ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1010

ข้างหูของซูจื่อซีดังเป็นเสียงผีสาวที่คอยโจมตีเขาตลอด

เป่าหูว่าเขาออกไปไม่ได้แน่ และให้เขาล้มเลิก!

ก่อนหน้านี้ซูจื่อซีถูกสะกด ไม่รู้ตัวเลยว่าผีสาวได้ปลูกฝังความคิด ‘ออกไปไม่ได้’ ให้เขา ไม่รู้แม้กระทั่งผีสาวสิงอยู่ในร่างของตน

แต่ตอนนี้ เขารู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของผีสาวอย่างชัดเจน

ไม่มีทาง ไม่มีทางที่เขาจะออกไปไม่ได้

คนที่ออกไปไม่ได้คือผีสาว ไม่ใช่เขา!

“ย๊าก!”

ซูจื่อซีตะโกนเสียงดัง ใช้แรงทั้งหมด เพื่อจะผลักฝาโอ่งไม้ออก

ฝาโอ่งไม้ที่ปิดสนิทเปิดออกเป็นช่องเล็กๆ ซูจื่อซีสามารถมองเห็นท้องฟ้าด้านนอกแล้ว

ในใจของเขารู้สึกดีใจ จึงออกแรงทั้งหมด

ไม่รู้ว่าเพราะเห็นทิวทัศน์จากภายนอกหรือเปล่า ในร่างของซูจื่อซูรู้สึกเต็มไปด้วยพลัง พลังนี้รุนแรงมาก ราวกับได้พุ่งทะลุพันธะบางอย่าง จนในที่สุดก็ฟูมฟักจากเปลือกไข่

แกร๊ก!

ฝาโอ่งไม้กระเด็นออกไป

ซูจื่อซีคว้าโอกาส กระโดดขึ้นไปในทันที มือทั้งสองของเขายันโอ่งไม้ไว้และพลิกตัวออกไป

“ไม่…ไม่!”

ภายในถัง ดังขึ้นเป็นเสียงกรีดร้องของผีสาว

เธอยื่นมือออกมา จับข้อเท้าของซูจื่อซีไว้แน่น ไม่อนุญาตให้เขาจากไป

ลูกตาของผีสาวแดงก่ำ ไม่มีทาง ฝาของโอ่งไม้นี้ไม่มีทางถูกดันออกได้

คงมีเพียงแค่สวรรค์ที่รู้ว่าฝานี้เป็นสิ่งยึดติดที่แรงกล้าเพียงไหนสำหรับเธอ

เธอมักรู้สึกหากเธอสามารถผลักฝานี้ออก เธอก็จะสามารถหนีรอดไปได้

แต่เธอก็ไม่สามารถผลักฝาออกไปได้ เธอพยายามมาก่อนแล้ว สุดท้ายก็ถูกกดทับกลับไป จนท้ายที่สุดเธอต้องตายอย่างอนาถาในโอ่งไม้นั่น

ที่แท้ ฝานี้มันเปิดออกได้จริงเหรอ!

ทำไมตอนนั้นเธอจึงเปิดไม่ออก แต่ซูจื่อซีที่เป็นเด็กกลับสามารถเปิดออกได้

“ไม่ ไม่ แกไปไม่ได้ ไม่ได้นะ…”

ผีสาวจับข้อเท้าของซูจื่อซีไว้อย่างสุดชีวิต

ซูจื่อซีเพิ่งพลิกตัวออกมาได้ ก็รู้สึกว่าข้อเท้าของตนถูกจับไว้

เขาหันกลับไปมอง เห็นเพียงดวงตาของผีสาวแดงก่ำ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ราวกับผีร้ายที่หลุดมาจากในนรก ที่จ้องจะลากเขาลงไปให้ได้

ผิวของเธอยังคงผุพอง และซีดจนน่ากลัว แต่ซูจื่อซีไม่รู้ว่าทำไมกลับไม่รู้สึกกลัวแล้ว

“ออกไปซะ!”

ไฟโทสะของซูจื่อซีแผดเผา รู้สึกตนเองบริสุทธิ์เหลือเกิน

ตอนนี้ซูจื่อซีมองเห็นทุกอย่างอย่างชัดเจน กระทั่งความกลัวและกังวลเมื่อตอนที่เพิ่งเข้ามาในห้องสลัวนี้ยังหายไป

สีหน้าซู่เป่าปลื้มปริ่ม เธอกล่าวดีใจ “พี่จื่อซี หนูว่าแล้วพี่ต้องทำได้ พี่เก่งที่สุด! แจ๋วๆ ๆ! เยี่ยมๆ ๆ ๆ!”

ซูจื่อซีเหลิงในคำชมของซู่เป่า แม้เขาจะไม่เข้าใจ แต่มุมปากกลับกระตุกขึ้นมาก่อน พร้อมกล่าว“แน่นอนสิ”

และในเวลานี้เอง ผีสาวที่โกรธเคืองตะครุบขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อกี้้เธอสิงร่างของซูจื่อซีได้อย่างสำเร็จ และส่งต่อความเจ็บปวดของเธอมาให้เขา เพื่อให้เขาแบกรับแทนเธอ

แต่ไม่คิดว่าซูจื่อซีจะขัดขืน และเก่งกาจขึ้นมา จนสามารถเตะเธอออกจากร่างของเขาได้

“แกไปตายแทนฉัน…ไปตายแทนฉัน!” ใต้ตาของผีสาวไหลเป็นน้ำตาโลหิต สีหน้าของเธอบิดเบี้ยวเกินไป ผิวที่เหี่ยวย่นอยู่แล้วฉีกออกในทันที

ซูจื่อซีกลัวจนดวงตาหดเกร็ง เขายันแขนถอยหลังออกไปอย่างแรงครึ่งฟุต และยกขากวาดไปบนตัวของผีสาว

“บ้าเอ้ย…ออกไปไกลๆ”

ตามด้วยเสียงฟิ้ว ผีสาวถูกเตะกระเด็นออกไป!

ครั้งนี้เธอไม่ได้โชคดีเหมือนเดิม ลูกเตะนี้ของซูจื่อซีเต็มไปด้วยความคมคาย ทำให้เธอกระจายตัวออกเป็นสี่ห้าส่วน…

ซู่เป่า “ว้าว…”

พี่จื่อซี…ตื่นแล้ว!!

ความสามารถของเทพทิวากร ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!