ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 11

เซิงเกอฟังเสียงดนตรีอันสุนทรีย์จากฟลอร์เต้นรำ และชิมช็อกโกแลตมูสเค้กฝีมือเชฟ 7 ดาวที่เชิญมาจากประเทศฝรั่งเศส

ทันใดนั้น ฝ่ามือใหญ่ของผู้ชายปรากฏสู่สายตาเธอ

“คุณครับ ไม่ทราบว่าผมจะมีเกียรติได้ร่วมเต้นรำกับคุณไหมครับ?”

เธอเงยหน้ามองเจ้าของมือก่อนจะเห็นใบหน้าเคร่งขรึมของเฟิงยู่เหนียนในแบบฉบับของเขา ทันใดนั้นเธอก็หมดอารมณ์กินเค้กโดยพลัน

ทั้งสองประสานสายตากัน

หัวใจเฟิงยู่เหนียนเต้นรัวแรง เขาตั้งใจมองใบหน้าเซิงเกอในระยะใกล้เป็นครั้งแรก พบว่าโครงหน้าเธอได้รูปส่วนมุม ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่งยิ่งขับเน้นให้งดงามยิ่งขึ้น

ที่แท้หน้าตาภรรยาเก่าของเขาสวยงดงามยิ่ง

โดยเฉพาะดวงตาคู่นี้ คล้ายกับอัดแน่นไปด้วยประกายดาว สว่างไสว หนักแน่น ทั้งยังเจือความดื้อด้านไว้เลือนรางอีกด้วย

เฟิงยู่เหนียนมองจนเหม่อลอยโดยไม่รู้ตัว

ดวงตาคู่นี้ทำให้เขารู้สึกว่าเคยรู้จักกันที่ไหนมาก่อน

ในขณะที่เขาตกอยู่ในห้วงภวังค์ก็เห็นเซิงเกอแสยะยิ้มกะทันหัน นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความเย็นชาและดูแคลน “ขออภัยค่ะคุณเฟิง คุณยังไม่มีคุณสมบัติเต้นคู่กับฉัน”

คนผ่านไปได้ยินพลันตกตะลึง！

ผู้หญิงคนนี้โอหังเกินไปหรือเปล่า？！

ถึงกับพูดว่าประธานเฟิงที่เป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งในเมืองฟาง......ไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ？

ใบหน้าเฟิงยู่เหนียนเย็นยะเยือกโดยฉับพลัน ความรู้สึกคุ้นเคยเมื่อครู่มลายหายไปด้วยคำที่ว่า ไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ

เขายังยื่นมือทำท่าสุภาพบุรุษ ก่อนจะยิ้มกล่าวอย่างไม่สะทกสะท้าน“แค่เต้นรำเอง คุณเซิงเกอกลัวหรือ？”

ดวงตาเซิงเกอก็เย็นยะเยือกอย่างรวดเร็วเช่นกัน จะบรรลุเป้าหมายให้ได้ใช่ไหม？

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงต่ำทรามเช่นนี้พูดขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจอีกเหรอ？

ทั้งสองคนสบตากัน คล้ายกับจะควันดินปืนจะปะทุออกมา

เมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มตึงเครียด ลู่ฮั๋วจึงลุกขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“เซิงเกอคือคู่ควงของคุณลู่ ทำไมประธานเฟิงต้องมาแย่งชิงไปด้วยครับ”

เฟิงยู่เหนียนชักมือกลับไป ชำเลืองมองไปด้านข้าง ก่อนจะได้ยินอีกฝ่ายกล่าวว่า “ประธานเฟิงเชิญคู่ของตัวเองเต้นรำเถอะครับ ไม่งั้นเธอจะหึงเอา”

“เซิงเซิง แต่ฉัน.......ฉันจะทำอะไรได้”

เฟิงเซิงเซิงจ้องเธอที่ไม่เอาไหน ก่อนจะมองไปยังทิศทางเซิงเกอ จากนั้นก็ครุ่นคิดชั่วครู่แล้วเกิดไอเดียขึ้นมาทันที

“พี่จื่อหนิง ฉันจะจัดการเอง ฉันจะทำให้ชื่อเสียงมันป่นปี้ ชนิดที่ไม่มีสิทธิ์มีแย่งกับพี่อีก”

“เซิงเซิงจะทำยังไงล่ะ?”

เฟิงเซิงเซิงเข้าใกล้ใบหูเธอ จากนั้นก็กระซิบกระซาบสองสามประโยค

มู่จื่อหนิงทำตาไร้เดียงสา“ทำ......แบบนี้ได้จริง ๆ เหรอ？”

“พี่รอดูแล้วกัน”

สิ้นเสียง ใบหน้าเฟิงเซิงเซิงก็ประดับด้วยรอยยิ้มอำมหิต ลุกขึ้นเดินไปยังสวนดอกไม้

เมื่อเธอจากไป มู่จื่อหนิงก็เก็บความเนื้อใจบนใบหน้า จากนั้นความลำพองใจก็แวบผ่านก้นบึ้งนัยน์ตา

ยัยโง่เฟิงเซิงเซิงหลอกใช้งานง่ายชิบหาย พูดไม่กี่ประโยคก็หลงกลซะแล้ว

หวังว่าจะไม่ทำให้เธอผิดหวังนะ！