ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 6

เฟิงยู่เหนียนขมวดคิ้วมุ่น เขาบอกว่าจะทอดทิ้งเธอเมื่อไหร่？ทำไมเธอถึงมีความคิดแบบนี้？

เขารู้สึกแปลกประหลาด อยากวิ่งไปคุยกันให้รู้เรื่อง ทว่ากางเกงสูทกลับถูกดังไว้แน่น

“อะยู่......ฉันผิดไปแล้ว”

มู่จื่อหนิงบนพื้นเงยหน้าที่น่าเวทนาขึ้น อธิบายเสียงสะอื้นและอ่อนแอว่า“ฉันแค่กลัว......กลัวว่าสามปีที่ฉันไม่อยู่ คุณจะชอบเซิงเกอจริง ๆ ฉันกลัวคุณไม่เอาฉัน……”

เฟิงยู่เหนียนเลิกคิ้ว ก้มหน้ามองใบหน้าที่บวมช้ำเล็กน้อยของเธอ ดวงตาวูบไหว จากนั้นก็เอื้อมมือประคองเธอขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่มขึ้นหลายส่วน

“ผมเคยบอกแล้วว่าจะให้คุณมีสถานะเป็นตัวเป็นตน และจะหย่าในไม่ช้าก็เร็วแน่ แต่ครั้งนี้คุณใจร้อนเกินไปแล้ว”

มู่จื่อหนิงจับแขนเสื้อเขา ยู่ปากอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ“ฉันผิดเองค่ะ แต่ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายใครมาก่อน เพียงแต่ใช้วิธีผิดไปก็เท่านั้น อะยู่……คุณให้อภัยฉันนะ”

เห็นเขาไม่ตอบ เธอซบอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างอ่อนนุ่ม ก่อนจะเผยไหล่ขาวนวลเพื่อหยั่งเชิงเขา

ดวงตาสีนิลของเฟิงยู่เหนียนหดเกร็ง ผลักเธอออกด้วยสัญชาตญาณ

“อะยู่！”

ดวงตามู่จื่อหนิงยิ่งแดงก่ำ จ้องเขาด้วยสายตาเศร้าหมอง ตอนนี้เขาไม่อยากชิดใกล้เธอขนาดนี้เชียวหรือ？

เธอไม่เต็มใจ

ทำไมเมื่อคืนเซิงเกอขึ้นเตียงกับเขาได้ ทว่าเธอแค่เข้าใกล้นิดเดียวก็ไม่ได้

“พอแล้ว”

เฟิงยู่เหนียนบีบมือเธอ ดวงตาเย็นเยียบหรี่ขึ้น จ้องเธอด้วยแววตาคนแปลกหน้า

“อะหนิง ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้ และคิดไม่ถึงว่าคุณจะพูดจาประชดประชันคนอื่นเป็นด้วย เมื่อก่อนคุณเป็นคนใสซื่อแท้ ๆ”

มู่จื่อหนิงชะงักงัน รับรู้ว่าตอนนี้ทำให้เขาบันดาลโทสะจริง ๆ

เฟิงยู่เหนียนเป็นผู้ชายที่มีหลักการและบรรทัดฐาน หากล้ำเส้นขึ้นมา เขาจะเกลียดชังและรังเกียจคนนั้นโดยปริยาย

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันสำนึกผิดแล้ว ฉันแค่เลอะเลือนไปชั่ววูบ วันหลังฉันไม่ทำแล้วนะคะอะยู่ เห็นแก่ที่ฉันเคยช่วยคุณหลายปีก่อน คุณให้โอกาสฉันแก้ตัวอีกสักครั้งนะคะ”

พูดถึงเรื่องหลายปีก่อน สมองเฟิงยู่เหนียนก็โผล่ดวงตาที่เปล่งประกายเจิดจ้าและมีความหนักแน่นของเธอในอดีต ตอนนั้นคนตัวเล็กอย่างเธอ กลับยืนออกมาปกป้องเขา

ช่างเถอะ

ดวงตาเขาค่อย ๆ อ่อนโยนขึ้นมา“ถือซะว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น แต่อย่าทำผิดเป็นครั้งที่สองนะ”

มู่จื่อหนิงเหมือนปลดปล่อยภาระอันหนักอึ้งลง เตรียมจะเข้าไปออดอ้อนออเซาะเขา ทว่าฝ่ามือเขากลับยื่นออกมาตรงหน้าเธอ

“เอากุญแจมา”