ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 3

“นายท่านบอกว่า ตอนนี้คุณหนูไม่กลับไปก็ได้ครับ แต่ต้องรับเป็นผู้บริหารangleกรุ๊ปในเมืองฟางซึ่งเป็นบริษัทเครือลู่ซื่อกรุ๊ป และต้องทำกำไรให้ได้เยอะกว่าห้าปีที่ผ่านมาห้าเปอร์เซ็นต์ด้วยครับ”

“นายท่านบอกว่า คุณหนูปฏิเสธได้ครับ แต่จุดจบของเฟิงซื่อกรุ๊ปจะอนาถมากครับ”

เซิงเกอขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ก่อนคุณท่านตระกูลเฟิงจะอำลาจากโลก เธอเคยรับปากคุณปู่ว่าจะช่วยเขาดูแลเฟิงซื่อกรุ๊ปดังนั้นเธอปล่อยให้เฟิงซื่อกรุ๊ปเจอวิกฤตไม่ได้

ครั้งนี้คุณพ่อใช้จุดอ่อนของเธอ ซึ่งไม่ได้กรรโชกให้เธอกลับบ้าน แต่ต้องให้เธอบริหารงาน angleกรุ๊ป

ตกลงพ่อต้องการทำอะไรกันแน่？

“ได้ แล้วแต่พ่อเขาเลย”

เซิงเกอรับปากกามาเซ็น และรับบัตรแล็คการ์ดที่มียอดเงินสามหมื่นล้านไว้

มองบัตรสีดำผสมสีทอง เธอก็รู้สึกตลก พลางส่ายหัว

ไม่กี่นาทีก่อนหน้า เธออัตคัดขัดสนจนมีเงินสิบบาทติดตัว ค่านั่งแท็กซี่ยังไม่พอเลย

ดังนั้น ถือว่าเธอกลายเป็นเศรษฐีสายฟ้าแลบหรือเปล่า？

เพราะเงื่อนไขก่อนหน้าที่เธอกับคุณพ่อตั้งไว้คือ ต้องอายัดบัญชีธนาคารของเธอ และยังต้องปกปิดฐานะที่แท้จริงของเธอด้วย มิฉะนั้นสัญญาจะเป็นโมฆะ

ปกติแม่สามีกับน้องสาวของเขา ชอบตีตัวเข้าหาไฮโซ เป็นคนประเภทวัตถุนิยม ดูถูกดูแคลนเธอ

หากพวกเธอรู้ความจริงว่า เธอคือ ลู่เซิงเกอ คุณหนูแห่งลู่ซื่อกรุ๊ป ซึ่งเป็นตระกูลที่รวยที่สุดในประเทศ เธอคือเศรษฐีนีที่มีทรัพย์สินหลายร้อยล้าน ไม่รู้ว่าพวกเธอจะมีสีหน้าเช่นไร？

ยังจำได้ดี ตอนเธอยังไม่รื้อฟื้นความจำ เพื่อนสนิทของเธอในศูนย์เด็กกำพร้าอยู่ในช่วงความเป็นความตาย เธอขอร้องแม่สามียืมเงินให้เธอไปรักษาเพื่อนรัก

หลี่เฟยหยิบบัตรเอทีเอ็มสีขาวออกมาอย่างเย่อหยิ่ง ทว่าไม่ได้ยื่นให้เธอ หากแต่โอ้อวดว่า “เธอลองทายดูสิว่าในนี้มีเงินเท่าไหร่？หนึ่งล้าน ชาตินี้เธอคงไม่มีโอกาสเห็นเงินจำนวนเยอะขนาดนี้หรอก？”

“แต่ถึงฉันจะเอาเงินไปซื้ออาหารหมา แต่ก็ไม่ยืมให้เธอแม้แต่บาทเดียว เพราะเพื่อนจน ๆ ของเธอ มันเทียบกับสุนัขตัวโปรดของฉันไม่ได้เลย”