ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1023

"3… 2… 1… แอคชั่น!"

หลังจากเสียงสเลทคัทฉากดังขึ้น กล้องก็หมุนรอบแมวดำ

แมวดำ "..."

ข้าเป็นถึงราชาแห่งดินแดนดินขี้เถ้าแท้ ๆ ทำไมถึงมาตกลงแสดงละครกับเขาได้?

แมวดำหน้าดำคร่ำเครียด มันมองกู้ชีชีที่อยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

นักแสดงที่รับบทเป็นนางร้ายชื่อซางเถา ตอนนี้เธอกำลังอุ้มแมวดำอยู่ ไม่รู้ทำไมแต่เธอห้ามไม่ให้เหงื่อออกไม่ได้เลย

ตื่นเต้นกว่าเข้าฉากกับนักแสดงชายดีเด่นอีก

มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเธอแค่อยากรีบถ่ายให้เสร็จแล้วกลับบ้านไปเล่นติ๊กต๊อก

"เจ้าเหมียว ต้องทำให้ดีนะ"

ตอนนี้ก็บอกเอ็คชั่นไปตั้งครึ่งนาทีแล้ว แต่แมวดำยังไม่ยอมขยับเลย ถึงจะไม่เห็นว่ามันทำหน้าตาอย่างไร แต่ดวงตาคู่นั้นช่างเย็นชายิ่งนัก

ผู้กำกับเองก็งงตัวเองอยู่เหมือนกัน เมื่อกี้ซู่เป่าบอกว่าแมวตัวนี้ทำได้ ความคิดแรกของเขาก็คือได้ ดังนั้นจึงให้แมวลองเข้าฉากโดยไม่ทันได้คิดอะไรเลย

"เอ่อ..."

ซู่เป่าเองก็ขายหน้า เธอรีบบอกว่า "คุณลุงผู้กำกับคะ ให้เวลาหนูหน่อยนะ!"

เธอค้นในกระเป๋าสะพายของตัวเองแล้วจู่ ๆ ก็ดีใจขึ้นมา "โชดดีนะเนี่ย ยังเหลืออยู่"

เพราะติดเสาร์อาทิต์ได้มาสองวัน คุณยายก็เลยยัดขนมใส่ให้ซู่เป่ามาเยอะมาก

ปลาแห้งกระป๋องของเสวียนหลิงอร่อยมากจริง ๆ เธอก็เลยแอบเอามาด้วยกระป๋องหนึ่ง

ระหว่างทางเธอกินไปแล้วครึ่งหนึ่ง ตอนนี้ก็ยังเหลืออีกครึ่งหนึ่ง

ซู่เป่าวิ่งเข้าไปเอาปลาแห้งตัวหนึ่งไปยื่นใส่ปากแมวดำ ราวกับผู้จัดการส่วนตัวตัวน้อย

"สู้ ๆ นะอู่ชาง ได้โปรดล่ะ ฉันจะให้ปลาแห้งเธอตัวนึงโอเคไหม!"

แมวดำหมดคำพูด "เจ้าคิดว่าข้าเป็นตัวอะไร คิดจะซื้อข้าด้วยปลาแห้งตัวเดียวนี่นะ..."

พูดไม่ทันจบซู่เป่าก็หยิบเอาปลาตัวที่สองมายื่นให้ที่ข้างปากมัน

แมวดำ "..."

กลิ่นหอมของปลาแห้งลอยฟุ้งอยู่ที่ปลายจมูก กลิ่นหอมนั้นก็เสมือนมือน้อย ๆ ที่คอยกวักเรียกยั่วยวนมันไม่หยุดหย่อน

"คราวหน้าห้ามทำแบบนี้อีกนะ" แมวดำกัดเอาปลาแห้งสองตัวเอาปากแล้วกินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ซู่เป่าลูบหัวมันด้วยความดีใจ "อืม ฉันจะดูอยู่ข้าง ๆ นะ ถ้าเธออยากกินปลาแห้งอีกเดี๋ยวฉันจะเอามาป้อน!"

เมื่อเห็นเจ้าแก้มก้อนตาเป็นประกาย หน้าตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

อู่ชางก็คิดว่าเห็นแก่ที่เธอจะเป็นพญายมในอนาคต... งั้นจะไว้หน้าเธอหน่อยก็ได้ ไม่ได้ยอมเพราะปลาแห้งตัวเล็ก ๆ นั่นหรอกนะ

"แอคชั่น!"

ฉากสอง ซางเถาอุ้มแมวดำไว้ แววตาของเธอฉายแววชั่วร้าย

"เสี่ยวชี เดี๋ยวพอเราเข้าไป เจ้าก็ไปเล่นที่ลานนะ... เห็นผู้หญิงคนนั้นไหม? นางรังแกข้า เจ้าไปข่วนหน้านางให้เละเลยนะ"

แมวดำมองไปที่กู้ชีชีอย่างให้ความร่วมมือ จ้องเธอด้วยสายตาเหมือนจ้องเหยื่อ

เข้าฉาก... เริ่มแสดง...

อู่ชางกระโดดลงจากอ้อมกอดของซางเถา

น่าเสียดายที่ท่าทางความเป็นผู้ยิ่งให้ในตัวมันเฉิดฉายมากไปหน่อย ไม่เหมือนแมวน้อยที่เตรียมตัวจะทำร้ายคนเลย

ผู้กำกับตกใจจนหน้าซีด เขาอยากถ่ายทำให้เหมือนเป็นอุบัติเหตุ ไม่ได้อยากให้เกิดอุบัติเหตุจริง ๆ

กู้ชีชีเป็นนักแสดงระดับแนวหน้า หากใบหน้าของเธอเสียโฉมขึ้นมา เอาเขาไปขายก็คงไม่พอที่จะชดเชยให้เธอ!

วินาทีนี้ผู้กำกับรู้สึกเสียใจขึ้นมา ทำไมเขาต้องฟังคำแนะนำของเด็กด้วย ทำไมต้องเอาแมวดำมาถ่ายทำด้วย

ทั้งที่แมวดำทุกตัวที่เข้ากองจะต้องเลือกที่ตัวที่อารมณ์ค่อนข้างมั่นคง นิสัยอ่อนโยน

ผู้กำกับหลับตาด้วยความสิ้นหวัง

ปฏิกิริยาของคนมากมายก็แค่เสี้ยววินาที

สายตาของแมวดำฉายแววดูถูก วินาทีที่กรงเล็บกำลังจะโดนหน้ากู้ชีชี กรงเล็บคมกริบเหล่านั้นก็หดกลับไปทั้งหมด

เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็แค่ตบหน้ากู้ชีชีไปทีหนึ่งเท่านั้น

กู้ชีชีรู้สึกว่ามีอะไรที่ขนปุย ๆ สะกิดหน้า มันนุ่มนิ่มมากแถมจั๊กจี้อีกด้วย

ไม่ได้มีความรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่จินตนาการไว้ เธอลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ วินาทีต่อมาเธอก็ถูกซูลั่วกระโจนใส่แล้วล้มลงไปที่พื้น

ที่แท้พล็อตละครน้ำน้ำก็มีในชีวตจริง สองคนกลิ๊งไปด้วยกัน ริมฝีปากของซูลั่วบังเดินโดนริมฝีปากของกู้ชีชีพอดี

ซูลั่วชะงักตัวเกร็ง

กู้ชีชี "..."

ซูลั่ว "..."

ทีมงานทุกคนในกอง "..."

ซู่เป่า "..."

ว้าว... ที่แท้นิยายที่แม่เคยอ่านก็ไม่ได้หลอกลวงไปซะทั้งหมดหรอก...