ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 12

ณ สวนดอกไม้

เซิงเกอเอามือกอดอกแล้วยืนสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอยู่หน้าสระน้ำพุ

ถ้าไม่ออกมาเดินเล่นให้ผ่อนคลาย คาดว่าเธอคงต้องปวดหัวกับความสะอิดสะเอียนในงานเลี้ยงแน่

“เซิงเกอ！”

ด้านหลังมีเสียงแหลมหนวกหูลอยมา

เธอหันหน้ากลับไปพลันเห็นเฟิงเซิงเซิงเดินเชิดหน้าเชิดตามาหาตน

“ทำไม? เมื่อกี้โดนตบยังเจ็บไม่พอเหรอ? ยังอยากให้ฉันช่วยสงเคราะห์อีกครั้งใช่ไหม?” เธอจ้องด้วยแววตาเย็นชา น้ำเสียงเหินห่างยิ่ง

เฟิงเซิงเซิงโกรธกับถ้อยคำของเธอมาก แทบอยากกระโจนเข้าไปข่วนใบหน้าจิ้งจอกของอีกฝ่าย ทว่าเมื่อคิดถึงแผนการตน เธอจึงกำหมัดแล้วกล้ำกลืนความรู้สึกนี้

เธอคว้าบัตรเอทีเอ็มออกมาจากกระเป๋าLV ก่อนจะยื่นไปยังเซิงเกอพร้อมกับพูดด้วยน้ำใจให้ทาน

“ในนี้มีเงินอยู่สามแสน ขอแค่เธอรับปากว่าจะไม่มาเสนอหน้าให้พี่ชายฉันเห็น จากนั้นก็ไปจากเมืองฟาง ห้ามกลับมาอีก ถ้าทำได้ เงินนี้ก็เป็นของแก”

เซิงเกอเลิกคิ้ว จ้องบัตรด้วยแววตาผิดแปลก

แค่เงินสามแสน ซื้อเส้นผมของเธอไม่ได้สักเส้น แต่ดันอยากใช้เงินเฉดหัวเธอออกจากเมืองฟาง？

เฟิงเซิงเซิงเห็นสีหน้าเธอ คิดว่าเธอเกิดความละโมบ จึงรู้สึกลำพองใจ

“เธอโตมาจากศูนย์เด็กกำพร้า คงไม่เคยเห็นเงินเยอะขนาดนี้มาก่อนสิท่า? แต่สำหรับฉันแล้ว แค่เงินใช้จ่ายภายในหนึ่งอาทิตย์เท่านั้นเอง ฉันคิดว่าเธอต้องการมันมากกว่าฉัน”

“ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอเคยยืมเงินกับแม่ฉัน แต่เสียดายที่แม่ฉันไม่ยืมให้ ซึ่งตอนนี้ดีเลย เธอมีเงินแล้ว เธอจะซื้ออะไรก็ได้”

“ว่าไง? อยากได้ไหมล่ะ?”

ดวงตาของเฟิงเซิงเซิงเกิดแสงสะท้อนความตื่นเต้น เธอแอบท่องในใจไม่หยุดว่า：รับเงินเร็วสิ รับเงินเร็ว

ใบหน้าเธอเผยความมั่นอกมั่นใจ เพราะเมื่อก่อน ตอนที่อีกฝ่ายอยู่ในตระกูลเฟิง หลี่เฟยริบทรัพย์ของเซิงเกอทั้งหมด ตอนที่เซิงเกออยู่ในตระกูลเฟิงจึงไม่มีปัญญาซื้อชุดแบรนด์เนมใส่สักตัว

ดังนั้นเธอแน่ใจว่าคนยากจนอย่างเซิงเกอไม่ปฏิเสธเธอแน่นอน