ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1015

ซูเหอเวิ่นนึกถึงท่าจวกเอวจึงแทงไปอย่างชำนาญ

กระบี่ไม้ท้อที่มียันต์แปะอยู่แทงทะลุร่างของผีแม่พระตรงๆ โดยไร้สิ่งกีดขวาง

“โอ้ย...”

ผีแม่พระกรีดร้องด้วยความตกใจทันทีและเตะเท้าออกไปด้วยความเจ็บปวด

ซูเหอเวิ่นถูกเตะออกไปทันทีโดยไม่ทันตั้งตัว

ในขณะที่ซูเหอเวิ่นลอยกระเด็นออกไป ทุกคนก็หันมามองด้วยความตกใจและให้ความสนใจซูเหอเวิ่น

ผีแม่พระมองซูเหอเวิ่นด้วยความสงสัยและประหลาดใจ เด็กคนนี้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเธอถึงไม่สังเกตเห็น

เผยอวี้ก็หันมาพูดด้วยความประหลาดใจ “ฉันชนคุณหรือเปล่า เอ๊ะ นายน้อยซู ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะ”

เขาคิดว่าซูเหอเวิ่นจากไปแล้ว

ซูเหอเวิ่นโบกมือ “ไม่ต้องสนใจผม พวกคุณต่อเถอะ”

เผยอวี้ “...”

ผีแม่พระ “...”

เพราะการขัดจังหวะครั้งนี้ หลี่เมิ่งจึงไม่ได้โวยวายต่อ แต่หยิบกระเป๋าขึ้นมาและทำท่าจะเดินออกไป

“ซุนไห่หยาง ฉันผิดหวังในตัวคุณมากจริงๆ” หลี่เมิ่งร้องไห้ “ฉันก็แค่อยากได้เครื่องประดับพวกนั้น หรือว่าในใจของคุณคิดว่าฉันไม่คู่ควรที่ใส่เครื่องประดับพวกนี้เหรอ”

“ก็ได้ งั้นฉันไป”

ซุนไห่หยางดึงเธอไว้และอธิบายอย่างเหน็ดเหนื่อยว่า “ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น...”

เผยอวี้รีบพูดกล่อมอีกว่า “คุณซุน ช่างมันเถอะ คุณหลี่ชอบของพวกนี้มากก็เลยเป็นแบบนี้ อย่าลืมว่างานแต่งงานคือความฝันที่สวยงามที่สุดในชีวิตของผู้หญิงทุกคน...”

“เธอแต่งงานเพียงครั้งเดียวเท่านั้นในชีวิต จึงต้องการทำให้มันน่าจดจำก็พอเข้าใจได้ อีกอย่าง เครื่องประดับพวกนี้ไม่เหมือนกับชุดแต่งงาน มันสามารถเพิ่มมูลค่าได้...”

“เครื่องประดับเองก็เป็นทรัพย์สินประเภทหนึ่งใช่ไหมครับ... มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอเช่นกัน ทุกคนควรเข้าใจซึ่งกันและกัน สามีภรรยาก็ต้องให้อภัยและเข้าใจซึ่งกันและกันนะครับ”

ซุนไห่หยาง “...”

เขาอยากจะพูดมากว่าเข้าใจและให้อภัยซึ่งกันและกัน แต่ไม่เห็นจะซึ่งกันและกันตรงไหนเลย"

แต่เขาไม่กล้าพูด ถ้าพูดออกไป หลี่เมิ่งต้องโวยวายมากกว่าเดิมแน่

ซุนไห่หยางถอนหายใจเฮ้อ “คุณเผยพูดง่ายจัง เอาเป็นว่าถ้าคุณลดราคาให้ผม ขายให้ผมหนึ่งร้อยล้านผมก็จองเลย”

เผยอวี้สำลัก แล้วถอนหายใจ “คือ... คุณซุน ลดหนึ่งร้อยล้านไม่ได้จริงๆ ผมลดให้คุณได้มากสุดแค่สิบล้านเท่านั้น”

เผยอวี้จำใจมาก สิบล้านก็ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ

แต่ก็ช่างมันเถอะ แค่ทั้งสองคนนี้หยุดทะเลาะกัน ก็ถือซะว่าเขาบริจาคเพื่อทำความดี

แต่ใครจะรู้ว่าหลี่เมิ่งจะพูดด้วยความโมโหว่า “ไม่ได้ สองร้อยล้านก็คือสองร้อยล้าน ลดสิบล้านเนี้ย สิบล้านจะมีค่าอะไร ซุนไห่หยาง คุณขี้งกเหรอ คุณกล้าต่อราคาเรื่องงานแต่งงานเนี้ยนะ”

เขาขายหน้าได้ แต่เธอขายหน้าไม่ได้

“ฉันพูดตรงนี้เลย ชุดแต่งงาน เครื่องประดับ รองเท้าส้นสูง รวมกันแล้วสองร้อยล้านห้ามขาด ไม่งั้นฉันไม่แต่ง”

หลี่เมิ่งโยนของทุกอย่างลงบนโต๊ะและพูดว่า “ถ้าไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่ง เดือนหน้าคุณไปหาคนอื่นเถอะ”

เธอหยิบเอากระเป๋าแล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองทันทีที่พูดจบ

หลี่เมิ่งมีความมั่นใจมาก เพราะยังไงก็ได้แจกการ์ดเชิญไปแล้ว คนอื่นรู้ชื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวและกำหนดรายชื่อแขกไว้เรียบร้อยแล้ว