ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1014

ซูเหอเวิ่นตะลึงในทันที เชี่ย ใช่เหรอ ตัวสำรอง+แม่พระ=ไร้เทียมทาน?

น่ากลัวเกินไปแล้ว เมื่อโตขึ้นเขาจะไม่เป็นเด็กแบบนี้อย่างเด็ดขาด... เอ่อ ไม่ใช่สิ เป็นผู้ใหญ่...

ซุนไห่หยางกอดหลี่เมิ่ง แล้วเช็ดน้ำตาและง้อเธอ ในที่สุดหลี่เมิ่งก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

ในที่สุดทั้งสองคนก็คืนดีกัน หลี่เมิ่งยอมถอยหนึ่งก้าว และตกลงซื้อชุดเจ้าสาวราคาหกสิบล้าน ไม่ซื้อราคาแปดสิบล้านแล้ว

จากนั้นทั้งสองคนก็จูงมือคล้องแขนกันเดินกลับเข้าร้านชุดแต่งงาน ร้านชุดแต่งานนี้มีพื้นที่กว้างขวางมาก นั่นก็คือสตูดิโอของเผยอวี้

เรื่องราวถูกแก้ไขได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทุกคนต่างมีความสุข ใบหน้าของเผยอวี้ก็เผยรอยยิ้มสบายใจ

แต่ซูเหอเวิ่นกลับรู้สึกพูดไม่ถูก ความรู้สึกแบบนี้มันเหมือนกลืนแมลงวันที่เพิ่งบินกลับมา จะพูดยังไงดีล่ะ...

ถึงจะอาเจียนออกมาแล้ว แต่พอผ่านไปช่วงหนึ่งก็ยังรู้สึกคลื่นไส้เมื่อนึกถึงมัน

จากนั้นบรรดานักเผือกก็แยกย้ายกันไป เพราะคนที่มาที่นี่ล้วนต้องรักษาภาพลักษณ์ของตัวเอง จึงไม่มีใครขุดคุ้ยต่อไป

ซูเหอเวิ่นก้มหน้าและเดินตามเข้าไปในร้านชุดแต่งงาน จากนั้นแวบหลบเข้าไปซ่อนตัวท่ามกลางหุ่นนางแบบชุดแต่งงานแล้วแอบสังเกตสถานการณ์

หลี่เมิ่งเริ่มลองชุดแต่งงานโดยมีเผยอวี้คอยดูแลอยู่ข้างๆ แล้วทั้งสองคนก็พูดคุยกันเบาๆ เป็นครั้งคราว

ซุนไห่หยางก็คอยดูอยู่ข้างๆ ไม่กล้าแม้แต่เล่นโทรศัพท์เพราะกลัวหลี่เมิ่งโกรธ

เผยอวี้พูดชมว่า “คุณซุนเป็นผู้ชายที่ดีมากจริงๆ น้อยคนนักที่จะอดทนอยู่เป็นเพื่อนคู่หมั้นของตัวเองเลือกชุดเจ้าสาวแบบนี้”

หลี่เมิ่งพอใจในทันทีและยิ้มออกมา “มันแน่นอนอยู่แล้ว ถ้าเขากล้าเล่นโทรศัพท์ ฉันจะขว้างกระเป๋าทิ้งแล้วเดินจากไปทันที”

ซุนไห่หยางมองว่าคำพูดของเธอนั้นเป็นเพียงความเอาแต่ใจเล็กๆ น้อยๆ ของคนรัก ถ้าเป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา เธอคงไม่ทำแบบนี้

หลี่เมิ่งเลือกชุดเจ้าสาวไปหลายชุดและเลือกแต่ชุดที่แพงๆ ในที่สุดก็เลือกชุดที่ตัวเองชอบโดยไม่เต็มใจในราคาหกสิบล้าน

และซุนไห่หยางก็ตกลง

หลังจากลองสวมชุดเจ้าสาวแล้วก็ต้องเลือกมงกุฎเจ้าหญิง สร้อยคอ ต่างหู และกำไลให้เข้ากันด้วย...

