ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 33

ริมฝีปากบางของเฟิงยู่เหนียนเม้มกันแน่น เดินออกไปจากร้านอาหารโดยไม่พูดอะไรสักคำ

หลิวเหนียนไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงโทรไปหาลูกน้องแล้วให้ปล่อยตัวคนไป

ข่งซูกับกรรมการจางที่ถูกมัดเอาไว้ในห้องมืดตัวสั่นงันงก

เธอไม่คิดว่าเซิงเกอจะรู้จักกับหลิวเหนียนผู้ยิ่งใหญ่แบบนี้ด้วย ความอิจฉาที่มีในใจต่อเซิงเกอก็ยิ่งมีมากขึ้น

เด็กกำพร้าที่เติบโตมาในสถานสงเคราะห์ ประวัติตรงช่องของสถานะ เหมือนจะเขียนเอาไว้ว่าหย่าร้าง

ผู้หญิงแบบนี้ มีค่าอะไรให้ผู้ชายที่เพียบพร้อมจำนวนไม่น้อยในเมืองนี้ต่างพร้อมใจกันมาช่วยเหลือเธอ

แต่เมื่อเทียบกับอิจฉาแล้ว ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวมากกว่า

กลัวกับการกระทำของเฟิงยู่เหนียนว่าจะจัดการกับพวกเขายังไง

มีเสียงเคร้งที่คมชัดดังขึ้น ไฟถูกเปิด แสงไฟที่สว่างจ้าอย่างฉับพลันทำเอาทั้งสองคนตาเกือบบอด

ทั้งสองคนตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว ยังไม่ทันได้เอ่ยปากร้องขอชีวิต ก็เห็นลูกน้องของหลิวเหนียนมาแก้มัดให้พวกเขา？！

จากนั้นคนกลุ่มนั้นก็จากไป

ไม่แม้แต่จะหันมองพวกเขา

ทั้งสองคนมองหน้ากัน

นี่มันอะไรกัน ?

ปล่อยตัวพวกเขาไปง่ายๆแบบนี้เหรอ?

กรรมการจางรีบโทรหากรรมการหวางทันทีเพื่อถามไถ่สถานการณ์ ข่งซูก็รอฟังอยู่ข้างๆ

แต่โทรศัพท์ปิดเครื่อง

โทรยังไงก็โทรไม่ติด

ไม่มีทางเลือก ทั้งสองจึงตัดสินใจแยกย้ายกันไปก่อน ออกไปจากสถานที่สับปะรังเคนี้ เผื่อเฟิงยู่เหนียนเปลี่ยนใจ แล้ววกกลับมาจับตัวพวกเขาอีก

หลังจากที่กลับไป ข่งซูก็โทรหาฟู่อิน และรู้ข่าวจากฟู่อินว่ากรรมการหวางกับกรรมการหลิวถูกจับกุมตัวไปแล้ว

ฟู่อินถาม“นี่เธอทำงานยังไง ? เกิดเรื่องผิดพลาดแบบนี้ขึ้นได้ยังไง？”

“บทสนทนาของฉันกับกรรมการจางถูกประธานของเฟิงซื่อกรุ๊ปได้ยินเข้า เขาจับมัดพวกเราเอาไว้ ทางฝั่งกรรมการหวางก็น่าจะเป็นประธานเฟิงที่เอาตัวพวกเขาส่งตำรวจ ”

ข่งซูคาดเดา แต่ในใจก็ยังลังเลไม่แน่ใจ พูดต่ออีกว่า“แต่ฉันยังคิดไม่ออก เขาส่งพวกกรรมการหวางไปให้กับทางตำรวจแล้ว ทำไมถึงปล่อยฉันกับกรรมการจางได้ ？”

ฟู่อินเงียบไปครู่หนึ่ง

“เรื่องนี้ฉันจะให้คนไปตรวจสอบอย่างละเอียดเอง เธอก็คอยจับตาดูผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ให้ดี”

“ได้ค่ะ”

วางสายไปแล้วข่งซูก็หันไปกอดผู้ชายที่อยู่ข้างๆ

ชายชาวเมดิเตอร์เรเนียน อายุประมาณเลขสี่กว่าๆ กอดเธอแน่นไว้ในอ้อมแขนอย่างหื่นกาม“ ผมว่า ผอ. คนใหม่ที่เข้ามาเธอก็เป็นคนที่ใช้ได้คนหนึ่งเลยนะ คุณทนเธอไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ？”

เมื่อข่งซูได้ยิน ก็ผลักเขาออกอย่างแรง

“นี่คุณยังกล้าพูดอีกเหรอ ก่อนหน้านั้นบอกฉันว่าจะสนับสนุนฉันให้ได้เลื่อนตำแหน่ง แต่ก็ถูกผู้หญิงคนนั้นแย่งไปจนได้ หากไม่ใช่เพราะเธอหน้าตาดี คุณจะสนใจเรื่องพวกนี้เหรอ？”

