ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1012

นายหญิงซูหยุดแล้วเดินๆ ไปตลอดทาง บอกว่าจะซื้ออาหารสำหรับมื้อเย็น แต่จริงๆ แล้วออกมาซื้อแค่ผลไม้เล็กน้อย แต่อาหารส่วนใหญ่ยังคงเป็นป้าอู๋ที่จัดซื้อโดยเฉพาะ

เน้นแค่การมีส่วนร่วม

ซูเหอเวิ่นเป็นทีมโปรยดอกไม้เพื่อสร้างบรรยายกาศที่น่าเบื่อทั้งวัน ตอนมีดอกไม้ก็โปรยดอกไม้ ตอนไม่มีก็ดอกไม้ก็ช่วยส่องไฟเป็นครั้งคราว

กว่าจะออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตได้ก็เกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว

ซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งนี้ไม่ใช่ซูเปอร์มาร์เก็ตแบบธรรมดาทั่วไป แต่เป็นซูเปอร์มาร์เก็ตที่สวยหรูดูแพง ตั้งอยู่บนชั้นสองของอาคารขายสินค้าแบรนด์เนมที่ตกแต่งอย่างหรูหรามาก

ในขณะที่ซูเหอเวิ่นกำลังเดินตามหลังคุณปู่คุณย่า ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันอยู่ข้างหน้า

คนที่มาจับจ่ายใช้สอยที่นี่ล้วนมาจากแวดวงชนชั้นสูง ถ้าไม่มีเงินหลายล้านก็ไม่กล้าก้าวขาเข้ามาในอาคารหลังนี้จริงๆ

ดังนั้นโดยปกติแล้วสภาพแวดล้อมของที่นี่จึงหรูหราและเงียบสงบมาก ผู้คนที่เข้ามาต่างสุภาพและมีมารยาท เวลาพูดคุยกันก็เสียงเบาและนุ่มนวล

แต่ตอนนี้ข้างหน้ามีเสียงทะเลาะกันดังขึ้นมา ซึ่งเป็นเรื่องผิดปกติมากสำหรับที่นี่

ในเวลานั้นเอง ซูเหอเวิ่นก็มองเห็นร่างหนึ่งที่คุ้นตา

“เอ๊ะ...”

นั่นไม่ใช่เผยอวี้เหรอ

เผยอวี้ถือว่าเป็นคนค่อนข้างตัวสูง ในฐานะที่เขาเป็นดีไซเนอร์จึงมีบุคลิกโด่ดเด่นอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ผีแม่พระยังวนเวียนอยู่บนหัวของเขาจึงทำให้จำได้ง่าย

ซูเหอเวิ่นจ้องมองผีแม่พระตัวนั้น

ถึงแม้... แต่ว่า...

เขาอยากลองคนเดียว

อาจารย์ของน้องสาวบอกว่าเขาพัฒนาช้าเกินไป แต่ซูเหอเวิ่นกลับรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง เขาคิดว่าเขาพัฒนาขึ้นมาก

“คุณย่า ผมไปทางนั้นแป๊บหนึ่งนะครับ”

ซูเหอเวิ่นวิ่งไปทางเผยอวี้ทันทีที่พูดจบ

นายหญิงซูสบตากับคุณท่านซูแวบหนึ่ง จากนั้นนายหญิงซูก็บ่นพึมพำทันทีว่า “เฮ้อ แก่แล้ว เดินสองก้าวก็เหนื่อย ฉันต้องการพักสักหน่อย”

เธอสุ่มเลือกร้านร้านขายผลิตภัณฑ์ดูแลผิวแบรนด์หนึ่ง จากนั้นเข้าไปเสริมสวย

คุณท่านซู “...”

เอ่อ... ผู้หญิงแก่แล้ว แต่ก็ยังรักสวยรักงามจริงๆ

ซูเหอเวิ่นแอบเข้าไปใกล้เผยอวี้อย่างเงียบๆ จากนั้นยืนอยู่ข้างหลังเขา

เผยอวี้และผีแม่พระกำลังคุยกันอย่างตั้งใจ ส่วนซูเหอเวิ่นตะโกนในใจด้วยสายตาจริงจังว่าตอนนี้แหละ

เขายกมือขึ้นและรีบจับผีแม่พระอย่างรวดเร็วโดยท่าที่เลียนแบบมาจากซู่เป่า

จับได้แล้วก็จริง แต่ดึงยังไงก็ไม่ขยับ ในขณะที่เขากำลังพยายามออกแรงดึง ผีแม่พระก็หันหน้ามา

“...”

เมื่อผีแม่พระเห็นซูเหอเวิ่นก็แสดงสีหน้าจนใจและเวทนา

เด็กคนนี้ช่างน่ารัก เมื่อดึงเธอออกไม่ได้ก็แสดงสีหน้าโกรธเล็กน้อย

ช่างน่าสงสาร

แกล้งทำเป็นถูกเขาจับสักหน่อยดีไหมนะ

ผีแม่พระปล่อยเผยอวี้เล็กน้อย แล้วแสร้งทำเป็นพูดว่า “โอ้ย...”