ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1009

หลังปันหงฉินตาย แม่ของเธอก็ร้องไห้จนสลบไป เป็นเวลานานมากที่เธอชอบนั่งเหม่อลอยอยู่ที่หน้าบ้าน และมองต้นหญ้าด้านนอก

เธอรู้สึกเสียใจ…ทุกครั้งที่คิดถึงลูกสาวตนถูกนึ่งตายต่อหน้า หนำซ้ำเธอยังเป็นคนส่งลูกสาวไปกับมือ หัวใจของแม่ปันหงฉินเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด และเสียใจอย่างห้ามไม่ได้

หลังผ่านเรื่องนี้สามีของปันหงฉินยังคงไปทำงานตามปกติ แต่ก็มักจะถูกนินทาลับหลัง

“เขานั่นแหละ ที่จับเมียตัวเองไปนึ่งในหม้อ…”

“จนถูกนึ่งตายทั้งเป็น…”

“จงใจฆ่าชัดๆ…”

เขาทนกับคำซุบซิบนินทาเหล่านี้ไม่ได้ เขาเพียงแค่อยากรักษาโรคให้ภรรยา แต่ภรรยาของเขาไม่หายสักที เขาจะจงใจฆ่าเธอได้อย่างไร

นั่นเป็นภรรยาเขานะ…

สามีของปันหงฉินเองก็รู้สึกเสียใจมากๆ เขาแทบอยากจะฆ่าหมอผีสองคนนั้นด้วยมือของเขาเอง

ซูจื่อซีเหม่อลอย รู้สึกตนกำลังดื่มด่ำกับชีวิตของปันหงฉิน

ความดีงามเมื่อครึ่งชีวิตก่อน แม้จะจนไปนิด เหนื่อยไปหน่อย แต่ทั้งคู่รักกันมาก ลูกๆ ก็เชื่อฟัง ถือว่าชีวิตมีความสุข

ครึ่งชีวิตหลังเพราะต้องรักษาโรค ความสุขทุกอย่างหยุดลงทันขวัญ และกลายเป็นละครเศร้าในทันที

“ฮรือๆ ๆ …”

“ฉันน่าสงสารมากเลย…ช่วยฉัน…”

ข้างหูเป็นเสียงร้องไห้ของปันหงฉิน คับแค้น และน่าสยอง…

เมื่อปันหงฉินตาย ในหม้อนึ่งใส่เลือดของหมาดำ ยันต์ และซินนาบาร์เป็นต้น… ทำให้กลายเป็นสิ่งที่คุมขังเธอไว้โดยบังเอิญ

เธอถูกขังไว้ที่เดิมแบบนี้ ซ้ำรอยความตายเรื่อยๆ เป็นเวลาสิบปี ควาคับแค้นของเธอเอ่อล้นฟ้านานแล้ว

ซูจื่อซีที่ถูกลากเข้ามาในสถาการณ์คับขัน เหงื่อของเขาไหลท่วม เสื้อผ้าชุ่มเปียกจากเหงื่อเย็น และสติยังไม่ทันกลับมาจากการผวาความตาย กลับพบว่าตนอยู่ในห้องเก่าร้างนั้นอีกครั้งแล้ว

ผีสาวที่กำลังกรีดร้อง จู่ๆ ก็พุ่งตัวมาทางเขา

ซูจื่อซีตื่นมาอีกครั้ง เขาถูกจับโดยแม่และสามีของปันหงฉินอีกแล้ว หมอผีเผยสีหน้าลึกลับ เขาถูกวิญญาณเร่ร่อนเข้าร่าง…

เริ่มใหม่อีกครั้งแล้ว!

ซูจื่อซีเบิกตาโพล่งอย่างหวั่นเกรง ครั้งแรกเขากลัวจนอธิบายว่าตนไม่ใช่ปันหงฉินไปอย่างรวดเร็ว บัดนี้เขาไม่กล้าแล้ว เขาพูดเพียงตนไม่เป็นไร และไม่จำเป็นต้องรักษา…

แต่ก็ยังหลุดพ้นจากจุดจบอนาถาแบบนั้นไม่ได้

ครั้งที่สาม ซูจื่อซีเริ่มหมดเรี่ยวแรง จึงเปลี่ยนเป็นอ้อนวอนอย่างไม่หยุดหย่อน ทำตัวให้น่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้ครอบครัวของปันหงฉินสงสารจนล้มเลิกการรักษาไป แต่ก็คงไม่มีประโยชน์

ครั้งที่สี่…

ครั้งที่ห้า…

อย่าคิดว่าจะขังเขาไว้ที่นี่!

ย๊ากกก!

มือและหัวของซูจื่อซี ดันไปที่โอ่งไม้นั้นอย่างแรง!

บัดนี้ ผีสาวที่อยู่ในร่างของซูจื่อซีหัวเราะเย็น พร้อมทั้งนัยน์ตาเผยความโกรธเคือง…

ออกไปไม่ได้หรอก เธอดิ้นรนมาสิบปี ฝาของโอ่งไม้เธอไม่รู้ว่าดันไปตั้งกี่ครั้ง เธอดันไม่เคยออก

ซูจื่อซีอาจไม่รู้ แต่เธอรู้ดี

ฝาโอ่งไม้นี้ราวกับตะปูที่ตอกให้เธอติดอยู่ที่นี่ เธอตายไปแบบนั้น ดังนั้นหลังตายไม่ว่าจะหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น…

“ไม่มีประโยชน์หรอก…ไม่มีประโยชน์ ล้มเลิกเถอะ” ผีสาวหัวเราะเย็นอยู่ข้างหูซูจื่อซี “แกแบกรับแทนฉันเถอะ…”

ซูจื่อซีอยู่แล้วดีจะตาย ผีสาวไม่รู้ว่าตนไม่ได้สบายขนาดนี้มานานเท่าไรกันแล้ว

แม้จะอยู่ภายในโอ่งไม้ แต่ว่า ความเจ็บปวดกลับย้ายไปอยู่บนตัวซูจื่อซีหมด

“ฉันออกไปไม่ได้ แกก็ออกไปไม่ได้แน่ คิกๆๆ…”

แต่แล้ววินาทีต่อมา รอยยิ้มของผีสาวแข็งทื่ออยู่ใบหน้า…