ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 4

หลี่เฟยโกรธเธอในขณะที่งงเป็นไก่ตาแตก

นี้คือลูกสะใภ้ที่เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้เหรอ？

“โอ๊ย ที่แท้เมื่อก่อนเธอก็เสแสร้งนี่เอง”

หลี่เฟยยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธขึ้ง ขบฟันข่มขู่“ฉันไม่ปล่อยเรื่องวันนี้ให้ผ่านไปแน่ ฉันจะไปฟ้องยู่เหนียน ให้เขาหย่ากับเธอ ครั้งนี้ถึงเธอจะคุกเข่าขอร้องฉัน ฉันก็จะเฉดหัวเธอออกจากบ้านให้ได้！”

เซิงเกอแสยะยิ้มด้วยใบหน้าไม่สะทกสะท้าน

“ออ เมื่อกี้ฉันลืมบอกไป สิบนาทีก่อน ฉันหย่ากับเฟิงยู่เหนียนแล้ว ครั้งนี้ถึงคุณจะคุกเข่าขอร้องฉัน ฉันก็จะไม่เหยียบเข้าบ้านตระกูลเฟิงแม้แต่ก้าวเดียว”

หย่าแล้ว？พึ่งหย่าเหรอ？

เป็นไปได้ยังไง！ยัยบ้านนอกคนนี้เมื่อก่อนหน้าด้านหน้าทน จะอยู่ในตระกูลเฟิงท่าเดียว ตอนนี้ยอมออกไปแล้วเหรอ？

หลี่เฟยจ้องแผ่นหลังที่เดินจากไปของเซิงเกอด้วยความสงสัย เพื่อความแน่ใจ เธอรีบโทรหาเฟิงยู่เหนียนทันควัน

“ลูกจ๋า พวกลูกหย่ากันจริง ๆ แล้วเหรอ?”

เฟิงยู่เหนียน“อืม”หนึ่งเสียง ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้วแน่นเป็นปม“พึ่งทำเรื่องหย่าเสร็จเมื่อกี้ครับ ใครบอกแม่เหรอครับ？”

“ยังมีใครอีก แม่เจอเซิงเกอระหว่างทาง ยัยบ้าคนนี้ยังพูดจาต่อปากต่อคำกับแม่ด้วย”

ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความฉุนเฉียว ทว่าหลังจากที่รู่ว่าหย่ากันจริง ๆ รอยยิ้มพลันเผยสู่ใบหน้าคล้ายกับดอกไม้บานสะพรั่ง “แต่ก็ดีเหมือนกัน ลูกได้หย่าเสียที ผู้หญิงที่เก็บมาจากศูนย์เด็กกำพร้าจะคู่ควรกับลูกชายผู้ดีเลิศของแม่ได้ยังไง ควรไสหัวออกไปตั้งนานแล้ว ……”

เฟิงยู่เหนียนเม้มปาก อารมณ์ตรงข้ามกับหลี่เฟยอย่างลิบลับ

ยิ่งไปกว่านั้น......รู้สึกหงุดหงิดและทุกข์ใจอย่างไรไม่รู้

ก่อนหน้านี้ เขานึกว่าเซิงเกอไม่ยอมหย่าง่าย ๆ แน่ จึงเตรียมเงินเลี้ยงดูสามล้านและคฤหาสน์หนึ่งหลัง ทว่าครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายเสนอหย่าเอง แถมยังไม่เรียกร้องเงินเลี้ยงดูแม้แต่บาทเดียว

หย่ากันแล้ว เธอไม่มีทั้งเงินและไม่มีญาติพี่น้อง แล้วเธอจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปยังไง？

ช่างเถอะ รอให้เธออับจนหนทางแล้ว เธอคงจะกลับมาหาเขาเอง

……

เซิงเกอต่อรถกลับคฤหาสน์หลังเล็กที่เธอกับเฟิงยู่เหนียนอาศัยอยู่ด้วยกัน ที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำอันขมฝาดของเธอ

ความทรงจำช่างเลวร้ายยิ่งนัก เธอไม่อยากระลึกถึงอีก

เธอเดินผ่านสวนหย่อมหน้าบ้าน จากนั้นก็ขึ้นไปเก็บสัมภาระชั้นบนโดยตรง เก็บเสร็จแล้วเธอก็ไม่คิดจะอยู่คฤหาสน์หลังนี้ต่อแม้แต่วินาทีเดียว

เซิงเกอพูดแขวะว่า“ตกลงใครเป็นมือที่สาม ไม่นานเธอก็จะรู้เอง”

สิ้นเสียง เธอก็ไม่คิดอยู่ต่อ เดินอ้อมผ่านมู่จื่อหนิงเพื่อจะออกไป ทว่าข้อมือก็ถูกคว้ากะทันหัน

เธอหันหน้ากลับไป พลางเห็นมู่จื่อหนิงทำหน้าตาน่าสงสาร ดวงตาแดงก่ำราวกับลูกกระต่าย คล้ายกับโดนรังแกมาชุดใหญ่ก็ไม่ปาน

“เซิงเกอฉันขอโทษ ฉันเห็นเธอเป็นเหมือนพี่น้องมาตลอด ครั้งนี้ฉันมาเยี่ยมเธอด้วยเจตนาที่ดีนะ ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอหย่ากันแล้ว ฉันไม่ได้เจตนาอย่างอื่น เธออย่าโกรธฉันเลยนะ?”

“เหอะ ตีสองหน้าเป็นด้วยเหรอ?”

เธอเหยียดยิ้มเย้ยหยัน ตอนที่เตรียมจะสะบัดมือมู่จื่อหนิงทิ้ง มู่จื่อหนิงก็ใช้แรงของเธอแกล้งล้ม แล้วร้องเสียงหลงอย่างคนอ่อนแอ

ถ้ามองจากด้านหลัง มันเหมือนเธอผลักมู่จื่อหนิงล้มแรง ๆ มาก

คิก ๆ น่าสนใจ

เซิงเกอมองคนที่กำกับเองแสดงเอง หากเธอทายไม่ผิด ตอนนี้เฟิงยู่เหนียนคงกลับมาถึงบ้านแล้ว แล้วยืนอยู่หน้าประตูพอดี？

ดังคาด ด้านหลังมีเสียงผู้ชายโกรธกริ้วส่งมากะทันหัน

“คุณทำอะไร?”