ในร้านของเผยอวี้ก็มีเครื่องประดับต่างๆ โชว์อยู่ แล้วหลี่เมิ่งก็ก้มหน้าเลือกอย่างตั้งใจ

ชุดเจ้าสาวของเธอสู้ของคุณนายซูไม่ได้...

แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะเธอจะเลือกเครื่องประดับที่แพงที่สุด

ว่ากันว่าชุดครบเซตของคุณนายซูมีมูลค่าสองร้อยล้าน ชุดเจ้าสาวชุดหนึ่งก็ประกอบไปด้วยสร้อยคอ ต่างหู สร้อยข้อมือและรองเท้าส้นสูงเท่านั้น

เธอก็จะเอาเหมือนกัน

ชุดเจ้าสาวราคาแปดสิบล้านมีเพียงชุดนั้นชุดเดียว แต่เครื่องประดับแพงๆ มีถมเถ

“เอาเซตนี้” หลี่เมิ่งเผยรอยยิ้มออกมา

จากนั้นเผยอวี้ก็เรียกคนมาคำนวณราคา ชุดเจ้าสาวและเครื่องประดับรวมกันแล้วก็สองร้อยล้านพอดี

สีหน้าของซุนไห่หยางพลันเปลี่ยนไม่สู้ดีทันที

“สองร้อยล้าน แพงเกินไปหรือเปล่า” ซุนไห่หยางแสดงสีหน้าลำบากใจ

แล้วตบนั้นก็ปลุกซูเหอเวิ่นให้ตื่นทันที เขาสับสนงุนงงไปชั่วขณะและรู้สึกราวกับว่าตัวเองสูญเสียอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้นเอง พนักงานร้านพลันมองเห็นซูเหอเวิ่น

“เอ่อ เจ้าหนู ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะจ๊ะ” พนักงานร้านรีบเดินเข้ามาหาเขาและมองไปรอบๆ อย่างตระหนกในเวลาเดียวกัน

แปลกมาก เด็กโตขนาดนี้ เมื่อกี้ทำไมเธอถึงไม่สังเกตเห็น

ซูเหอเวิ่นพูดแชเชือนว่า “ผมมาหาคุณย่าครับ”

ทันใดนั้น พนักงานร้านพลันพูดเสียงเบาว่า “หา! เธอคือนายน้อยตระกูลซู...”

เพราะชุดแต่งงานของตระกูลซูถูกซื้อจากที่นี่ พนักงานร้านจึงสนใจงานแต่งงานของตระกูลซู ในฐานะที่ซูเหอเวิ่นเป็นเด็กโปรยดดอกไม้ในงานแต่งงานจึงโดดเด่นมากในงาน พนักงานร้านจึงจำเขาได้เป็นธรรมดา

ซูเหอเวิ่นรีบทำท่ามือปิดปากพร้อมส่งเสียงชู่ แล้วพนักงานร้านก็รีบปิดปากตัวเองทันที

โชคดีที่ทางฝั่งของหลี่เมิ่งกำลังทะเลาะกันเสียงดัง พวกซุนไห่หยางจึงไม่มีใครมองมาทางนี้

หลี่เมิ่งกำลังโวยวายและร้องไห้เสียงดัง แล้วแสงอันโชติช่วงของแม่พระก็ส่องสว่างไปทั่วร้านชุดแต่งงานทันที

พวกพนักงานร้านที่กำลังจัดชุดแต่งงาน กวาดพื้นและเช็ดโต๊ะ พวกเขาต่างเงี่ยหูฟังอย่างเงียบๆ

ซูเหอเวิ่นหรี่ตาลงอย่างไม่พอใจที่จะยอมแพ้ เขากลั้นหายใจอีกครั้งและคราวนี้เขาทำสำเร็จ

ในร้านมีคนจำนวนไม่น้อย แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีเด็กคนหนึ่งเดินมาข้างหลังเผยอวี้พร้อมกับยกมีดในมือขึ้น... (ขีดฆ่า)... เป็นกระบี่ไม้ท้อ...