ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1011

ผีสาวถูกซูจื่อซีถีบลอยออกไปจนร่างแตกเป็นเสี่ยงๆ

ถ้าเปลี่ยนเป็นซู่เป่า คาดว่าวิญญาณของเธอคงแตกสลายไปแล้ว

แต่น่าเสียดายที่เธอไม่รู้

บางทีตอนมีชีวิตอยู่ก็ไม่ใช่คนฉลาดอะไร เมื่อเห็นว่าจัดการซูจื่อซีไม่ได้ เธอจึงเปลี่ยนมาพุ่งใส่ซู่เป่า

ซู่เป่ากำลังยืนอยู่ดีๆ แต่แล้วเธอก็เห็นเศษวิญญาณกำลังพุ่งเข้ามาหาตัวเอง

“...”

“คุณน้าคนนี้โง่หรือเปล่านะ...”

พอซู่เป่ายกมือขึ้นก็เหมือนกับมีสิ่งที่เสมือนฉากกั้นสว่างขึ้นในอากาศและขวางกั้นเศษเสี้ยววิญญาณของผีสาวอยู่ตรงหน้า

แต่ผีสาวมองไม่เห็นอะไร เพียงแค่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนชนกระจกและเกิดเสียงดังบึ้มก่อนจะลอยอยู่กลางอากาศ

วินาทีถัดมา แสงสลัวๆ ก็สว่างขึ้น

ซูจื่อซีเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขากดผีสาวลงกับพื้นภายในชั่วพริบตา

จากนั้นใช้เท้าซ้ายและขวาเหยียบบนศีรษะและลำตัวของผีสาว มือซ้ายจับแขนข้างหนึ่งของผีสาว และมือขวาจับขาข้างหนึ่งของผีสาว

ถ้าคนปกติยืนอยู่ตรงนี้และเห็นฉากนี้ก็คงจะตกใจกลัวจนเสียสติ

ซูจื่อซีแสยะยิ้ม “อย่างแก คิดลอบทำร้ายน้องสาวฉันเหรอ”

“ยอมหรือไม่ยอมๆ”

ซูจื่อซีค่อนข้างป่าเถื่อนเล็กน้อย ดูเหมือนเป็นคนละคนกับตอนปกติ

ผีสาวโก่งคอและตะโกนร้องว่า “ฉันไม่ยอม”

ซูจื่อซีตบศีรษะเธอหนึ่งทีจนเบี้ยว

ซู่เป่า งง

ผีสาวที่ถูกซูจื่อซีทับจนขยับไม่ได้พูดเสียงแข็งว่า “แก ไอ้เด็กเหลือขอ...”

ซู่เป่าหยิบยันต์ออกมาหนึ่งแผ่น แล้วยิ้มจางๆ “คุณน้า หนูขอแนะนำว่ายอมจำนนจะดีกว่านะคะ”

เธอยื่นยันต์ให้ซูจื่อซีทันทีที่พูดจบ “พี่ ยันต์นี้ให้พี่ใช้ขังผีชั่วคราว แต่ไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่ สามารถขังได้แค่ตัวสองตัวเท่านั้น”

พี่จื่อซีรู้สึกตัวแล้ว ดูเหมือนจะต้องหาทางหาถุงหล่อแกให้เขาถึงจะได้

ซูจื่อซีรับเอายันต์ดูดผีมา ถึงแม้จะไม่เคยใช้ แต่กลับกดยันต์ลงบนหน้าผากของผีสาวจากสัญชาตญาณ เขายกมือขึ้นแล้วกัดที่ปลายนิ้ว จากนั้นแสงสีแดงเข้มก็สว่างขึ้น

ทันใดนั้น ผีสาวก็กรีดร้องและหายไปต่อหน้าต่อตาทันที แต่จริงๆ แล้วเธอถูกขังอยู่ในยันต์

ซู่เป่าก็ตกตะลึง

เชี่ย

พี่ชายต้องกัดนิ้วทุกครั้งที่จับผีเหรอ

ช่างเป็นการเปลืองนิ้วมือจริงๆ

ซู่เป่ารีบคว้านิ้วมือของซูจื่อซีทันทีและกดมันแรงๆ เพื่อให้เลือดหยุดไหล

“พี่เลือดออก”

ซูจื่อซีสงบลง “ไม่เป็นไร...”

ซู่เป่า “ไม่ได้ กลับไปพี่ต้องกินน่องไก่เพิ่มสองน่องนะ”

ซูจื่อซี “...”

--------------------------------

ในเวลานี้ ถังเถียนเถียนนั่งอยู่ใต้ร่มบังแดดโดยไม่ขยับเขยื้อนเลยจริงๆ และรู้สึกว่าต้นคอของตัวเองแข็งทื่อไปหมด

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็คือตอนนี้เขาอยากเข้าห้องน้ำ

แต่ซู่เป่าบอกเขาว่าห้ามขยับและห้ามหันไปมอง แล้วเขาจะกล้าได้ยังไง

ประธานถังจึงต้องนั่งอยู่ใต้ร่มบังแดดอย่างน่าสงสารและกั้นจนเหงื่อท่วมใบหน้า

“เอ๊ะ ลุงถังกำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ” จู่ๆ เสียงของซู่เป่าก็ดังขึ้น