ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1027

รถพุ่งออกจากเลนถนนแคบๆ ในชุมชนและตกลงไปในทุ่งนา

ผีหลายใจและผีขี้ขลาดเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว รีบเข้าไปลากรถกลางอากาศ ไม่ปล่อยให้พวกซาแซงแฟนตายจากแรงกระแทกชนเข้าอย่างรุนแรง

แต่สามคนนี้ก็ไม่ได้โอเคขนาดนั้น เพราะหน้ารถมุดลงไปในโคลนของทุ่งนา น้ำท่วมเครื่องยนต์ เอาเป็นว่ารถคันนี้คงใช้ต่อไปไม่ได้แล้ว

หญิงสาวคนที่ขับรถและคนที่นั่งข้างคนขับได้รับแรงกระแทกจากถุงลมนิรภัยที่พองตัวออกมาจนมึนสลบไป ส่วนหญิงสาวที่นั่งอยู่เบาะหลังด้วยความที่เธอยืนอยู่และโน้มตัวไปข้างหน้าก็เลยไม่มีถุงลมนิรภัยเลยต้องรับความเสี่ยง ทำให้เธอยังกระเด็นออกจากนอกรถตั้งแต่แรกแถมยังหน้ามุดโคลนอีก…

เหล่าบรรดาผีทั้งหลายมองหน้ากันรู้สึกว่าตัวเองได้ก่อเรื่องใหญ่หลวง โดยเฉพาะผีดื้อรั้นที่ตอนนี้หน้าซีดและมึนไปหมด

ซู่เป่าให้พวกเขามาหยุดซาแซงแฟนพวกนี้ ไม่ได้ให้พวกเขามาฆ่าพวกเธอ…

ผีหลายใจรีบเข้าไปพลิกหน้าหญิงสาวที่มุดอยู่ในโคลนเพื่อเช็คดูแล้วก็พบว่าเธอหมดสติไปนานแล้ว แถมยังไม่หายใจอีกด้วย

หลังพลิกหน้าปุ๊บร่างกายก็ทำงานต่อตามสัญชาตญาณและหายใจเข้าแรงๆ ไปหนึ่งที ตามมาด้วยอาการไออย่างรุนแรง

ผีหลายใจโล่งใจ ได้สติแล้ว ยังไม่ตายก็พอ ส่วนจะพิการทางสมองหรือขาหรือเปล่าก็คงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับซูลั่ว

“ไปกันเถอะ！” ผีขี้ขลาดเอ่ย

ผีดวงซวยรู้สึกน่าเบื่อ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่สุดท้ายเขากลับไม่ได้ลงมืออะไร…ก็ไปเสียแล้ว

“ถือว่าเธอดวงดีนะ！” ผีดวงซวยส่งเสียงเชอะด้วยความไม่เต็มใจ “คราวหน้าถ้าเจออีกรับรองไม่ได้มุดลงในทุ่งนาหรอกแต่มุดลงในส้วม”

หญิงสาวเบิกตากว้าง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเองกําลังจะตายหรือเปล่า…เธอถึงได้เห็นผี！

ไม่ใช่แค่ผีตัวเดียวด้วยนะ แต่เป็นฝูงผี！

แต่ละตัวสีหน้าแลดูมึดมน ตาจ้องมาที่เธอ แถมยังมีผีชุดแต่งงานแดงที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลด้วย…

“อ้า…”

หญิงสาวที่เพิ่งได้สติจู่ๆ ก็ช็อกจนเป็นลมไป

บรรดาผีทั้งหลาย “…”

พอกลับไปหาซู่เป่า ผีขี้ขลาดด้วยความรู้สึกผิดก็เลยเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ให้ซู่เป่าฟัง

“เป็นเพราะพวกเราล้ำเส้นก็เลยทำให้เกิดเรื่องใหญ่น่ะ” ผีขี้ขลาดเอ่ย

ผีหลายใจรีบขอโทษทันที “ขอโทษนะ！”

ผีดวงซวย “แต่ว่าไม่ต้องห่วงนะ พวกเราไม่ได้ลงมืออะไร ถึงพวกเธอจะขาหักแต่รักษาไม่กี่เดือนก็คงหาย…”

ผีคลั่งรักพูดอย่างอ่อนโยนว่า “พวกเราไม่ได้จับสังเกตด้วยแหละ คงเป็นเพราะพวกเราไปกันเป็นพวกคนเยอะเกินไป คราวหน้าไปแค่หนึ่งหรือสองคนก็พอ”

บรรดาผีทั้งหลายใจตรงกันไม่พูดถึงเรื่องที่ผีดื้อรั้นก่อสักคน ต่างคนต่างปกป้องเขาอย่างระมัดระวัง

ผีดื้อรั้นแสดงอาการไม่พอใจเพื่อกลบความอัดอั้นในใจและยอมรับว่า “ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับพวกเขา ฉันเป็นคนทำเอง！”

“ก็ฉันเห็นพวกเธอมัวแต่ลีลาก็เลยทนไม่ไหวน่ะ”

“ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษแค่ฉันคนเดียว！ หรือไม่คราวหน้าเธอก็ขังฉันไว้ไม่ต้องให้ฉันออกมา ถ้าฉันบ่นก็ให้ถือว่าฉันหมา！”

ซู่เป่ายื่นมือจับโน่นจับนี่

“ไม่เห็นเป็นไรนี่ ลำบากพวกพี่เลย”

“ผีดื้อรั้นก็ไม่ได้ตั้งใจใช่ไหมล่ะ？”

ผีดื้อรั้นชะงัก แต่พอซู่เป่าโบกมือ ทุกคนก็กลับเข้าไปอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณ…