ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1021

ซูจื่อซีหรี่ตามองไปรอบ ๆ

ตั้งแต่โดนปานหงฉินที่กำลังจะกลายเป็นผีร้ายเข้าสิง เขาก็เข้าใจกลลวงของผีบังตาดี

ความสามารถแค่นี้จะทำอะไรเขาได้

ซูจื่อซีกำลังคิดเรื่องพวกนี้อยู่แต่กลับก้มหน้าก้มตาเดินไปข้างหน้าเหมือนไม่รู้ตัว

ใต้ไฟถนนหมายเลข 10017 จู่ ๆ ก็มีผีผู้หญิงปรากฏตัวขึ้นมา เธอลอยอยู่ภายใต้แสงไฟ

หน้าของเธอเมื่ออยู่ใต้แสงไฟแล้วทำให้ดูขาวซีด ถ้าซูจื่อซีหันหลังมาเขาต้องรู้แน่ว่าใบหน้านี้ช่างคุ้นเคยมาก!

"ซูจื่อซี... ซูจื่อซี~"

บนถนนในชนบทอันเงียบสงบมีเสียงเรียกน่าขนลุกดังก้อง

ซูจื่อซีไม่หลงกล เขาก้มหน้าก้มตาเดินต่อไป เขารู้ว่าเขาจะต้องเดินผ่านไฟถนนหมายเลข 10017 ไปเรื่อย ๆ แต่ผีผู้หญิงก็จะตามหลังเขาไปเรื่อย ๆ เช่นกัน

ขอแค่เขาไม่หันหลังกลับไป ไฟหยางสามดวงในตัวเขาก็จะไม่ดับ

ผีผู้หญิงเรียกอยู่นาน เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมหันกลับมาก็เริ่มโมโห

เธอลอยตามหลังซูจื่อซีไปอย่างเงียบ ๆ เสียงฝีเท้าดังตึก ๆ ๆ... ขาด ๆ หาย ๆ

ซูจื่อซีไม่หันหลังกลับมาเหมือนเดิม

เขากำลังคำนวนค่าพลังของผีผู้หญิง ตกลงว่าเธอวิ่งเร็วหรือว่าคร่าชีวิตได้กันนะ

หากว่าเธอวิ่งเร็ว ถ้าเขาเตะตัดขาไปแล้วเธอหนีไปได้ก็ไม่ต้องไล่ตามอีกค่อนคืนหรือไง

ยันต์ตามทางที่เดินผ่านมาก็เก็บเกลี้ยงแล้ว ผีผู้หญิงตัวเมื่อกี้ก็ไล่ตามมาทั้งบ่ายแล้วกว่าจะใช้ยันต์ล้อมจนจับได้

คนปรกติถ้าเสียงฝีเท้าเดินตามหลังมาแบบนี้คงต้องหันกลับไปมองตามสัณชาตญาณ

ผีผู้หญิงเห็นว่าซูจื่อซีไม่ยอมหันกลับมา ไอหยางในตัวเขามีเยอะมาก เธอก็ไม่กล้าจะคร่าชีวิต

ผีผู้หญิงจ้องท้ายทอยของซูจื่อซี สุดท้ายก็ยื่นมือออกไป... จับบ่าของซูจื่อซี

ซูจื่อซีรู้สึกว่ามีอะไรหนัก ๆ วางบนบ่า!

เขาไม่ได้หันกลับไปมอง เพียงแต่เหล่ตาไปเท่านั้นก็เห็นว่ามีมือขาวซีดเล็บดำปี๋เหมือนเล็บชูสีไทเฮา

และทันใดนั้นซูจื่อซีก็กระชากมือนั้นมาแล้วจัดการทุ่มผ่านบ่าไปทันที!!

ผีผู้หญิง "???"

เธอโดนเหวี่ยงหน้าคว่ำฟาดพื้นข้างหน้าเขาโดยไม่ทันได้รู้ตัว!

จากนั้นก็โดนแปะยันต์สามแผ่นบนหัวบนตัวของเธอทันที

ยันต์ถูกเผาเป็นเปลวไฟสีเขียวเสียงดังซู่ ผีผู้หญิงกรีดร้อง

"อร๊าย——"

ซูจื่อซีมองดูเธออย่างเหยียดหยาม เขาพูดเยาะเย้ยว่า "วิธีการแบบนี้ไม่ฉลาดเลยนะ น่าจะโง่ไปหน่อย"

ผีผู้หญิงโกรธฟึดฟัด เธอเงยหน้าขึ้นมาตัวสั่น กัดฟันบ่นว่า "ซูจื่อซี... กล้าขึ้นมากแล้วนี่! กล้าทำแบบนี้กับฉันได้ไง?"

ทันทีที่เขาเห็นใบหน้าของเธอชัดเจน ซูจื่อซีก็ตกตะลึง!

ใบหน้านี้ไม่ใช่ของใครที่ไหน แต่เป็นแม่ของเขาเอง ใบหน้าของเหวยหว่าน!

เดี๋ยวสิ แม่เขาอยู่ในคุกไม่ใช่หรือไง? ทำถึงมา... ตายอยู่ที่นี่ได้?

ซูจื่อซีเสียสมาธิไปชั่วขณะ ยังไงเขาก็ยังเป็นเด็ก พอรู้ว่าแม่แท้ ๆ ตายแล้วก็ต้องเกิดอารมณ์ที่ซับซ้อนเป็นธรรมดา

"ทำไมแม่มาอยู่ที่นี่ได้" ซูจื่อซีเม้มปาก