ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1029

ผีแม่พระอดทนจนถึงขีดสุด

ในฐานะที่เป็นแม่พระและน้อมนำแสงแห่งความรักและสันติภาพที่ส่องสว่างไปทั่วโลก มีความเมตตาสงสารคนทุกคนแถมยังมีความอดทนเป็นอย่างสูง…

แต่กลับไม่สามารถทนเสียงโอดโอยของนกตัวนี้ได้จริงๆ ตั้งแต่ที่เธอกระโจมเข้าไปสิงร่างของมัน ปากของมันก็ไม่เคยหุบเลย！

ด้วยความที่กลัวว่าเสียงของมันจะไปดึงความสนใจจากซูเหอเวิ่น เธอถึงกับต้องใช้ไอพิฆาตที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งเพื่อมาอุดปากมัน ให้มันไม่สามารถตะโกนเสียงดังออกมาได้。

แต่นกที่อาละวาดตัวนี้ถึงจะปิดปากมันแล้ว แต่มันก็ยังดิ้นรนร้องเพลงต่อ ถึงเสียงจะไม่ดังมาก แต่ก็น่ารำคาญสุดๆ

“หุบปากซะ！” ผีแม่พระเริ่มหงุดหงิด “ถ้ายังร้องอีก สิ่งแรกที่ฉันจะทำถ้าออกไปได้ก็คือตุ๋นแกกินซะ！”

เสี่ยวอู่ “ตุ๋นฉันทำไม ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเนื้ออยู่ไม่ถึงสองตำลึงเลยมั้ง ไม่พอยาไส้หรอก”

“เนื้อนกแก้วก็ไม่ได้อร่อย สีสันฉูดฉาด แถมยังเป็นพิษง่ายอีก”

“อีกอย่าง เธอออกไปจากที่นี่ไม่ได้หรอก ยอมรับชะตากรรมเถอะ…ถ้ายังฝืนบินต่อ ฉันอาจจะไม่ไหวจริงๆ นะ”

“เอ้อ คุณป้าเล่าให้ฟังหน่อยสิว่าตายยังไง？”

ผีแม่พระเอากำปั้นทุบไปที่หัวของเสี่ยวอู่สามทีด้วยความโมโห “หุบ！ ปาก！ ซะ！”

เสี่ยวอู่ถอนหายใจ “โอเคป้า หุบปากแล้ว”

ผีแม่พระ “…”

เงียบไปไม่ถึงสองวิ เสี่ยวอู่ก็พูดขึ้นมาว่า “โอเคพอแล้ว หมดเวลาเงียบแล้ว ตกลงป้าตายยังไงถึงได้กลายมาเป็นผีแม่พระเนี่ย เล่าให้ฟังหน่อยสิ？”

ผีแม่พระรู้สึกเสียใจทีหลัง ถ้ารู้ว่านกแก้วตัวนี้มันเอะอะโวยวายขนาดนี้ เธอคงไม่มีทางมาสิงร่างมันเด็ดขาด…

แต่ด้วยความที่เธออยากจะออกมากจากกระสอบหนังงู ก็เลยใช้ไอพิฆาตของตัวเองไปเกือบสองในสามแล้วก็เลยต้องยอมมาสิงร่างนกแก้ว

เดิมทีก็นึกว่าตัวเองจะหนีไปได้แล้ว แต่ไม่คิดว่าที่ตระกูลซูนั้นจะมียันต์ป้องกันไว้หนาแน่นเป็นชั้นๆ มากขนาดนี้อย่างกับถังเหล็กแน่ะ ขนาดแม้แต่กลางอากาศก็ยังมีม่านพลังอีก

เหมือนจะเป็น ‘กระจก’ ที่มองไม่เห็น…

ขั้นสุดท้ายแล้ว แต่เธอกลับออกไปไม่ได้

ผีแม่พระคิดไปคิดมา กัดฟันควบคุมเสี่ยวอู่ให้มุ่งชนเข้าที่ “กระจก” อย่างแรง！

ในคฤหาสน์ตระกูลซู จุดที่อ่อนแอที่สุดก็น่าจะมีแค่กลางอากาศนี่แหละ

พอเสี่ยวอู่ถูกชนเข้าแบบนี้ก็เลยส่งเสียงดังโวยวายว่า “อ้า นกจะตายแล้ว ช่วยด้วย！…งือๆ！”

