ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 90

ตอนที่ 90 เดินตามผมไป

ด้วยความที่สัญชาตญาณเอาตัวรอด มู่น่อนน่อนขัดขืนสุดฤทธิ์ คนและเก้าอี้ล้มตามไปกับพื้นลงไป

“แม่ง！”

คนร้ายด่าขึ้นมาคำนึง แล้วใช้เท้าถีบไปที่ท้องของมู่น่อนน่อนทีนึง

แล้วยื่นมือไปดึงผมเธอเอาไว้ ก็กะจะดึงเธอลุกขึ้นมา

เขาใช้แรงถีบหนักไปหน่อย ทำให้มู่น่อนน่อนปวดจนเหงื่อแตก

ในสมองของเธอในตอนนี้คิดแต่จะหลุบให้พ้นจากน้ำมือสกปรกของคนร้าย ไม่มีเวลาไปคิดอย่างอื่น

คนร้ายได้ดึงผมของเธอไว้ ยังไม่ทันจะดึงเธอขึ้นมา ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกถีบออกจากด้านนอก

“ปั่ง”เสียงดังขึ้นมาทีนึง เสียงดังฟังชัดมาก

ศีรษะของมู่น่อนน่อนถูกผู้ชายดึงจนเจ็บ เธอเม้มปากไว้จนแน่นแล้วสายตามองไปยังประตู

ตอนเธอเห็นคนที่คุ้นเคยยืนอยู่หน้าประตู ตอนนั้น จู่ๆเธอก็ปล่อยให้ความหวัดกลัวราวกับกระแสน้ำพักเข้ามาท่วมตัวเธอจนมิด น้ำตาราวกับสร้อยไข่มุกที่ขาด หยดลงทีละเม็ดทีละเม็ด

ถึงแม้เธอกำลังน้ำตาไหล แต่ไม่มีเสียงร้องไห้เลยแม้แต่นิด กลับยิ้มแล้วพูดกับคนที่ยืนอยู่หน้าประตู：“เฉินเจียฉิน คุณมาแล้ว”

วินาทีที่เห็น“เฉินเจียฉิน” นั้น มู่น่อนน่อนถึงตระหนักถึง ก่อนหน้านี้สิ่งที่พยุงเธอให้สงบสติและต่อต้าน ก็คือจิตใต้สำนึกลึกๆของเธอคิดว่าจะมีใครสักคนที่มาช่วยเธอ

และคนที่มาช่วยเธอนั้น ก็ต้องเป็นคนเก่งกาจที่สุดที่เธอรู้จัก

และคนที่เก่งกาจที่สุดที่เธอรู้จักก็คือ“เฉินเจียฉิน”

ตอนที่เฉินถิงเซียวเห็นสภาพข้างในแล้ว สองมือก็ได้กำเป็นหมัดจนแน่น บนตัวเขาปกคลุมไปด้วยกลิ่นไออาฆาตราวกับยมทูตที่ออกมาจากนรกแค่เห็นก็ทำให้คนกลัวจนตัวสั่น

ยิ่งคนร้ายสองคนกลัวจนเสียงสั่นไปหมด：“นาย……นายเป็นใคร？”

ตอนที่คนแซ่มู่จ้างวานพวกเขา ไม่เคยพูดถึงว่าจะมีคนเข้ามาช่วยเธอหนิ！

“ชาติหน้าค่อยมาถามคำถามนี่กับฉัน”เฉินถิงเซียวเดินเข้าไปหาพวกเขาทีละก้าวๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำราวกับความเย็นที่ทะลุออกมาจากน้ำแข็ง：“เพราะชาตินี้พวกแกไม่มีโอกาสได้รู้แน่”

เพิ่งจะพูดเสร็จ ชายที่เดิมที่เดินเข้าไปใกล้พวกเขาอย่างช้าๆ จู่ๆก็เร่งฝีเท้าก้าวเดินไปสองก้าว ก่อนที่พวกเขาจะมองเห็นท่าทางการเคลื่อนไหวของเขา ก็ได้ล้มลงไปที่พื้นอย่างแรงแล้ว เจ็บจนขดตัวร้องอย่างน่าอนาถ

เฉินถิงเซียวย่อตัวลง พยุงมู่น่อนน่อนพร้อมเก้าอี้ขึ้นมาอย่างระวัง แล้วแก้มัดมือเธออย่างรวดเร็ว

บนใบหน้าของเขาเผยให้เห็นแต่กลิ่นไออาฆาตทั้งตัว ไม่มีสีหน้าอื่นปะปนอยู่ ดูแล้วน่ากลัวกว่าปกติ

แต่ ณ ขนาดนี้ มู่น่อนน่อนกลับรู้สึกกังวลขึ้นมา เพราะเธอสังเกตเห็นว่าข้างหลังของ“เฉินเจียฉิน”ไม่มีใครเลย

ก็แปลว่า“เฉินเจียฉิน”มาคนเดียว

“เฉินเจียฉิน”ถามเธอ：“เป็นอะไรมั้ย？”

“ไม่ค่ะ ทำไมคุณถึงมาคนเดียวล่ะ？”แม้ไม่รู้ว่าเขาหาที่นี่เจอได้ยังไง แต่เขามาคนเดียวแบบนี้ มันอันตรายมากเลยนะ

“ผมคนเดียว ก็เพียงพอแล้ว”

ตอนที่เฉินถิงเซียวพูดอยู่นั้น ได้หลุบตาเล็กน้อย ทำให้เห็นแววตาของเขาได้ไม่ชัดเจนนัก

เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่ง：“คุณออกไปรอผมข้างนอก”

มู่น่อนน่อนเห็นท่าทางของเขามั่งใจมาก ค่อยยังรู้สึกวางใจขึ้นมา แต่ว่า พอตอนเธอกำลังจะยกขา ถึงสังเกตว่าร่างกายตัวเองอ่อนแรงไปหมด เดินไปได้เลยด้วยซ้ำ

ถึงภายนอกจะแกล้งทำเป็นสงบมาก แต่ร่างกายของเธอดูจะซื่อสัตย์กว่าใจของเธอซะอีก

เธอกลัวมาก

ทันใดนั้น เฉินถิงเซียวก็ได้ดึงเนคไทของตัวเองออกแล้วใช้มันปิดตาของเธอไว้ กดเธอนั่งกับเก้าอี้ แล้วค่อยเลื่อนเก้าอี้ไปข้างกำแพง

จากนั้น เขากระซิบที่ข้างหูของเธอคำนึง：“เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

หลังจากนั้น มู่น่อนน่อนก็ได้ยินเสียงต่อสู้และเสียงร้องอนาถตามมา และยังมี——กลิ่นคาวเลือด

ระหว่างนั้น กลิ่นเลือดยิ่งอยู่ยิ่งฉุนและเสียงกรีดร้องก็ค่อยๆจานหายไป