ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1019

เงาดำเงาหนึ่งแวบผ่านไป ซู่เป่ารู้สึกถึงบรรยากาศที่อันตราย

ซู่เป่า "ท่านอาจารย์! เป็นเงาดำที่แข็งแกร่งมาก!"

จี้ฉาง "…"

ซู่เป่าตั้งสมาธิแล้วสังเกตุสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง

"ท่านอาจารย์ หนูรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองอยู่เลย!!"

จี้ฉาง "…"

ทันใดนั้นเงาดำเมื่อสักครู่ก็ลอยพุ่งเข้ามา พุ่งเข้าใส่หน้าจี้ฉาง

จี้ฉางยกมือขึ้นมา แต่ไม่คิดว่าเจ้าตัวเล็กจะเร็วกว่าพุ่งเข้าไปทั้งตัว

มือขาว ๆ อวบ ๆ บีบเงาเดานั่นไว้

"อะจ๊าก~ จับได้แล้ว!!"

ซู่เป่าจับเงาดำแน่น ความรู้สึกที่โดนมือมันนุ่ม ๆ แถมขนปุยอีกด้วย

หืม??

ซู่เป่าก้มหน้าสบตากับแมวดำขนปุยในมือ

เจ้าแมวดำ "..."

ซู่เป่า "..."

เธอเบิกตากว้าง เดี๋ยวก่อน ทำไมแมวดำตัวนี้รู้สึกเหมือนคุ้น ๆ เลย?

"เอ๊ะ แกเองเหรอเจ้าเหมียวเหมียว!"

แมวดำ "..."

เธอสิเป็นเจ้าเหมียวเหมียว เป็นเจ้าเหมียวเหมียวกันทั้งบ้านเลย

แมวดำจ้องซู่เป่าด้วยความโกรธ มันพลิกตัว อยากจะเตะหน้าซู่เป่าสักที แต่ไม่รู้ทำไมพอถึงเวลากลับเปลี่ยนทิศทางกระทันหันไปเตะหน้าจี้ฉางแทน

ซู่เป่าพลิกมือไปจับคอมันจากด้านหลังแล้วหิ้วไว้

"เหมียวเหมียว ทำแบบนี้ไม่ได้นะ! อย่าดื่อ!"

แมวดำ "..."

"ง๊าว... เมี๊ยวหง่าว ๆ ๆ!"

เนื่องจากโกรธมาก แมวจึงร้องด่าไม่เป็นภาษา

ซู่เป่าฟังไม่เข้าใจ แต่ก็รู้สึกได้ว่ามันด่าเธอโหดมาก

ซู่เป่า "แกร้องเมี๊ยว ๆ อะไรอยู่ได้ห๊ะ? พูดภาษาคนสิ"

จริง ๆ เลย ทั้ง ๆ ที่มันพูดภาษาคนได้แท้ ๆ แต่กลับด่าเป็นภาษาแมวที่เธอฟังไม่เข้าใจ

แมวดำฉุนกึก "ปล่อยข้านะ" (ดิ้น) (โมโห) (บิดตัวจนก้นบิดเบี้ยว)

ซู่เป่ารีบปล่อยมือ

แมวดำไม่คาดคิดว่าพอมันบอกให้ปล่อยเธอก็ปล่อยเลยจริง ๆ มันไม่ทันระวังจึงหล่นลงกับพื้น

มันยังคงท่าดิ้นรนบิดก้นไว้เหมือนเดิม

"…"

หมดกัน ภาพลักษณ์แมวไม่เหลือแล้ว พังหมดเลย

ขายหน้าจริง!

ขายหน้าแมวจริง ๆ!

แมวดำหน้าดำคร่ำเครียด นี่เป็นครั้งแรกที่ราชาผู้ยิ่งใหญ่แห่งดินแดนดินขี้เถ้าอย่างมันต้องอับอายขนาดนี้

เวลาอยู่ในมือเด็กมันจะกลายเป็นแมวสัตว์เลี้ยงในโลกมนุษย์ได้ง่าย ๆ อยู่ตลอดเวลา

ซู่เป่ารีบเก็บมันขึ้นมาจากพื้นแล้วปัดดินบนตัวให้

"ขอโทษนะเหมียวเหมียว ฉันไม่คิดว่าแกจะร่วงลงพื้นแบบนี้" ซู่เป่าทำหน้ารู้สึกผิด เธอรีบเอามันมากอดแล้วถูกับเสื้อตัวเอง