ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 24

ข่งซูยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก

เซิงเกอคนนี้เป็นใครกันแน่ ?

ตอนนี้ทำไงดี！เมื่อครู่ปากดีว่าเธอจบเห่แน่ ตอนนี้กลับต้องมาตบปากตัวเอง……

เธอรู้จักกับคุณชายรองโจ๋วแต่ตัวเองได้ดูประวัติของเธอมาแล้ว เด็กกำพร้าที่มาจากสถานสงเคราะห์จะรู้จักกับคุณชายรองโจ๋วได้ยังไง ？

ข่งซูรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ แอบถอยห่างออกไปเงียบๆ แล้วกดโทรหาใครบางคน

และสายตาของทุกคนที่มองมายังเซิงเกอ ก็แปรเปลี่ยนเป็นความชื่นชม

ตัวสำคัญหลักอย่างโจ๋วซิงโฮ๋ก็ไม่รู้สึกถึงการมองมาของทุกคน

นั่งยองๆลงข้างเซิงเกอแล้วทุบขาให้เธอเบาๆ ในตอนที่มองเซิงเกอ เขาช้อนตาที่งามงอนขึ้น แล้วยกยิ้มให้อย่างน่าเอ็นดู

“ไม่เจอกันตั้งนาน พี่เซิงดูสวยขึ้นมาก ผู้หญิงที่หน้าตาสะสวยแบบนี้จะโกรธผมที่เป็นเด็กน้อยไม่ได้หรอกนะ ไม่อย่างนั้นจะน่าเกลียดทันที ！”

นิ้วมือที่เรียวยาวของเซิงเกอจิ้มไปที่หน้าผากของเขา ริมฝีปากแดงขยับเข้าใกล้ใบหูของเขาและพูดข่มขู่เสียงเบาว่า“อย่ามามุขนี้ ต่อไปก็ตั้งใจถ่ายละครดีๆ หากยังจงใจหาเรื่องอะไรอีก พี่จะบอกวีรกรรมของนายให้คุณท่านโจ๋วได้รับทราบ”

“อย่านะ！ท่านจะต้องตีผมให้ตายอย่างไม่สนใจอะไรแน่！”

โจ๋วซิงโฮ๋รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว รีบร้องขอความเมตตาจากเซิงเกออย่างน่าสงสาร“พี่เซิงวางใจได้ ผมเชื่อฟังพี่ที่สุดแล้ว ”

ริมฝีปากแดงของเซิงเกอยกหยัก“ งั้นตอนนี้ ก็ไปขอโทษป้าแม่บ้านที่ทำความสะอาดด้วย ”

“ห๊า？”

สีหน้าของโจ๋วซิงโฮ๋เปลี่ยนไปทันที“ผมเป็นคุณชายรองโจ๋วนะ พี่ให้ผมไปก้มหัวให้คนทำความสะอาด ? แล้วหน้าผม…จะเอาไปไว้ที่ไหน พี่เซิง……”

เซิงเกอหุบยิ้มทันที และมีสีหน้าจริงจัง

“นี่มันสมัยไหนแล้ว ยังมาแบ่งชนชั้นวรรณะอีก ? นายโมโหแล้วขว้างปาข้าวของ แต่คนอื่นเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ยังต้องมาเก็บกวาดของที่นายทำทิ้งไว้ อีกทั้งเมื่อกี้เขาก็พูดเตือนนายแล้ว แต่นายกลับต่อว่าเขากลับ นายไม่สมควรรับผิดชอบเหรอ ？”

โจ๋วซิงโฮ๋ถึงกับจนมุมในทันที

หันไปมองก็เห็นแม่บ้านที่ทำความสะอาดกำลังเก็บกวาดเศษซากที่เขาทำทิ้งเอาไว้ ในใจรู้สึกผิดเล็กน้อย เดินไปหาอย่างเก้ๆกังๆ พูดขอโทษอย่างจริงใจ แล้วยังให้ค่าตอบแทนอีกด้วยเล็กน้อย

แม่บ้านที่ทำความสะอาดแปลกใจมาก ปฏิกิริยาตอบรับก็ดีมากเช่นกัน

เซิงเกอยังได้ให้ผู้จัดการชดใช้ค่าเสียหายให้กับกองละครสำหรับอุปกรณ์ประกอบฉากที่ถูกทำลายจนเสียหาย

ตลอดช่วงบ่าย มีเธอคอยเฝ้าดูอยู่ การถ่ายละครของโจ๋วซิงโฮ๋ก็เป็นไปอย่างจริงจังและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แทบทุกฉากเล่นเพียงครั้งหรือสองครั้งก็ผ่าน ทำเอาผู้กำกับยิ้มไม่หุบ แล้วขอบคุณเธอเสียยกใหญ่

เธอเม้มปาก“เขายังเด็ก ดื้อรั้นไปบ้าง สั่งสอนสักหน่อยก็ดีขึ้นค่ะ”

ผู้กำกับหัวเราะร่าเห็นความสำคัญของเซิงเกอมากขึ้นไปอีก

เมื่อถึงเวลาเลิกกอง โจ๋วซิงโฮ๋คว้าแขนของเซิงเกอแล้วทำท่าออดอ้อน เพื่อขอโทษกับพฤติกรรมที่ได้ล่วงเกินเธอในวันนี้ คิดอยากจะเลี้ยงข้าวเธอ

