธอไม่มีความสุขเลย ลูกก็ยอมให้เธอหน่อย ช่วงนี้เธอโกรธเรื่องของลูกจนทานข้าวน้อยลงไปมากแล้ว...”

มู่น่อนน่อนประสานสองมือเข้ากันแน่น และตวาดใส่เธอเสียงดัง “พอแล้ว”

เซียวชู่เหอที่ไม่เคยถูกมู่น่อนน่อนตวาดใส่แบบนี้มาก่อน ถึงกับชะงักค้างไป

สองตาของมู่น่อนน่อนแดงก่ำ แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว

ตั้งแต่ที่มีชีวิตมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตีโพยตีพายต่อหน้าเซียวชู่เหอแบบนี้

“ต่อให้แม่จะไม่เคยมองฉันในฐานะลูกสาวแท้ๆ มาก่อน แต่อย่างน้อยแม่ก็ควรจะมองฉันในฐานะมนุษย์บ้าง ฉันเองก็มีหัวใจ ฉันไม่ใช่ของที่แม่จะใช้ประโยชน์ได้ตามใจชอบโดยที่ไม่เจ็บปวดอะไร ฉันเป็นคน ฉันมีความรู้สึก ฉันเจ็บปวดและเสียใจเป็น”

“ฉันรู้...” เซียวชู่เหอตื่นกลัวเพราะเสียงของมู่น่อนน่อน แต่ปากก็ยังพูดต่อไปว่า “หลายปีที่แม่อยู่ในตระกูลมู่มันไม่ง่ายเลย แม่เพียงอยากลูกช่วยแม่แค่เล็กน้อย...”

“แล้วหลายปีที่ผ่านมานี้มันง่ายสำหรับฉันหรือ ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้ แม่ก็ไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้ฉันสักชุด ชุดที่ได้ก็เป็นชุดที่มู่หวั่นขีและคนใช้ในบ้านไม่เอาแล้ว ทุกครั้งที่แม่ทำคุกกี้และหั่นผลไม้ให้กับมู่หวั่นขี ฉันก็ได้แต่กินของเหลือจากเธอ แม้แต่ในตอนนี้ ฉันก็ถูกบังคับให้แต่งงานกับเฉินถิงเซียว พวกแม่ก็ยังไม่คิดจะปล่อยฉันไป...”

มู่น่อนน่อนหลับตา เงยหน้าขึ้น เมื่อให้น้ำตานั้นย้อนกลับเข้าไป และหันไปตะโกนกับคนขับรถเสียงดัง “หยุดรถ”

เซียวชู่เหอที่เห็นว่าเธอกำลังจะลงจากรถ ก็รีบดึงเธอไว้ “น่อนน่อน ลูกอย่าเพิ่งลงจากรถ ฟังฉันพูดก่อน...”

“ออกไปให้พ้น” มู่น่อนน่อนสะบัดมือของเธอออกอย่างแรง “อย่าไม่แตะฉัน”

เธอกลัวว่าหากตัวเองมองเซียวชู่เหออีกเพียงนิดเดียว จะทำเรื่องที่เกินเลยเกินไป

สายตาเกลียดและรังเกียจของมู่น่อนน่อน กดดันอย่างรุนแรงจนเซียวชู่เหอต้องปล่อยมือ และไม่พูดอะไรให้มากความอีก

.....

สถานที่ที่มู่น่อนน่อนลงรถมานั้น อยู่ไม่ไกลจากบริษัทมู่ซื่อแล้ว

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไปในบริษัทมู่ซื่อ

ถึงแม้เมืองหู้หยางจะอยู่ภาคใต้ แต่ก็มีสี่ฤดูที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน ในตอนนี้อุณหภูมิข้างนอกห้องก็เพียงสี่ถึงห้าองศาเท่านั้น ลมก็พัดบาดหน้าจนเจ็บไปหมด

แต่ความเจ็บปวดนี้ ยังไม่เท่าเศษหนึ่งส่วนสิบของใจเธอด้วยซ้ำ