ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 64

หวางซิ่งเฉียงส่งเสียงไม่พอใจ ตบหน้าอกตอบตกลงไปว่า：“ก็แค่ลูกศิษย์ของซากุระงิกาวะ ริน ไม่ใช่ตัวซากุระงิกาวะ รินจริงเสียหน่อย ไม่ต้องใช้กระบวนท่ามาก ผมก็ฆ่าเธอได้ในทันที！”

เขาเคยคว้าแชมป์ซานดาระดับประเทศมาแล้ว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถูกว่าจ้างเป็นบอดี้การ์ดจากฟู่ซื่อกรุ๊ปในราคาสูง

ได้รับคำรับประกันของเขาแล้ว ฟู่อินจึงแอบโล่งอก

เธอยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมา มองสังเกตการณ์สถานการณ์ในกระท่อมต่อไป

ผู้ชายสองสามคนดิ้นรนอยู่บนพื้น ก็ถูกเซิงเกอเอาชนะอีกครั้ง

คนลักพาตัวคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างหยิบมีดมาพยายามจะลอบโจมตี แต่ถูกเซิงเกอคว้าข้อมืออย่างว่องไว จากนั้นหักไหล่ให้ล้มลงพื้น

เธอคว้ามือสองข้างของเขาแล้วพลิกไปด้านหลัง จากนั้นเตะเข่าของเขาอีกครั้ง

“จะลอบโจมตี？ฝึกอีกกี่ปีแกก็ทำไม่ได้”

เธอออกแรงที่มือไปอีก คนลักพาตัวแสยะยิ้มอย่างเจ็บปวด อดไม่ได้ที่จะขอความเมตตาจากเธอ

ฟู่อินมองอยู่ไกลๆ กัดฟันแน่น“พวกสวะพวกนี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ยัยนั่นเลย！หวางซิ่งเฉียง ลุยเลย！ถ้าวันนี้แกจัดการมันไม่ได้ ฉันไล่แกออกแน่！”

“ครับ คุณหนู”

หวางซิ่งเฉียงพับแขนเสื้อขึ้น กำลังจะพุ่งข้าไปในกระท่อมไม้ โทรศัพท์ก็สั่น

เขาเหลือบมองหน้าจออย่างรวดเร็ว จากนั้นสีหน้าเปลี่ยนไป พูดอย่างกังวล：“คุณหนู คนให้ข้อมูลบอกว่ามีคนสองคนอยู่ที่ตีนเขา สงสัยว่าจะเป็นประธานลู่แห่ง angle กับประธานเฟิงแห่งเฟิงซื่อกรุ๊ป พวกเราไปก่อนดีกว่าครับ！”

“ไม่ได้！ไปแบบนี้ ครั้งนี้ก็มาเสียเปล่าน่ะสิ？ฉันต้องเห็นยัยสารเลวนั่นคุกเข้าใต้เท้าอ้อนวอนฉัน！”ฟู่อินไม่พอใจ ตอบปฏิเสธเขา

หวางซิ่งเฉียงแทบรอไม่ไหวที่จะพาเธอออกไป แต่เนื่องจากสถานะตัวตนจึงต้องให้เหตุผลกับเธอต่อไปว่า：“คุณลองคิดดูนะครับ ในเมืองฟางนี้ ขัดใจสองคนนี้ไม่ได้เด็ดขาด！ถ้าพวกเขามาถึงที่นี่ เห็นพวกเราล่ะก็ เราพูดอะไรไปก็ไม่ฟัง！คุณผู้หญิง ถ้ายังไม่ไปก็ไม่ทันแล้ว！”

พอคิดถึงสภาพที่ลู่ฮั๋วปกป้องเซิงเกอต่างๆ เธอก็โมโห แทบอยากจะฉีกเซิงเกอเป็นชิ้นๆ ถึงจะระบายความโกรธได้

แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่อาจทำให้เธอลังเล ฟู่อินจ้องไปที่กระท่อมอย่างโกรธเคือง เดินลงเขาไปอีกทางหนึ่งอย่างไม่เต็มใจ

ในกระท่อม

เซิงเกอตบตีกับห้าคนที่ลักพาตัวอีกรอบ เธอไม่ได้ทำพวกเขาหมดสติในคราวเดียว แต่ตั้งใจรอให้พวกเขาโจมตี

สองรอบแล้ว พวกชายหุ่นล่ำเหล่านั้นกลิ้งไปที่พื้น ส่งเสียงร้องโหยหวน

เซิงเกอปัดฝุ่นในมือ พิงประตูมองพวกเขาอย่างไม่แยแส

“ปล่อยเธอไป ไม่งั้นจุดจบของพวกแกจะอนาถกว่าตอนนี้ร้อยเท่า ควรจะทำอย่างไร ขอให้พวกแกคิดดีๆ ”

คนลักพาตัวเหนื่อยหอบ

ถ้าปล่อยไปจริงๆ เขาก็มีแต่ตาย สู้กลับเสียดีกว่า！

เขาพยายามสบตาที่เฉียบคมของเธอ คว้ามีดที่ตกลงพื้นมาจี้ที่คอของโจวเสี่ยวฉิงที่หมดสติ

“คนสวย แกก็คิดให้ดี！ยัยนี่อยู่ในมือฉันแล้ว เชื่อไหมว่าฉันส่งยัยนี่ไปตายก่อนได้เลย？”

“ถ้าแกกล้า ฉันจะทำให้แกเจ็บปวดเป็นหลายพันเท่า”

แววตาเซิงเกอมีความเยือกเย็นผ่านเข้ามา ออร่ารอบตัวดูดุดันและแข็งกร้าว

คนลักพาตัวรู้ว่าทักษะเธอดีมาก จึงไม่กล้าหุนหันพลันแล่น หดถอยหลังไปด้วยความกลัว แต่มีดที่จี้บนคอโจวเสี่ยวฉิงก็ยังไม่ปล่อยออก

ยังไงนี่ก็เป็นฟางเส้นสุดท้ายของเขาแล้ว ถ้าตอนนี้ปล่อยมือไป ก็เท่ากับเสียโอกาสที่จะมีชีวิตรอด

โจวเสี่ยวฉิงหมดสติ แต่ยังขมวดคิ้วแน่น เจ็บปวดอย่างมาก

เซิงเกอกังวลว่าคนลักพาตัวจะมีการตอบสนองรุนแรง ทำเรื่องที่ทำร้ายโจวเสี่ยวฉิง จึงไม่บุ่มบ่ามไปด้วย