เซิงเกอไม่สามารถต้านทานเขาได้ ก็จึงตอบตกลง

เพื่อหลีกเลี่ยงซาแซงแฟน ให้ได้ออกไปกินข้าวอย่างสงบสุข โจ๋วซิงโฮ๋แต่งตัวอย่างมิดชิด ไม่สังเกตดีๆก็แทบจะจำไม่ได้

ทั้งสองคนมาที่ร้านอาหารสุดหรูระดับเจ็ดดาวที่แพงที่สุดในเมืองฟางโดกัส

ทันทีที่เข้ามาในร้านอาหาร เซิงเกอก็ถูกการตกแต่งด้วยโทนสีเข้มนี้ดึงดูด เธอไม่ชอบร้านอาหารที่สว่างโล่ง บรรยากาศของแสงไฟที่มืดสลัวเล็กน้อย ทำให้การดื่มด่ำกับอาหารนั้นดีมากกว่า

หลังจากที่สั่งอาหารแล้วเสร็จ โจ๋วซิงโฮ๋ก็ส่งสายตามาทางเธอไม่หยุด พูดเสียงเบาว่า“พี่เซิง ผู้ชายที่นั่งโต๊ะนั่นพี่รู้จักไหม ? ตั้งแต่เมื่อกี้จนตอนนี้ เขามองมาที่เราอยู่หลายครั้งแล้ว ”

เซิงเกอหันมองไป ก็เห็นเป็นเฟิงยู่เหนียนที่พามู่จื่อหนิงมานั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะข้างๆ

มู่จื่อหนิงก็เห็นเธอเช่นกัน สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความลำพองใจและท้าทาย ท่าทีที่ราวกับเป็นผู้ชนะ

เธอละสายตาออกอย่างเฉยชา “คนนั้นคือประธานของเฟิงซื่อกรุ๊ป”

โจ๋วซิงโฮ๋พยักหน้าให้อย่างเข้าใจ“ ถ้าอย่างนั้นคนที่อยู่ข้างๆเขาก็น่าจะเป็นคู่หมั้นที่เพิ่งเปิดตัววันนี้ว่าจะหมั้นหมายกันในเดือนหน้านะสิ”

มือของเซิงเกอชะงัก แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ยังคงตั้งใจกินอาหารต่อ

แต่แล้วการซุบซิบนินทาของโจ๋วซิงโฮ๋ก็ถูกปลุกขึ้นมา“ได้ยินมาว่าเขาหย่าร้างกับอดีตภรรยาหลังจากที่แต่งงานกันมาสามปีอย่างลับๆ ไม่รู้ว่าใครคือผู้โชคร้ายคนนั้น”

เซิงเกอมองเขาไปแวบหนึ่ง

“เปล่า คิดเรื่องงานอยู่””

มู่จื่อหนิงโล่งอก แล้วพูดอย่างงอนๆว่า“ตั้งแต่ที่ฉันไปต่างประเทศ เราก็ไม่ได้มาทานข้าวด้วยกันนานมากแล้ว วันนี้คุณปล่อยวางทุกอย่างลงก่อนนะ แล้วอยู่กับฉันแค่ตรงนี้ตกลงไหม ？”

ท่าทีของเฟิงยู่เหนียนดูหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงเล็กน้อย นัยน์ตาดำขลับแน่นิ่ง ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

เขาไม่ตอบคำถามของมู่จื่อหนิงลุกขึ้นอย่างสง่างามและจัดคอเสื้ออย่างลวกๆ

“คุณกินไปก่อน ผมมีธุระนิดหน่อย จะรีบกลับมา”

“อะยู่！”

……

ในห้องน้ำ เซิงเกอได้ทำความสะอาดคราบน้ำผลไม้ที่หกเลอะบนกระโปรง และเติมลิปสติกด้วย

เธอมองตัวเองในกระจก และเหม่อลอยไปชั่วครู่

แต่งเข้าตระกูลเฟิงไปสามปี เธอไม่เคยแต่งหน้าทาปากเลย ต้องซักผ้าทำอาหารทำงานบ้าน ผิวก็แห้งกร้านจนจะเป็นยายเพิ้งอยู่แล้ว และไม่เคยดูแลตัวเองเลยสักครั้ง

แต่ในอนาคต เธอจะเริ่มต้นอาชีพการงานของเธอแล้ว จะกลับไปเป็นเจ้าหญิงน้อยที่เย่อหยิ่งของลู่ซื่อกรุ๊ป！

สำหรับผู้ชาย ก็คงจะเป็นแค่ตัวถ่วงเธอเท่านั้น

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ที่ประตูก็มีร่างที่สูงใหญ่เดินเข้ามา

เซิงเกอไม่ได้มอง กำลังจดจ่อกับการล้างมืออยู่

จากนั้น ก็ได้ยินเสียงล็อกของลูกบิดประตู

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยของชายหนุ่มปรากฏขึ้นตรงหน้าของเธอ

เฟิงยู่เหนียนเดินเข้ามาหาเธออย่างไร้อารมณ์ความรู้สึก ไอเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างเต็มไปด้วยแรงกดดัน

เซิงเกอมองเขาด้วยความตกใจ ใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าทำเธอรู้สึกราวกับมันคือภาพลวงตา“ไม่คิดว่าประธานเฟิงผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในโลกธุรกิจของเมืองฟางจะเข้าห้องน้ำผู้หญิงเป็นด้วย และยังล็อกประตูอีก นี่คุณเป็นพวกโรคจิตหรือเปล่า ？”