ผีแม่พระเหนื่อยใจจริงๆ เดิมก็มีไอพิฆาตไม่พออยู่แล้ว ตอนนี้ยังต้องแบ่งมาใช้ปิดปากนกอีก

ในเวลานี้เองเสี่ยวอู่ก็เห็นสนามหญ้าของคฤหาสน์ตระกูลซู และเห็นว่าซู่เป่ากลับมาแล้ว！

แต่มันส่งเสียงไม่ได้ ส่วนหัวก็โดนผีแม่พระควบคุมให้ไปชน “ม่านพลัง” ตอนนี้รู้สึกมึนหัวไปหมด

“งือๆ…งือๆๆ！”（เป็นผีแม่พระไม่ใช่เหรอ！）

“…%￥@！！”（ทำไมแม่พระถึงทำร้ายนกตัวเล็กๆ แบบนี้ได้ลงคอ！）

“&&…%*&#！”（ฉันจะไปที่ตำหนักพญายมแล้วฟ้องป้า！）

“(￣ε(#￣)☆╰╮o(￣皿￣///)”（ซู่เป่าของฉันกลับมาแล้ว ป้าตายแน่！ ป้าตายแน่！）

ผีแม่พระสบถแม่งเอ้ย

“เอ๊ะ ฉันพูดได้แล้วเหรอ？ ไม่สนแล้ว แงงๆๆ เค้าขอกอดหน่อย！”

ซู่เป่าจับเสี่ยวอู่ด้วยมือเดียว แถมเสียงบ่นของมันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อเธอเลย

จากนั้นเธอก็เอามือไปดึงผีแม่พระออกจากร่างเสี่ยวอู่ทันทีด้วยสายตาอันจริงจัง

เสี่ยวอู่ถึงกับต้องขาอ่อน คราวนี้นี่ทนไม่ไหวจริงๆ ก็เลยล้มลงอย่างสบายใจในอ้อนแขนของซู่เป่า

เหนื่อยจริงๆ！

ซู่เป่าตะโกน “พีชาย รับไว้！”

ซูเหอเวิ่นรีบไปหยิบ “ถุงหล่อแก” มาแต่ก็พบว่าถุงหล่อแกมีรอยรั่วหนึ่งรู ก็เลยหยิบยันต์จับผีออกมา แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองฝีมือไม่พอ

เมื่อเห็นว่าผีแม่พระกำลังจะบินมาอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่สุดท้ายกลับโดนซูจื่อซีปาดหน้าเข้ามาบีบคอผีแม่พระด้วยมือเดียวซะงั้น

ซูเหอเวิ่น “！！！”

ไม่ได้ๆๆๆ แย่งที่หนึ่งของฉันไปแล้ว ยังจะมาเก๊กหล่ออีก！

ขณะเดียวกันซูจื่อซีก็ใช้แรงไปเยอะเหมือนกัน พอรับปุ๊บก็รู้สึกได้เลยทันทีว่าอะไรคืออูฐผอมโซตายไปยังตัวใหญ่กว่าม้า ถึงแม้ซู่เป่าจะบอกว่าไอพิฆาตของผีแม่พระจะเหลือไม่มากแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกว่าแข็งแกร่งกว่าปานหงฉินที่จับวันนั้นมาก

นี่คือความต่างของผีร้ายกับผีตายโหงงั้นเหรอ？

ต่างกันมากจริงๆ！

ซูเหอเวิ่นเห็นสีหน้าของซูจื่อซีดูไม่โอเคก็ไม่คิดเยอะรีบเข้าไปช่วยทันที สองพี่น้องรวมพลัง และในที่สุดก็ปราบผีแม่พระได้อย่างสมบูรณ์

มีความหมายจริงๆ เพราะนี่คือการความร่วมมือครั้งแรกระหว่างเทพทิวากรและเทพท่องราตรี ตอนนี้ทั้งสองยังเป็นแค่เด็กน้อย หลายปีผ่านไปถ้าซูเหอเวิ่นที่เป็นเด็กน้อยนึกย้อนถึงเรื่องนี้แล้วมองไปที่ซูจื่อซีที่เป็นผู้ใหญ่แล้วก็คงยังมีสีหน้าท่าทีที่ไม่พอใจอยู่…