ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1030

“เล่าสิ ชื่ออะไร คนที่ไหน ทำไมถึงตาย？”

ในห้องของซู่เป่า ซูเหอเวิ่นถือสมุดบันทึกไว้และถามด้วยสีหน้าจริงจัง

จี้ฉางที่อยู่ข้างๆ ถึงกับอดไม่ไหวต้องเลิกคิ้ว เป็นการเป็นงานจริงๆ

ผีแม่พระมองซูจื่อซี แล้วก็มองซู่เป่ารวมถึงแมวดําในอ้อมแขนของซู่เป่าที่จ้องเขม็งมาที่เธอ

แถมข้างๆ ยังมีผู้พิพากษาอีก？ เธอน่าจะคิดไม่ผิด มีกลิ่นอายของความเป็นผู้พิพากษาอยู่ แต่ก็รู้สึกเหมือนมีพลังกดดันมากกว่าผู้พิพากษาอยู่มาก

นอกจากนี้ยังมีผีอยู่อีกมากมายที่ล้อมรอบเธออยู่อีกด้วย แต่ละตัวมีทั้งนั่งเก้าอี้แคะเมล็ดทานตะวันเอย กินแตงโมเอย ดื่มเครื่องดื่มเอย

ส่วนตรงหน้าประตูยังมีเด็กที่ดูสีหน้าจางๆ อยู่คนหนึ่งยืนอยู่ แถมยังมีเด็กหญิงคนหนึ่งที่ซ่อนอยู่ข้างหลังเขาและแอบยื่นหัวออกมาแอบดู…

นี่เธอโดนคนจับซะที่ไหนเล่า นี่มีรังผีชัดๆ

ผีแม่พระถอนหายใจไม่สามารถต้านได้ แล้วก็กลับมาทำหน้าตาน่าสงสารเหมือนตอนแรก

“ทำไมเธอต้องมาจับป้าตลอดเลยล่ะ？” ผีแม่พระมองไปที่ซูเหอเวิ่นอย่างจนใจ “ฉันไม่เคยทำร้ายคนสักหน่อย”

ซู่เป่าที่กำลังตักโยเกิร์ตฟรุตสลัดที่คุณยายทำจู่ๆ ก็พูดแทรกขึ้นมา “ผีแม่พระทำไมถึงยังโกหกอยู่อีกล่ะ ไอพิฆาตแรงขนาดนี้ ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่เคยทำร้ายคน？”

ผีหลายใจ “ใช่ๆ ดูหน้าแบบนี้ก็รู้ ทำร้ายคนไปกี่คนแล้วก็ไม่รู้”

ผีชุดแต่งงานแดง “？” พี่สาวสงสัยด้วย แต่ไม่มีหลักฐาน

ผีดวงซวยมีท่าทีสนใจ “แปลกดีนะ เป็นแม่พระแต่ทำร้ายคน แบบนี้มันใช่ที่ไหนเล่า”

ผีขี้แยเอ่ย “ใช่ๆ สงสารคนโน้นคนนี้ แล้วทำไมตอนจะทำร้ายคนอื่นไม่สงสารเหยื่อบ้างล่ะ？”

ผีแม่พระแย้งว่า “ที่ไหนกันเล่า？ คนพวกนั้นชีวิตทุกข์ทรมานขนาดนั้น ฉันก็แค่ช่วยให้พวกเขาปลดทุกข์แล้วไปที่แดนสุขาวดีไวๆ เท่านั้นเอง”

บรรดาผีทั้งหลาย “…”

เด็กๆ “…”

ซูจื่อซียิ้มหยัน “อ้ะ งั้นเดี๋ยวพวกเราช่วยส่งป้าไปที่แดนสุขาวดีไวๆ บ้างดีไหม”

ผีแม่พระรีบพูดขึ้นมา “ไม่…ที่ฉันหมายถึงก็คือ ฉัน…โอ้ย เล่าก็ได้？”

เธอถอนหายใจและทำสีหน้าเศร้าโศก

“ฉันชื่อหนิงเซียงเหลียน เกิดในยุคสมัยที่ญี่ปุ่นรุกรานจีน…บ้านอยู่ที่เมืองจ้านอำเภอสวี่”

ผีหลายใจใช้ศอกสะกิดผีคลั่งรัก “ยุคเดียวกับนายนี่？”

ผีคลั่งรักส่ายหัว “แก่กว่าฉันเยอะ”

ผีแม่พระ “…”

เธอมองไปที่ผีคลั่งรัก แก่ขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าเธอแก่กว่าเขา！

ผีแม่พระถอนหายใจแล้วเล่าต่อ “ในยุคที่ยุ่งเหยิงนั้น จริงๆ แล้วฉันได้ทําสิ่งดีๆ ไปมากมายเลยแหละ！”

“บ้านฉันก็ค่อนข้างที่จะมีฐานะ และฉันก็ยังเป็นลูกสาวคนโตของบ้านด้วย”