ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 10

“ก็เออนะสิ ใครใช้ให้เธอปากไม่มีหูรูดแบบนี้”

เซิงเกอนวดฝ่ามือด้วยท่าเอ้อระเหยลอยชาย มุมปากสบถคำเยาะเย้ย“ดูเหมือนการอบรบสั่งสอนของตระกูลเฟิงไม่ดีเสียเลย ลูกสาวในบ้านจึงออกมาพูดจาสั่ว ๆ”

“ยังมีอีก เคยแต่งงานแล้วจะทำไม? มีกฎห้ามคนที่เคยแต่งงานแล้วเข้าร่วมงานเหรอ？แล้วพี่ชายเธอไม่ใช่คนเคยแต่งงานเหรอ？สิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้เป็นการใส่ร้ายและสบประมาทฉัน ฉันฟ้องร้องเธอได้”

“แก”

เฟิงเซิงเซิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถูกตบหน้าสาธารณะ ทั้งยังถูกตำหนิว่าขาดการอบรมสั่งสอน เธอกับตระกูลเฟิงขายหน้าไปหมดแล้ว

ประเด็นสำคัญที่สุดก็คือ คนที่ตบหน้าเธอคือ เซิงเกอที่เมื่อก่อนเธอรังแกยังไงก็ไม่กล้าขึ้นเสียง！

ช่างเป็นเรื่องที่อัปยศอดสูเสียจริง

“นังสารเลว ฉันจะฆ่าแก”

เธอกระโจนเข้าไปอย่างดุดัน สีหน้าอำมหิตยิ่ง เธอเอื้อมมือเตรียมจะดึงเส้นผมเซิงเกอ

ลู่ฮั๋วเห็นก็รีบดึงเซิงเกอเข้าอ้อมกอด จากนั้นก็หันหลังให้เฟิงเซิงเซิง

คนที่เข้ามาขวางเป็นคนแรกคือเฟิงยู่เหนียน

เขาขมวดคิ้วจ้องเฟิงเซิงเซิง“จะทำตัวเหลวไหลกันไปถึงไหน？รีบขอโทษเร็ว”

“พี่ ฉันเป็นน้องสาวของพี่นะ นังสารเลวคนนี้ตบหน้าฉัน พี่ไม่ช่วยฉันแก้เผ็ดแล้วยังจะช่วยเธออีกเหรอ？แล้วยังให้ฉันขอโทษอีก？”

ใบหน้า เฟิงยู่เหนียนดำถึงขีดสุด กล่าวเตือนว่า“พี่มีตา เห็นอยู่ว่าใครผิดใครถูก พี่จะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ รีบขอโทษเร็ว”

เฟิงเซิงเซิงอ่อนข้อลงทันตาเห็น

แต่เธอก่นด่าเซิงเกอแล้วทำไมเหรอ？เธอแค่อยากช่วยทุกคนเปิดโปงหน้ากากนังสารเลวก็เท่านั้นเอง！

เธอผิดตรงไหน？！

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยเนื้อต่ำใจ คิดจะโต้แย้ง ทว่ากลับถูกมู่จื่อหนิงกุมไหล่

มู่จื่อหนิงกระซิบปลอบใจว่า“เซิงเซิง อะยู่โกรธจริงแล้วนะ เขาหวังดีกับเธอนะ ปล่อยให้เซิงเกอฟ้องเธอจริง ๆ ไม่ได้หรอกใช่ไหม พวกเราไม่ทำอะไรที่เสียผลประโยชน์หรอก วันหน้ายังมีโอกาสอีกเยอะ”

ประโยคสุดท้ายมีความหมายลึกซึ้งมาก

สิบนาทีให้หลังมู่จื่อหนิงพาเฟิงเซิงเซิงกลับมาร่วมงานอีกครั้ง

เหมือนเฟิงเซิงเซิงจะเสริมแป้งมาด้วย จึงอำพรางรอยแดงบนแก้มด้านขวา และเธอก็ยืนด้านหลังเฟิงยู่เหนียนอย่างเงียบ ๆ แลดูเป็นเด็กเชื่อฟังยิ่งนัก

เพียงแต่จะใช้สายตาอำมหิตจ้องไปยังเซิงเกอที่ประกายแสงในฝูงชน

งานเลี้ยงราตรีดำเนินมาถึงครึ่ง ฟลอร์เต้นรำก็ถูกจัดวาง พวกประธานจากบริษัทต่าง ๆ เชิญสาวข้างกายเข้ามาร่วมเต้นรำตามจังหวะเพลงเป็นจำนวนมาก

มู่จื่อหนิงก็เกิดอารมณ์อยากเต้นด้วย เธอจ้องเฟิงยู่เหนียนด้วยแววตาวาดหวังรอคอย รอให้เขาจับมือเธอพร้อมกับเชิญเธอเต้นรำอย่างสุภาพ

และเฟิงยู่เหนียนก็ไม่ทำให้ผิดหวัง เขาลุกขึ้นยืน

ความตื่นเต้นบนแววตาของ มู่จื่อหนิงยิ่งเข้มข้นมากขึ้น คล้ายกับเห็นภาพตัวเองจะกลายเป็นจุดเด่นของฟลอร์เต้นรำในวินาทีต่อมา

จากนั้น วินาทีต่อมาแห่งความเป็นจริง

เฟิงยู่เหนียนถือไวน์แดงเดินไปยังโต๊ะด้านข้าง