ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1022

เด็กสองคนเดินเคียงข้างกันบนถนนในชนบท

มีชาวบ้านบางคนตื่นมาเข้าห้องน้ำตอนกลางคืนเห็นมาแต่ไกล ๆ ว่ามีเด็กสองคนเดินช้าอยู่บนถนนก็คิดว่าเห็นผี จึงตกใจจนฉี่ราดตั้งแต่ตรงหน้าต่างจนกลับเข้าไปห้อง...

ซู่เป่ามองซ้ายทีขวาที เธอจ้องซูจื่อซีด้วยสีหน้าจริงจัง

ซูจื่อซีถามด้วยความงุนงง "มีอะไรเหรอ?"

ซู่เป่าบอกว่า "พี่จื่อซี หนูรู้สึกว่าพี่เปลี่ยนไป แต่ก็เหมือนไม่ได้เปลี่ยนไป"

ซูจื่อซี "เอิ่ม..."

เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป จู่ ๆ สมองก็ใสขึ้นมา สมองใสจนเขาปรับตัวไม่ทัน

ถ้ามีเวลาก็ต้องไปจับผีหน่อย ไม่งั้นจะรู้สึกว่า มีสกิลติดตัวแท้ ๆ แต่ไม่มีมอนเตอร์ให้ตี

ไม่สบายใจเลย

"อ๋อแล้วน้องไปเอาแมวดำตัวนี้มาจากไหน?" ซูจื่อซีมองแมวในอ้อมกอดของซู่เป่าด้วยความแปลกใจ

ซู่เป่าพยักหน้าเลิ่กลั่ก "อ๋อ หนูเก็บมาจากข้างถนนน่ะ!"

แมวดำ "..."

ซูจื่อซี "..."

คราวก่อนที่น้องไปในชนบทกับอาเล็กก็ไปเก็บเจ้าเสวียนหลิงกลับมา

คราวนี้มาในชนบทกับอาสี่ก็เก็บแมวดำกลับมาอีก

บวกกับเสี่ยวอู่ เจียงจวิน โส่วว่าง ปู่เต่า...

เหมือนว่าน้องสาวเขาจะมีวาสนากับสัตว์มากเลย

**

วันรุ่งขึ้น ซูลั่วและกู้ชีชีเหลืออีกฉากหนึ่งที่ต้องถ่ายทำให้เสร็จ แล้วพวกเขาก็กลับไปถ่ายที่สตูดิโอต่อแล้ว

ฉากนี้จะว่าไปก็ง่าย ๆ พล็อตละครน้ำเน่าซึ่งเป็นเรื่องราวของนางเอกที่ถูกน้องสาวที่เป็นลูกแม่เลี้ยงทำให้โดนถอนหมั้น จากนั้นก็ถูกแม่เลี้ยงส่งตัวไปอยู่บ้านในชนบท

พระเอกที่เป็นนายพลถูกยาวางยากำลังคิดวิธีถอนพิษอยู่ในบ้าน แล้วนางเอกก็บังเอิญจับผลัดจับผลูเข้าบ้านผิด มาเข้าบ้านพระเอก...

นางร้ายที่แอบซ่อนตัวอยู่ในความมืดอิจฉา จึงอยากทำให้นางเอกเสียโฉมแล้วเตรียมส่งตัวเองขึ้นเตียงพระเอกที่เป็นนายพล

ซู่เป่าถือบทละครไว้ในมือ เธออ่านไม่เข้าใจแต่ก็ตื่นตาตื่นใจมาก

"ทำไมต้องเขียนบทแบบนี้เหมือนกันหมดด้วย นิยายบนชั้นหนังสือของแม่ก็เขียนแบบนี้เหมือนกัน เขียนแบบอื่นบ้างไม่ได้เหรอ?"

ซู่เป่าถือบทละครไว้ในมือ แล้วถามซูลั่วนู้นนี้เยอะไปหมด "ทำไมนางเองทุกคนต้องไปผิดห้องด้วย~"

"ทำไมทั้งที่พระเอกเก่งขนาดนี้แต่ก็โดนวางยาได้ตลอดเลย~"

"ทำไมนางร้ายถึงต้องละทิ้งชีวิตที่ดีของตัวเอง แล้วคิดแต่จะทำร้ายนางเอกล่ะ~"

ซูลั่ว "..."

เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน... แต่ว่าละครแบบนี้ขายดี

กู้ชีชีที่อยู่ข้าง ๆ ขำความช่างสงสัยของซู่เป่าจนแทบกลั้นขำไม่ไหว เธอพูดว่า "เธอไม่เข้าใจหรอก ตั้งแต่สมัยโบราณมาความรักอันลึกซึ้งก็เหนี่ยวรั้งใจคนไว้ไม่ได้ มีเพียงกลอุบายเท่านั้นที่สามารถชนะใจคนได้"

ซู่เป่า "ทำไม?"

กู้ชีชีคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า "น่าจะเป็นเพราะว่า..."

ซูลั่วก็เอ็นดูเธอ "งั้นลุงสี่ส่งหนูกลับไปก่อนดีไหม!"

ซู่เป่าส่ายหน้า "หนูจะรอกลับด้วยกัน ใช้แมวอะไรก็ได้ใช่ไหมคะ?"

เธอมองไปที่แมวตัวที่ทุกคนกำลังมุงอยู่ มันเป็นแมวบริติช ช็อตแฮร์ เป็นบริติช ช็อตแฮร์ที่น่ารักมาก ๆ ด้วย

แล้วก็กลับมามองแมวดำที่ในอ้อมกอดตัวเองอีกที เอิ่ม... ตัวดำปี๋เห็นแค่ลูกตา

เหมือนจะไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่แฮะ...

ซูลั่วมองแมวดำในอ้อมกอดของซู่เป่าที่จู่ ๆ ก็เพิ่มเข้ามา ได้ยินว่าเก็บได้มาเมื่อคืน

แมวที่ซู่เป่าเก็บมาไม่ธรรมดาทั้งนั้น ทันใดนั้นซูลั่วก็นึกถึงเสวียนหลิงขึ้นมา ทำไมเขาไม่ให้คนรับเสวียนหลิงมาลองดูหน่อยล่ะ

มองดูแมวดำตัวที่อยู่ตรงหน้า... ซูลั่วรู้สึกว่ามันก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน แต่เสวียนหลิงน่าจะเหมาะกว่า

แมวดำ "..."

หมายความว่าไง?

จะให้ข้าไปถ่ายละครก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่นี่ยังมารังเกียจข้าอีก?

ข้าใช้ไม่เข้าท่าขนาดนั้นเลยหรือ?

จู่ ๆ อู่ชางผู้ซึ่งมีแมวสาวตั้งมากมายในดินแดนดินขี้เถ้าที่พยายามกลิ้งไปมาทำออดอ้อนน่ารักเรียกร้องความสนใจใส่มัน ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

แมวดำพูดอย่างเย็นชาว่า "ก็แค่แสดงละครเองไม่ใช่เหรอ?"

ซู่เป่าชูแมวในมือขึ้นมาทันที "คุณลุงผู้กำกับคะ แมวหนูบอกว่ามันเล่นได้ค่ะ!!"

แมวดำ "..."