ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1028

ซู่เป่าพอเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของพี่ชายก็นึกว่าที่บ้านเกิดเรื่องอะไรใหญ่โตขึ้น แต่ที่ไหนได้พอมองไปที่พวกคุณยายก็ยังดูปกติดี ก็เลยจ้องไปที่พี่ชายด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่พี่？” ซู่เป่าถาม

ขอแค่ไม่เกิดเรื่องอะไรกับที่บ้าน ที่เหลือก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร！

ซูเหอเวิ่นเอ่ย “น้องสาว ตอนที่เธอไม่อยู่ พี่จับผีแม่พระได้！”

ซู่เป่าอุทานด้วยความประหลาดใจอย่างไว้หน้า “ว้าว！ เก่งมากเลย！ แล้วทำไมตอนนี้ยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่อีกล่ะ？”

ซูเหอเวิ่นทำสีหน้าขมขื่น “เมื่อกี้ตอนที่พี่ขึ้นมาเช็คดูก็เห็นว่าผีแม่พระหนีไปแล้ว”

ทั้งๆ ที่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนยังอยู่

พอขึ้นมาเช็คอีกที กระสอบก็มีรอยขาดไปหนึ่งรู และผีแม่พระดันสามารถทลายพันธนาการของยันต์ที่ผูกไว้เป็นชั้นๆ ออกไปได้

ซูเหอเวิ่นใจเย็นไม่ลงแล้ว ก่อนหน้านี้ที่จับเธอ เขารู้สึกว่าผีแม่พระก็ไม่ได้ร้ายอะไร…

ซู่เป่าส่งเสียงเอ๊ะ “พี่ชาย ใจเย็นก่อน เธอไม่สามารถหนีออกไปได้หรอก”

ทั้งคฤหาสน์ตระกูลซูถูกซู่เป่าคลุมยันต์ไว้แล้ว นอกจากผีในน้ำเต้าของเธอที่สามารถเข้าออกได้อิสระแล้ว ผีตัวอื่นๆ ก็ไม่สามารถเข้าใกล้คฤหาสน์ตระกูลซูได้เลย และในทํานองเดียวกัน จะอยากออกไปก็ออกไปไม่ได้

ซูเหอเวิ่นจับผม “นี่แหละคือปัญหา พี่เอาเครื่องตรวจจับผีตามหาเธอทั่วทุกมุมในบ้านแล้วแต่ก็ยังตามหาเธอไม่เจอ”

“พี่กลัวว่าเธอจะไปสิงร่างของคนอื่นก็เลยไปไล่ตรวจสอบคนทุกคนที่อยู่ในบ้าน…แต่กลับไม่เจออะไร”

ซู่เป่าประหลาดใจ “แปลกขนาดนี้เลยเหรอ？”

ถึงผีแม่พระจะสิงร่างคนอื่นออกไปก็ออกไม่ได้หรอก ผีทุกตัวจะถูกขวางไว้

จุดที่ซูเหอเวิ่นกังวลก็คือผีแม่พระสามารถหนีออกจากกระสอบหนังงูที่มียันต์ผูกไว้ได้ แถมยังสามารถซ่อนตัวอยู่ในบ้านทําให้เขาหาไม่เจอ แสดงว่าผีร้ายตัวนี้คงจะเก่งมาก

เขากังวลว่าผีแม่พระจะ “กินคน” หรือเปล่า แบบว่าหาตัวตายตัวแทนอะไรอย่างงี้

เพราะฉะนั้นก็เลยตระหนกขนาดนี้ไง

ซูจื่อซีที่อยู่ข้างๆ ได้ยินปุ๊บก็ยิ้มหยัน “อ่อนปวกเปียกสุดๆ”

ซูเหอเวิ่นโฒโห “แล้วคิดว่าตัวเองเก่งนักเหรอ？ เก่งนักก็มาลองจับผีดูสิ！”

ไม่ทำอะไรสักอย่าง ผีก็ไม่จับ แค่มองดูน้องสาวจับผีก็คิดว่ามันง่ายนักเหรอ？ เชอะ

ซูจื่อซีรีบเดินสะบัดตูดออกไป “รอดู”

ซูเหอเวิ่น “…？”

เขารู้สึกว่าวันนี้พี่รองดูแปลกๆ แล้วมันแปลกตรงไหนล่ะ…？

อ่อนึกออกแล้ว เป็นเพราะวงรีเฟล็กซ์นั่นเอง！

วงรีเฟล็กซ์ของพี่รองกลับมาเป็นปกติแล้ว！

ซู่เป่าพูดขึ้นมาพอดี “พี่ชาย หนูวอนให้พี่ช่วยหยุดพูดสักสองสามคำเถอะ ตอนนี้พี่จื่อซีจับผีเป็นแล้ว”

ซูเหอเวิ่น “！” ไม่มีทาง！ ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด！

ซู่เป่า “สุดสัปดาห์นี้ พี่จื่อซีจับวิญญาณพยาบาทที่อีกสองวันกำลังจะกลายเป็นผีร้ายได้ แถมยังจับผีธรรมดาๆ ได้อีกตั้งสองตัว และทะลุปีศาจที่อยู่ในใจได้”

ซูเหอเวิ่น “…” ไม่จริง ไม่จริงแน่ๆ！

ซู่เป่าพอเห็นท่าทางของเขาแล้วก็ไม่อาจฝืนทนโจมตีเขาต่อไปแล้ว ก็เลยลากเขาเดินทั่วบ้านเพื่อตามหาผีแม่พระอย่างจริงจัง

“หาทุกมุมแล้วหรือยังคะ？” ซู่เป่าถาม “ห้องนอนหนูก็หาแล้วเหรอ？”

ซูเหอเวิ่นพยักหน้า “อื้ม หาแล้ว…” （แต่ในสมองยังตกใจกับเรื่องที่พี่รองจับผีได้และไม่ยอม…）

ซู่เป่าเอ่ย “งั้นก็น่าแปลกจริงๆ…”