ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 63

เฟิงยู่เหนียนไม่พูด มองเธอด้วยสีหน้าเหยเก

“อะยู่ นายฟังฉันพูดนะ……”มู่จื่อหนิงอธิบายอย่างทำอะไรไม่ถูก“นายอย่าคิดมาก ฉันแค่คุยธรรมดาๆ เอง”

เม็ดเหงื่อไหลออกมาจากหน้าผากของเธอ เพราะไม่รู้ว่าเขาได้ยินบทสนทนาของเธอกับฟู่อินหรือไม่ จึงแกล้งทำเป็นโง่ต่อไป

“พวกคุณจะทำอะไรกัน？”

เฟิงยู่เหนียนไม่สนใจที่เธออธิบาย ลึกลงในแววตาดูเคร่งขรึม

สายตานี้ น้ำเสียงที่เย็นชานี้ หรือว่าเขาจะได้ยิน？！

มือขวาของมู่จื่อหนิงกำชายผ้าแน่น

“ไม่มีอะไร ฉันแค่คุยเล่นกับเพื่อน นายไม่เชื่อฉันหรือไง？”

เฟิงยู่เหนียนไม่สนใจสายตาน่าสงสารของเธอ สายตาคมกริบเหมือนจะอ่านเธอให้ออก：“คุณน่าจะรู้ดี ถึงคุณไม่พูด ผมก็ให้คนไปสืบได้ แต่ถึงตอนนั้น คุณจะไม่มีโอกาสอีก”

เขาลูบนาฬิกาข้อมือของตัวเองไปมา มองอารมณ์บนสีหน้าไม่ออก แต่กลับทำให้มู่จื่อหนิงยิ่งตื่นตระหนก

เธอกัดริมฝีปาก รู้ว่าการสมรู้ร่วมคิดนี้หลบหนีจากคำถามของเขาไม่ได้ เบ้าตาชื้นขึ้นมา เริ่มสะอื้น

“อะยู่！ฉันไม่พอใจเลย！เซิงเกอหย่ากับเธอแล้ว คุณยังจะสนใจเธออีก！คฤหาสน์ตรงอ่าวนั้นอย่าว่าแต่อยู่เลย แม้แต่ไปฉันยังไม่เคยไปสักครั้ง！แต่คุณกลับให้มัน”

“ครั้งที่แล้วในงานเลี้ยงของมู่ซื่อกรุ๊ป เธอทำให้ฉันอับอาย ครั้งนี้เธอยังให้คนมาตบตีฉันอีก ฉันเกือบจะไม่บริสุทธิ์แล้ว！”

“อะยู่！ฉันเกลียดเธอ ฉันเกลียดเธอจริงๆ！ฉันอยากให้เธอได้รับบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ฉันผิดหรือไง？”

เธอโผลเข้าสู่อ้อมกอดของเฟิงยู่เหนียน อยากใช้ความน่าสงสารเข้าช่วย แต่เขากลับขมวดคิ้ว ยืดตัวตรง

“ผมจะถามคุณครั้งสุดท้าย เซิงเกออยู่ที่ไหน？”

เขาขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวอย่างไม่สามารถต้านทานได้

“อะยู่ ความรู้สึกของฉันกับนายตั้งหลายปีนี้ เทียบไม่ได้กับผู้หญิงคนนั้นที่ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณแล้วงั้นหรือ？”

มู่จื่อหนิงร้องไห้สะอื้น“ฉันเป็นคู่หมั้นคุณนะ！ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้ เธอบาดเจ็บจนตอนนี้นอนเสียใจอยู่ที่โรงพยาบาล คุณยังทนเห็นฉันน้อยเนื้อต่ำต้อยแบบนี้อีกหรือ？”

เฟิงยู่เหนียนดูเย็นชา ยืนขึ้นมา ความเหนื่อยล้าเล็กน้อยที่คนไม่ค่อยสังเกตเห็นแวบผ่านดวงตาสีเข้มของเขา

“ผมจำได้ว่าเมื่อก่อนคุณไม่ได้เป็นแบบนี้ คุณทำให้ผมผิดหวังมาก”

เขาก้าวเท้ายาวออกไปจากห้องคนไข้อย่างไม่ไว้หน้า ทิ้งให้มู่จื่อหนิงร้องไห้เสียงดังอยู่บนเตียงอย่างน้ำตานองหน้า

ตรงทางเดินเงียบเป็นพิเศษ บางครั้งจะมีพยาบาลสองสามคนเดินผ่าน แต่ก็เดินเบาๆ และไปอย่างรวดเร็ว

เฟิงยู่เหนียนเดินไปที่มุมที่ไม่มีใคร หยิบโทรศัพท์ออกมาโทร

“อะเจ๋อ สืบตำแหน่งของเซิงเกอให้ละเอียด ส่งมาให้ฉันภายในสิบนาที ด่วน”

……

เซิงเกออกไปจากในเมือง ใช้ทางลัดรีบไปยังเขาชุ่ยฉือ

เธอตั้งใจเลือกเส้นทางเล็กๆ ที่ไม่มีกล้องวงจรปิดและสัญญาณไฟ ไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

เปิดหน้าต่างรถออก ลมพัดผ่านหู ทำให้เธอรู้สึกปีติและตื่นเต้น

แต่น่าเสียดายที่นี่ไม่ใช่การทัศนาจร เธอยังมีเรื่องสำคัญต้องทำ จึงไม่มีอารมณ์สัมผัสวิวทิวทัศน์อันสวยงามของเขตชานเมือง

เธอเหยียบคันเร่งอย่างแรง เครื่องยนต์ส่งเสียงออกมา แล้วพุ่งออกไป

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เซิงเกอเหลือบมองหน้าจอ กดบลูทูธรับสายอย่างเรียบร้อย

“คุณเซิงเกอน่าจะใกล้ถึงแล้ว ฉันขอเตือนหน่อยละกัน หลังจากออกจากอุโมงค์แล้วเลี้ยวขวา ฉันจะรอแกอยู่ที่กระท่อมไม้ที่ถูกทิ้งร้างตรงครึ่งทางไหล่เขาเขาชุ่ยฉือ”คนลักพาตัวจงใจพูดเสียงเบาลง

เซิงเกอมองจีพีเอสนำทาง เลี้ยวไปด้านขวา

รถยี่ห้อหนึ่งจอดตรงตีนเขา เซิงเกอเอามันเปรียบเทียบกับภาพที่แก๊งดาร์กเบลส่งให้ตัวเองอย่างละเอียด เป็นรถที่คนร้ายลักพาตัวจับโจวเสี่ยวฉิงไปจริงๆ

เซิงเกอซ่อนฟ็อลคส์วาเกินไว้หลังพุ่มไม้ ปีนเขาเองคนเดียว

กระท่อมไม้เล็กๆ นั้นซ่อนอยู่ในป่าลึก มองดูเก่ามากจากระยะไกล สู้บอกว่าเป็นเพิงยังจะดีกว่า