เมื่อคิดขึ้นมาได้ เธอก็ขุดคุ้ยเรื่องเก่ามาพูด“แล้วยังเรื่องรถของฉันอีก คุณให้รถ BMW มือสองกับฉัน สำหรับคุณฉันมีค่าแค่นั้นเหรอ？”

ชายหนุ่มพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ทำได้เพียงพูดปลอบและพูดเอาใจเธอ “พูดอะไรแบบนั้น คุณเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดสำหรับผม เพราะก่อนหน้านั้นการเงินของผมขาดสภาพคล่องนิดหน่อย ไว้มีเวลา ผมจะพาคุณไปเลือกรถคันใหม่ที่โชว์รูมด้วยตัวเองนะ ”

ข่งซูเค้นเสียงหึในลำคอ แสดงออกว่าไม่พอใจ

“ในเมื่อคุณอยากได้ตำแหน่ง ผอ. มากขนาดนี้ พรุ่งนี้ในงานประชุมผมจะหาเรื่องเธอ ถึงเวลาคุณก็ช่วยพูดเสริมสักคำสองคำ เธอที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่ คงไม่รู้วิธีการรับมือ ต้องขายหน้าในที่สาธารณะอย่างแน่นอน ทีนี้ตำแหน่ง ผอ. ก็คงหนีไม่พ้นคุณแล้ว？”

ข่งซูดีใจมาก“ ตกลงกันแล้วนะ”

ผู้ชายพยักหน้าให้ แววตาปรารถนาในกามารมณ์“ที่รักผมช่วยคุณขนาดนี้แล้ว ต้องมีรางวัลให้ผมหรือเปล่า？”

ใบหน้าข่งซูแดงก่ำ เอียงอาย“คนบ้า ！”

เธอเหลือบมองไปยังที่นั่งทางฝั่งกรรมการอย่างไม่ตั้งใจ ก็พบว่าไม่มีร่างของบุคคลที่คุ้นเคย อีกทั้ง……การประชุมในครั้งนี้ก็ไม่ได้จัดที่นั่งเผื่อเขาด้วย ที่นั่งของกรรมการนั้นถูกจับจองจนเต็มแล้ว

นี่มันอะไรกัน? !

เมื่อคืนก็ยังดีๆอยู่เลย เช้านี้ก็ออกจากบ้านเพื่อไปทำงานพร้อมกัน

ข่งซูคิดยังไงก็คิดไม่ตก หันหน้ามาก็เจอเข้ากับเซิงเกอที่กำลังมองมาพอดีเซิงเกอมุมปากยกหยักอย่างมีเลศนัย แล้วเบนสายตาออก

รอยยิ้มนั้นดูเย็นชาและมีเสน่ห์ แต่ในสายตาของข่งซูคือการท้าทาย

สัญชาตญาณบอกข่งซูว่า เรื่องนี้เซิงเกอต้องมีส่วนรู้เห็นเป็นแน่

ภายในใจอึดอัดมากว่าครึ่งค่อนวัน เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป ถามคนที่อยู่ข้างๆเสียงเบาว่า“เธอรู้ไหมว่าทำไมวันนี้กรรมการหลินหงถึงไม่เข้าร่วมประชุมด้วย？”

สีหน้าของคนคนนั้นแย่ลงทันที รีบโบกมือให้ “ ฉันไม่รู้จักกรรมการหลินหงอะไรนั้น อย่ามาถามฉันเลย”

หืม？

ปฏิกิริยานี้……ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ามันแปลกๆ?

ข่งซูไม่เชื่อในคำพูดนี้ หันมองไปยังซ้ายมือ แต่คนทางซ้ายมือไม่รอให้เธอได้ถาม ก็รีบโบกมือให้ทันที“ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

ข่งซูมึนงงสับสนหนักเข้าไปอีก

ที่ประชุม ถึงคราวที่เซิงเกอได้พูด“ เร็วๆนี้ละครเรื่องใหม่ของเชิ่งซื่ิอบทของนักแสดงนำชาย ลูกผู้ชายตัวจริง จากการที่ได้หารือกันมาเราจะให้ศิลปินของบริษัทเรา โจ๋วซิงโฮ๋ และกู้ซื่อร่วมแสดงเป็นพระเอกและพระรอง……”

“เดี๋ยวก่อน！”

จู่ๆข่งซูก็ยกมือขึ้นขัดจังหวะ ตั้งคำถามว่า“นี่มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ? ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย ? เมื่อคืนที่เราได้พูดคุยกันมันคือ……”

เซิงเกอพูดต่อประโยคของเธอ “เมื่อวานเราคุยกันเรื่องอะไร? แล้วคุยกับใคร ？”

“ก็……”

ข่งซูสะอึก เมื่อคืนอยู่ดีๆกรรมการหวางกับกรรมการหลิวก็ถูกจับตัว หากเธอพูดเรื่องนี้ออกไป มันก็เท่ากับยอมรับกลายๆว่าได้ทำเรื่องไม่ดีเอาไว้ไม่ใช่เหรอ