ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 74

“กับแค่คนที่ไร้พิษสงนอนเป็นผักไม่ได้สติแบบนี้ มีอะไรให้ฉันต้องอิจฉา”มู่จื่อหนิงพูดเหน็บ

“ไม่เชื่อคุณก็ไปถามคนที่พาตัวเธอไป การตายของมู่ซิ่นซินไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ”

หยุนเหม่ยเอามือปิดหูแล้วกรีดร้องออกมา จากนั้นก็วิ่งหนีเตลิดออกไป

เมื่อมู่จื่อหนิงเห็นเธอออกไปแล้ว ก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ หัวเราะเสียงดังลั่นออกมาทันที

เดิมทีเธอยังสงสัยในคำพูดของฟู่อินอยู่ แต่ตอนนี้มาเห็นปฏิกิริยาของหยุนเหม่ย เธอก็มั่นใจได้ว่า ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับมู่ซิ่นซินอย่างแน่นอน และตอนนี้ก็ไม่มีใครมาแย่งตำแหน่งทายาทของตระกูลมู่กับเธออีกแล้ว

ในที่สุดเธอก็เอาคืนได้ยกหนึ่ง ！

ในตอนนี้ เซิงเกอกับมู่ซิ่นซินต่างก็ได้ตายไปแล้ว ไม่มีใครมาแย่งความรักของเฟิงยู่เหนียนไปจากเธออีก และไม่มีใครมาขัดขวางชื่อเสียงและตำแหน่งที่เธอสมควรได้รับมันอีก

มู่จื่อหนิงอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

เธอตักสลัดคำหนึ่งใส่เข้าไปในปาก และยังไม่สามารถที่จะหุบยิ้มลงได้

กินไปได้สองคำ เธอก็วางชามสลัดไว้บนหัวเตียง แล้วเลิกผ้าห่มออก

เมื่อคนใช้เห็น ก็รีบเข้ามาประคองเธอ ถามอย่างไม่เข้าใจว่า “คุณหนู จะทำอะไรคะ ？”

“ออกจากโรงพยาบาล”

น้ำเสียงมู่จื่อหนิงหนักแน่น ภายใต้การประคองของคนใช้ นั่งลงบนรถเข็น แล้วออกจากห้องผู้ป่วย

หยุนเหม่ยออกจากโรงพยาบาล สั่งคนขับรถของตระกูลมู่ให้ตรงไปยังคฤหาสน์ของลู่ฮั๋วโดยเร็วที่สุด

ดึกดื่นค่อนคืน ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ บรรยากาศอันเงียบสงบนี้ทำให้ค่ำคืนดูโรแมนติกไม่น้อย

เธอบุกเข้าไปในลานบ้านด้วยความโมโห ปลุกแม่บ้านและเหล่าคนใช้ที่หลับใหลไปแล้วให้ตื่นขึ้นมา

“ดึกมากแล้ว คุณมีธุระอะไร รอพรุ่งนี้ค่อยมาหาประธานลู่เถอะ” พ่อบ้านลุกมาทักทายเธอด้วยสภาพที่งัวเงีย และพูดอย่างสุภาพที่สุด

“ฉันไม่สน！วันนี้ฉันต้องเจอลูกสาวของฉัน！”ดวงตาหยุนเหม่ยแดงก่ำ ผลักเขาออกอย่างแรง“บอกฉันมา ซิ่นซินของฉันอยู่ที่ไหน？！”

“ได้โปรดใจเย็นๆก่อน คุณทำแบบนี้มันรบกวนเวลาพักผ่อนของคนอื่น เชิญกลับไปก่อนเถอะนะ” เมื่อพ่อบ้านเห็นหยุนเหม่ยมีอารมณ์ฉุนเฉียว ก็รีบให้เหล่าคนใช้มาขวางเธอเอาไว้

“ยืนทำอะไรกันอยู่ ? ยังไม่รีบเข้ามาช่วยอีก！” หยุนเหม่ยหันหลัง แล้วตะโกนเรียกบอดี้การ์ดอย่างกรุ่นโกรธ

ในจังหวะที่บอดี้การ์ดตระกูลมู่กับพ่อบ้านและเหล่าคนใช้กำลังยื้อยุดกันอยู่ หยุนเหม่ยก็แอบเข้ามาในคฤหาสน์

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปยังบริเวณชั้นสามที่ไฟยังคงเปิดสว่างอยู่ แล้วเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

ลู่ฮั๋วที่ยืนอยู่ตรงหัวบันไดเห็นหยุนเหม่ยพอดี ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ถูกเธอดึงแขนเสื้อเอาไว้

“ลูกสาวฉันอยู่ไหน ? ฉันจะเจอเธอเดี๋ยวนี้！”

ลู่ฮั๋วคิ้วขมวด ดึงแขนเสื้อตัวเองออกจากมือเธอ จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ด้วยท่วงท่าที่สง่างาม“คุณใจเย็นๆก่อน เธอกำลังเข้ารับการรักษาที่ห้องบนชั้นสาม คุณวางใจได้”

“ไม่ ฉันต้องเจอเธอเดี๋ยวนี้！”

หากไม่เห็นว่ามู่ซิ่นซินยังมีชีวิตอยู่ด้วยตาตัวเอง เธอไม่สามารถวางใจได้อย่างเด็ดขาด

เซิงเกอได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากข้างนอก ทันทีที่เดินออกมาจากห้องก็เห็นภาพนี้ เดินเข้ามาหา

“คุณนายมู่ ก่อนที่ฉันจะพาคุณหนูใหญ่มู่มาก็ได้บอกไปแล้ว ว่าจะรับประกันความปลอดภัยของเธอ ในตอนนั้นคุณเองก็ตกปากรับคำ ตอนนี้มาเอะอะโวยวายจนผู้คนพากันแตกตื่น แบบนี้มันหมายความว่ายังไงคะ？”

เมื่อหยุนเหม่ยเห็นเธอ ก็คว้าตัวเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย“ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้น ฉันจะหยุดให้ความร่วมมือกับพวกคุณทุกอย่าง！ให้ฉันเจอซิ่นซินเดี๋ยวนี้ ฉันจะพาเธอกลับ！”

เซิงเกอย่นคิ้ว ปัดมือเธอออกอย่างไม่พอใจ

“คุณเป็นห่วงลูกสาว ฉันเข้าใจได้ แต่คุณนายมู่อย่าลืมว่าตัวเองนั้นเป็นตัวแทนของคนทั้งตระกูลมู่ หรือคนตระกูลมู่ในวงการธุรกิจก็สับปลับแบบนี้เหรอคะ ? ฉันไม่ยอมให้คุณพาตัวเธอไปอย่างเด็ดขาด ”

หยุนเหม่ยพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้จะแย้งเธอยังไงดี ทำได้เพียงเอะอะโวยวายอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“หากพวกคุณไม่ให้ฉันเจอลูกสาวของฉัน ต่อให้ต้องตายอยู่ตรงนี้ ฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น ！”

เซิงเกอที่กำลังจะให้คนมาเชิญแขกคนนี้ออกไป คนใช้ที่คอยเฝ้าดูอาการของมู่ซิ่นซินก็ออกมาจากห้องอย่างร้อนรน

“คุณหนู ไม่ดีแล้ว！อาการของคุณหนูใหญ่มู่กำลังตกอยู่ในอันตราย！”