ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1020

แมวดำอุตส่าห์มาหาพวกเขาด้วยตัวเอง นอกจากจะไม่ได้ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์กลับไปแล้วยังหลงเชื่อคำวาดฝันของซู่เป่าอีก

ไม่รู้ว่าคำวาดฝันของซู่เป่าจะเป็นจริงได้ไหมด้วย...

เมื่อมันได้ยินซู่เป่าเปลี่ยนจากเรียกมันว่าเหมียวเหมียวเป็นเมี๊ยวเมี๊ยว มันก็ลำบากใจไม่รู้จะพูดยังไงดี

"ข้าไม่ได้ชื่อเมี๊ยวเมี๊ยวข้าชื่ออู่ชาง!"

ซู่เป่าพยักหน้าทันที "โอเคอู่ชาง!"

เจ้าตัวเล็กก็ว่าง่าย เธอไม่ได้แกล้งเรียกเมี๊ยวเมี๊ยวเพราะแมวดำไม่ชอบชื่อเมี๊ยวเมี๊ยว

แล้วเธอก็ยังลูบขนและเกาคางให้มันอย่างอ่อนโยนอีกด้วย

แมวดำส่งเสียงคร่อก ๆ อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ไม่นานก็รู้ตัวว่าตัวเองทำขายหน้าอีกแล้ว จึงรีบหันหน้าหนีไป

ซู่เป่าก็ไม่ได้รังเกียจ เธอเอาแมววางลงบนเข่าของท่านอาจารย์ จากนั้นเธอเองก็นอนหมอบบนตักท่านอาจารย์แล้วลูบหนวดแมว

ซู่เป่าเอียงคอเล็กน้อย เธอกับแมวอยู่ในความสูงระดับเดียวกัน เธอลูบหนวดให้แมวไปพลางชวนมันคุย "ทำไมเธอถึงชื่ออู่ชางล่ะ? เธอเป็นแมวผู้หญิงหรือแมวผู้ชาย? คำว่าอู่ในชื่อฟังดูเหมือนชื่อผู้หญิง แต่คำว่าชางเหมือนชื่อผู้ชาย แต่ว่าเธอมีหนวดก็น่าจะเป็นผู้ชายใช่ไหม?"

แมวดำ "..."

จี้ฉางเหลือบมองทีหนึ่งแล้วเอนพิงต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เบา ๆ ในมือของกำลังถือหนังสือเล่มหนึ่งพลิกหน้าอ่าน

ผู้ใหญ่หนึ่ง เด็กหนึ่ง แมวอีกหนึ่ง และก็ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ส่องแสงระยิบระยับภายใต้ท้องฟ้าที่เต้มไปด้วยหมู่ดาว รวมกันกลายเป็นภาพที่งดงามมาก

แมวดำหรี่ตาเบนสายตามองไปทางอื่นแล้วพูดเรียบ ๆ ว่า "เสด็จพ่อข้าทรงเป็นคนตั้งให้"

ซู่เป่ามองข้ามแมวดำไปดูว่าพี่จื่อซีกลับมาหรือยัง ดังนั้นคำถามที่ถามออกมาก็ยิ่งเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดประสงค์ "งั้นแล้วพ่อของเธอชื่ออะไร?"

แมวดำหรี่ตา ภายใต่การลูบหัวขาด ๆ หาย ๆ ของเธอมันก็เคลิ้มคุยด้วย "ชื่อเย่เหนียน"

ซู่เป่า "เอ๊ะ เย่เหนียนเหรอ?"

ถ้ากลับกันก็จะเป็นเหนียนเย่ (แปลว่าคืนปีใหม่) แล้วเติมคำว่าข้าวเข้าไปก็จะกลายเป็น ข้าวมื้อปีใหม่...

อืม อยากกินอาหารฝีมือคุณยายแล้วสิ

"เธอสบายใจได้ ฉันจะคืนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ให้แน่นอน กษัตย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ..."

"เดี๋ยวถึงเวลาจะให้เพิ่มอีกสองต้นนะ... รอให้ฉันกลายเป็นพญายมตัวจริงแล้วฉันจะคืนให้แน่นอน..."

แมวดำหูตั้ง มันหันหน้ามามองซู่เป่า

ไม่สิ เหมือนจะมีอะไรผิดตรงไหนสักที่ไหมนะ?

รอให้เธอเป็นพญายมตัวจริงก่อน... แล้วมันต้องรออีกนานแค่ไหน? ระหว่างที่รอให้ถึงเวลานั้น แมวในดินแดนดินขี้เถ้าของเขาก็ทำได้แค่บำเพ็ญรองั้นหรือ?

ดินแดนดินขี้เถ้าของเขาชอบแข่งขันกันเองจนเลื่องชื่อเสียด้วย รอจนถึงตอนนั้นแมวแต่ละตัวคงขี้เกียจกันหมด แบบนี้เขากำไรหรือขาดทุนกันแน่นะ?

เหมือนจะขาดอะไรไปอีกนะ...

คนกับแมวมองตากัน

ซู่เป่า: ว้าว~เจ้าแมวดำน่ารักจัง

แมวดำ: รู้สึกเหมือนคำนวนตรงไหนพลาดไปสักที แต่ต้องส่งข้อสอบแล้วเลย

ไม่ทันได้คิดเสร็จมันก็โดนซู่เป่าอุ้มแล้ววิ่งไปแล้ว

"ท่านอาจารย์ไปได้แล้ว เราไปดูพี่จื่อซีหน่อยว่าเป็นไงบ้างแล้ว"

ซู่เป่าอุ้มแมวดำวิ่งไปแบบไม่เห็นฝุ่น ไม่ยอมให้มันได้มีโอกาสนึกถึงดินหยินหยางกับดอกไม่ดอกใหญ่นั่นแน่

ดินหยินหยางกับดอกไม้ดอกใหญ่นั่นหายากมาก ถึงตอนนั้นถ้าหาได้ก็จะยกให้มันหมดเลย แต่ถ้าหาไม่ได้... งั้นก็อย่าให้มันนึกได้เร็วนักเลย~

**