ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 73

เธอได้สติขึ้นในทันที รู้สึกดีใจอย่างมากที่เซิงเกอไม่ได้ตายไปในครั้งนี้ ไม่อย่างนั้นเธอกับลู่ฮั๋วคงไม่มีทางจะเป็นไปได้อีก

เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ครุ่นคิดหาวิธีว่าควรจะทำยังไงกับการกระทำที่ผ่านมาของตัวเองทั้งหมด

หลังจากที่ครุ่นคิด เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรหาลู่ฮั๋ว

โทรศัพท์ให้สัญญาณว่าสายไม่ว่าง การรอสายนั้นเหมือนจะเนิ่นนานเป็นพิเศษ

“มีอะไร？”

เสียงที่หงุดหงิดของลู่ฮั๋วดังขึ้น“ ไม่มีอะไรผมจะวางสายนะ ”

“เดี๋ยว！อย่าเพิ่งวางสาย！อะฮั๋ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ！” ฟู่อินกำโทรศัพท์แน่น กลัวเหลือเกินว่าเขาจะตัดสายทิ้งในทันที

“หากจะให้ผมช่วยพูดเกลี้ยกล่อมประธานฟู่เรื่องที่คุณถูกกักบริเวณแล้วล่ะก็ ผมไม่มีอะไรจะคุย ส่วนเรื่องถอนหมั้น ผมยังคิดทบทวนอยู่”

“ไม่ใช่ ฉันอยากจะคุยกับเซิงเกอ ฉันไม่มีเบอร์ติดต่อเธอ……คุณให้เธอรับสายได้ไหม？”พูดมาถึงในตอนท้ายๆ เสียงของฟู่อินก็เบาลงเรื่อยๆ

“คุณหาเธอ ? ผมของเตือนว่าคุณฟู่อย่ามาคิดไม่ซื่อกับเซิงเกออีก ผมไม่ปล่อยให้คุณได้มีโอกาสทำร้ายเธอแน่” ลู่ฮั๋วพูดเตือนเสียงเข้ม

“ไม่ ฉันอยากจะขอโทษเธอ” ฟู่อินขบริมฝีปากแน่น“ ได้โปรดส่งโทรศัพท์ให้เธอที ขอร้องล่ะอะฮั๋ว”

“ขอโทษ？”

ลู่ฮั๋วประหลาดใจมากขึ้นไปอีก เห็นแก่ที่เธออยู่ไกลถึงเมืองS และยังถูกกักบริเวณอยู่ คงทำอะไรไม่ได้ ก็จึงจำยอมทำตามคำร้องขอของเธอ

เขาเคาะไปที่ประตูห้องผ่าตัดชั่วคราวเบาๆ แง้มประตูออกเป็นช่องเล็กๆ แล้วกวักมือเรียกเซิงเกอที่อยู่ข้างใน

เซิงเกอเหลือบมองไปที่ลู่โม่ที่ยังคงจดจ่ออยู่กับการผ่าตัด จึงเดินย่องออกไปอย่างเงียบ

“มีอะไร？”

ลู่ฮั๋วยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เธอ “ ฟู่อินอยากจะคุยกับเธอ”

“คุยกับฉัน ？”

เซิงเกอรับโทรศัพท์ของเขามาด้วยความสงสัย เหลือบมองไปที่หน้าจอ“ทำไม ? กลับบ้านไปแล้วยังไม่ทำตัวดีๆอีก ยังอยากจะโทรมาหาเรื่องอะไรฉันอีก？”

“ไม่ใช่นะ ฉันอยากจะขอโทษเธอ”

น้ำเสียงของฟู่อินไม่มีความเย่อหยิ่งและอวดดีอย่างที่ผ่านมา แต่สาวสังคมผู้มีชื่อเสียงอย่างเธอก็ไม่สามารถลดตัวก้มหัวลงได้อย่างเต็มที่

“ทุกอย่างที่ผ่านมา ฉันทำไม่ถูก ฉันต้องขอโทษเธอด้วย ต่อไปขอแค่เธอไม่ขัดขวางฉันกับลู่ฮั๋วอีก ฉันยินดีที่จะอยู่ร่วมกับเธออย่างสันติ”

เซิงเกอไม่ได้พูดอะไร

ดูแล้ว เหมือนเธอจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของตัวเองแล้ว?

เมื่อฟู่อินเห็นปลายสายเงียบไป ในใจก็เป็นกังวล กล่าวต่อว่า“ เพื่อแสดงความจริงใจของฉัน เรื่องของมู่ซิ่นซิน ฉันจะถือว่าให้ของขวัญกับเธอแล้วกัน”

“ให้ของขวัญกับฉัน？”

เซิงเกอหลุดขำ“ก็ได้ ฉันจะตั้งตารอ”

ฟู่อินถูกเซิงเกอกดตัดสาย ก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ จากนั้นก็กดโทรอีกเบอร์หนึ่ง

แทบจะในทันที โทรศัพท์ถูกมู่จื่อหนิงที่อยู่โรงพยาบาลกดรับสาย

“ว่ายังไง ？หามู่ซิ่นซินเจอหรือยัง ？”

“ไม่ต้องหาแล้ว เพราะว่า เขาตายแล้ว ”ฟู่อินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“จริงเหรอ？”เสียงของมู่จื่อหนิงมีความยินดีเป็นอย่างมาก“แน่ใจเหรอ ? ตัวเขาอยู่ที่คฤหาสน์ของลู่ฮั๋วใช่ไหม ? คนที่เธอส่งไปฆ่าเองกับมือใช่ไหม ? เขา……”

ฟู่อินพูดขัดจังหวะการถามของเธอ “พอแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องรู้อะไรมาก เธอรู้แค่เขาตายแล้วก็พอ ที่ฉันโทรมาก็แค่จะบอกให้เธอรู้ การร่วมงานของเราสิ้นสุดลงแล้ว”

มู่จื่อหนิงไม่คิดว่าการตัดสินใจของเธอจะรวดเร็วขนาดนี้ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