ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1018

ซูเหอเวิ่นกลับถึงห้องก็มัดถุงสอบให้แน่นแล้วแปะยันต์ทับอีกสามชั้น

มียันต์เยอะก็ใช้เปลืองแบบนี้แหละ

จากนั้นก็วีดีโอคอลไปหาซู่เป่า

แต่ไม่รู้ทำไมทางนั้นไม่ยอมรับสายเลย

จู่ ๆ ซูเหอเวิ่นก็รู้สึกหดหู่ น้องสาวไปไหน ทำไมน้องถึงเมินเขา ทำไมน้องไม่ยอมถึงไม่รับสายเขาเลย...

โทรตั้งแต่บ่ายจนค่ำ โทรตั้งแต่ค่ำจนสามทุ่ม

น้องสาวไม่ยอมรับสายเขาเลย ซูเหอเวิ่นจากที่อารมณ์ดีเพราะจับผีได้ตอนนี้กลายเป็นอารมณ์บูดไปแล้ว

**

ซู่เป่ากับซูจื่อซีกำลังจับผีกันอยู่

ผีตรงหน้าโดนซู่เป่ากับซูจื่อซีวิ่งไล่ผ่านมาสองหมู่บ้านแล้ว

"เดี๋ยวก่อน... พี่ หนูไม่อยากวิ่งแล้ว" ซู่เป่านั่งแปะลงบนพื้น

ไม่ใช่เธอตามไม่ไหว แต่ไล่ตามมาตั้งแต่บ่ายจนค่ำ ตั้งแต่ค่ำจนสามทุ่มแล้ว

เธอยอมแพ้แล้ว!

มีหลายครั้งที่ซู่เป่าทนไม่ไหวอยากจับแทนพี่

"ทนไว้ ๆ... นี่เป็นผีของพี่ ห้ามลงมือ ๆ..."

ซู่เป่าพยายามล้างสมองตัวเอง

ซูจื่อซีหยุดวิ่งบอกว่า "น้อง น้องนั่งรอที่นี่ เดี๋ยวพี่กลับมาหา!"

พูดจบก็วิ่งออกไปดังฟิ่ว

ซู่เป่า "ห๊ะ งั้น..."

พูดจบซูจื่อซีก็หายวับไปเลย

เสียงที่ซู่เป่าพูดกลายเป็นพึมพำ "... ระวังตัวด้วยนะ"

รอบตัวไม่มีคนเลย จี้ฉางยกซู่เป่าขึ้นมาอุ้มไว้

"บนพื้นสกปรก มียุงด้วย"

ซู่เป่านอนแผ่สบายอยู่ในอ้อมกอดของท่านอาจารย์แล้วยกเท้าขึ้นมา "ท่านอาจารย์ เท้าล้ามากเลย!"

จี้ฉางอดขำไม่ได้ "ทำไม เจ้าจะให้อาจารย์นวดให้หรือไง?"

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็นวดเท้าเล็ก ๆ ของเธอให้ มือใหญ่นวดเท้าอย่างแผ่วเบา

ซู่เป่าถูหน้ากับเสื้อจี้ฉางเหมือนกับแมว "ท่านอาจารย์ใจดีที่สุดเลย"

จี้ฉางบีบจมูกเธอ "ร้ายนักนะ"

ซู่เป่ารีบเอามือปิดจมูกทันที "ว๊าย ท่านอาจารย์เอามือนวดเท้าหนูแล้วจะเอามาบีบจมูกไม่ได้นะ"

จี้ฉางยิ้มแล้วก็อดพูดขำ ๆ ไม่ได้ว่า "เท้าตัวเองเหม็นล่ะสิ?"

ซู่เป่าบ่นพึมพำ ปากเล็ก ๆ ของเธอพูดจ้อไม่หยุด

จี้ฉางมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน

กาลครั้งหนึ่งเขาก็เคยมีน้องสาวที่น่ารักเช่นนี้ชื่อว่าหรูหรู่

เขาไม่เคยคิดจะใช้ซู่เป่าเป็นตัวแทนหรูหรู่ ไม่ใช่มาตั้งแต่ต้น เพียงแต่ว่าบางทีเวลามองเธอแล้วความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียหรูหรู่ไปก็ทุเลาลง

จี้ฉางลอยอยู่กลางอากาศ เข้ายกมือขึ้นมาเสกต้นไม้ เขาพิงต้นไม้แล้วมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวเช่นเดียวกัน

เขาไม่ได้ตอบคำถามของซู่เป่า แต่พูดว่า

"สามโลกหกวิถี โลกนี้ใหญ่กว่าที่เรามองเห็นด้วยตามาก"

"บนสวรรค์มีผู้ปกครอง บนโลกมนุษย์ก็มีข้อจำกัดของเต๋าที่มองไม่เห็น ในยมโลกก็มีกฎและข้อจำกัด"

"หลุดพ้นจากสามโลกนี้ไปแล้ว ใครจะรู้ว่าใครใหญ่กว่าใคร"

ซู่เป่าหันหน้ามาด้วยความสงสัย "ท่านอาจารย์ ท่านพูดอะไร"

ตอบไม่ตรงคำถาม

สายตาของจี้ฉางมีแววซ่อนเร้น

เธอมีพู่กันชี้ชะตาสามารถหลุดพ้นจากสามโลกได้...

ซืออี้หรันไม่ธรรมดา เธอเองก็ไม่ธรรมดายิ่งกว่า

"ไม่มีอะไร" จี้ฉางลูบผมของเธอ "โทรไปบอกลุงสี่ของเจ้าหน่อยสิเขาจะได้ไม่ต้องห่วง"

ซู่เป่าบ่นว่า "ที่นี่ไม่มีสัญญาณเน็ต... ตอนออกมาหนูก็บอกลุงสี่ไว้แล้ว"

อีกอย่างลุงสี่คงไม่ห่วงหรอก เขาน่าจะห่วงว่าจะมีผีในหมู่บ้านไปหาเขาหรือเปล่ามากกว่า

ซู่เป่าและท่านอาจารย์ของเธอพิงต้นไม้และชมดาวกันอย่างสบายใจ

จู่ ๆ ก็มีเงาดำเงาหนึ่งแวบผ่านไป เงานั้นลอยผ่านหน้าสองคนไปดังฟิ่ว

ซู่เป่าผุดลุกขึ้นมาทันทีและตะโกนว่า "ใคร?!"

ดวงตาของเธอมีความระแวดระวัง เงาดำที่ผ่านไปเมื่อกี้ไม่ใช่ทั้งมนุษย์และผี...!