ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 61

“เรื่องอะไร？”

“วันที่ 14 มีนาคม เมื่อ 13 ปีก่อนคุณอยู่ไหน？เคยไปถนนซงหลินที่เมืองฟางไหม？”

“ฉันจำไม่ได้”เซิงเกอเบือนหน้านี้ ยังคงรักษาระยะห่าง

ผ่านไปนานมากขนาดนี้แล้ว เธอจะจำได้อย่างไร

“โอเค งั้นผมเปลี่ยนวิธีถาม”

เฟิงยู่เหนียนไม่หงุดหงิด แต่ยังถามไปอย่างอดทนว่า“งั้นคุณจำได้ไหมว่าวันที่ 14 มีนาคม เมื่อ 13 ปีก่อน วันนั้นมีอุบัติทางรถยนต์เกิดขึ้น ตายในที่เกิดเหตุสามคน มีแค่เด็กชายคนหนึ่งที่อยู่หลังรถรอดมาได้ เป็นเด็กผู้หญิงช่วยเขาไว้”

ทำไมเขาต้องถามอะไรพวกนี้？

หรือว่าเด็กชายคนนั้นจะเป็นเขา？

เซิงเกอมองสายตาสำรวจของเขา ในหัวมีความทรงจำส่วนหนึ่งแวบเข้ามา นึกถึงภาพที่กระจัดกระจายทันที

ตอนนั้นเธอช่วยคนหนึ่งไว้จริงๆ แต่นี่เป็นเรื่องบังเอิญล้วนๆ

เธอไม่เก็บใส่ใจเลย

อีกอย่าง ตอนนั้นที่เธอมาเมืองฟาง เพราะว่ามีเรื่องหนึ่งที่สำคัญมาก เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นส่วนตัวของ ตระกูลลู่ เธอไม่คิดจะบอกเฟิงยู่เหนียน และก็ไม่อยากให้เฟิงยู่เหนียนสืบต่อไป

เรื่องนั้นอันตรายมาก เธอไม่หวังว่าจะมีใครเข้ามาเกี่ยวข้องอีก

“ไม่ ฉันไม่รู้”เซิงเกอตอบกลับอย่างเยือกเย็น“ถ้าคุณไม่มีคำถามอื่น งั้นฉันไปก่อนละ”

เฟิงยู่เหนียนยื่นมือไปหยุดเธออย่างไม่รู้ตัว แต่ถูกเธอมองมาอย่างเย็นชา จึงชักมือที่อยู่กลางอากาศกลับไป

“คุณเฟิงอย่าลืมว่าตัวเองเป็นคู่หมั้นมู่จื่อหนิง ใส่ใจคู่หมั้นคุณที่ยังนอนอยู่บนเตียงไม่หายดีเถอะ”

เซิงเกอพูดฉีกหน้าเขา ปลดล็อกประตู

วินาทีที่เธอหันไปนั้น เธอเห็นในแววตาเขาแอบมีความสูญเสีย

ถึงจะไม่ชัด แค่แวบผ่าน แต่ก็ถูกเธอจับได้

เขามีอะไรให้สูญเสีย？

ในใจเซิงเกอรู้สึกสงสัย แต่ไม่ได้สนใจมาก

เฟิงยู่เหนียนในตอนนี้สำหรับเธอแล้ว เป็นแค่คนไม่สำคัญ ส่งผลกระทบต่อความเร็วที่เธอจะไปจากยุทธจักรไม่ได้

เธอเก็บความคิด ทัดผมอย่างสง่างาม เฟิงยู่เหนียนไม่ห้าม เธอเปิดประตูห้องส่วนตัวอย่างสบายๆ

พอออกมา ก็สบตาเข้ากับสายตาที่ดูไม่เป็นมิตรของหลิวเหนียน

หลิวเหนียนมองเธอ พูดด้วยใบหน้าเกลียดชัง

“BOSS รวบรวมหลักฐานทั้งหมดได้แล้ว เรื่องที่คุณให้คนรังแกคุณมู่ ไม่นานความจริงจะปรากฏ！ถึงตอนนั้น BOSS ไม่ปล่อยคุณแน่！”

“พูดจบแล้ว？”

เซิงเกอเหลือบมองเขา มุมปากยิ้มอย่างเยาะเย้ย“งั้นก็มา ฉันจะรอดู”

ร่างเล็กๆ ของเธอกลับมาพร้อมออร่าที่ที่กดขี่อย่างมาก

หลิวเหนียนสบตากับดวงตาที่ยิ้มแย้มของเธอ แล้วถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว

เซิงเกอเหยียบรองเท้าส้นสูง ออกไปอย่างเร็ว

ในห้องทานข้าวขนาดใหญ่ เหลือแค่เสียงฝีเท้าของเธอที่ก้องกังวาน

“แปลกจริงๆ เลย”

หลิวเหนียนไม่เข้าใจอาการกลัวเธอของตัวเองเมื่อกี๊เลย

……

ระยะเวลาที่เฟิงยู่เหนียนให้สัญญานั้น ได้ผ่านไปแล้วสองวัน

สื่อต่างๆ ล้วนแต่ติดตามเรื่องนี้อย่างมาก ไม่หยุดเผยแพร่การคาดเดาต่างๆ

เซิงเกอเพิกเฉยหน้าความเห็นที่ไม่ดีต่อเธอเหล่านั้น มุ่งเน้นไปที่การเตรียมเรื่องประกวดวงเกิร์ลกรุ๊ป ไม่สนใจคำพูดเหล่านั้นที่จงใจต่อว่าเธอ

“ผอ. นี่คือเอกสารที่เชื่อมต่อกับฐานถ่ายทำ กรุณาตรวจสอบครั้งสุดท้ายด้วยค่ะ”ซังเวยวางซองแฟ้มไว้ข้างมือเธอ

“เข้าใจแล้ว เธอออกไปเถอะ ฉันดูเสร็จจะเรียกเธออีกที”