ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 7

พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์จ้องสำรวจเธออีกครั้ง มั่นใจว่าเธอไม่ใช่คุณหนูผู้ดี แต่เป็นคนที่ใช้หน้าตาหากิน

“เธอนี่นะลูกค้า? เอ่ยปากก็จะพบท่านประธานเลยรู้ไหมว่าเวลาของประธานangleมีค่าเป็นร้อยล้าน ไก่ป่าอย่างเธอเอื้อมไม่ถึงหรอก?”

ถูกเรียกว่า“ไก่ป่า”เซิงเกอรู้สึกขำท้องแทบแตก

ด้วยฐานะทางสังคมของเธอ เกรงว่าสามารถโยนประธานangleไปร้อยเมตรอย่างไม่มีปัญหา มีตาแต่หามีแววไม่

พนักงานห่วย ๆ แบบนี้ เซิงเกอขี้เกียจพูดจาไร้สาระกับอีกฝ่าย กล่าวหน้าจริงจังว่า“คุณประสานงานไปเลย ถ้าไม่ยอมให้เข้าพบ ฉันจะรับผิดชอบผลลัพธ์ทั้งหมดเอง”

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์อยากปะทะฝีปากกับเธอต่อ ทว่าเมื่อคำพูดมาถึงปลายลิ้นก็ถูกสายตาแหลมคมของเซิงเกอบีบให้กลืนเข้าไป

“คุณพูดเองนะ รับผิดชอบด้วยล่ะ”

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ส่งเสียงฮึดฮัด ประสานงานกับเบื้องบนด้วยการเติมพริกเติมขิง แล้วมองเซิงเกอด้วยใบหน้าโอหัง

เธออยากเห็นเซิงเกอถูกรปภ.โยนออกไปเต็มแก่แล้ว

จากนั้น……

รอยยิ้มบนใบหน้าเธอพลันแข็งกระด้าง ยามที่มองเซิงเกอ แววตาเต็มไปด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ

เซิงเกอเห็นสีหน้าเธอก็รู้ว่าคุยอะไรกัน

หัวเราะเยาะเสร็จก็ถามว่า“ชั้นไหน？”

“ชั้น......ชั้นบนสุดค่ะ ชั้นที่ยี่สิบเจ็ดค่ะ”

เมื่อรู้ตัวเลขที่แน่ชัด เซิงเกอก็ลากกระเป๋าเดินทางเข้าลิฟต์อย่างไม่เหลียวหลังกลับมามอง

พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์จ้องแผ่นหลังเธอราวกับคนปัญญาอ่อน

ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน？

ถึงทำให้ผู้ช่วยท่านประธาน นามว่าคุณฮัวหยุนพูดจามีสัมมาคารวะเป็นพิเศษ？

หรือว่า……เป็นคนรักของท่านประธาน？

ไม่ได้ เธอต้องรีบแจ้งข่าวสะเทือนฟ้าสะเทือนดินนี้กับกลุ่มเพื่อนฝูง！

……

เซิงเกอ มาถึงชั้นบนสุดอย่างราบรื่น

เมื่อเธอผลักประตูห้องทำงานของท่านประธาน ผู้ชายที่นั่งบนโซฟาก็ลุกขึ้นเดินมาหาเธอ

ผู้ชายใส่สูทสีน้ำเงิน ท่าทางสูงศักดิ์ ตอนที่เห็นหน้าเซิงเกอ ดวงตาพลันเผยรอยยิ้มที่เป็นประกายระยิบระยับดั่งดวงดาว

“ยัยบื้อ ไม่เจอกันตั้งนาน ยินดีกับการหย่านะ”

เขาเอ่ยปากพูดด้วยความเอ็นดู