ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1047

ความรู้สึกของซูเหอเวิ่นในตอนนั้นถูกแล้ว ตอนที่เขาจับผีแม่พระเขารู้สึกว่าทั้งหลี่เมิ่งและซุนไห่หยางมีกลิ่นอายไม่ชอบมาพากล

บนหัวของแม่หลี่เมิ่งมีผีร้ายอยู่จริงๆ แต่สำหรับตระกูลซุนแล้วค่อนข้างจะต่างออกไป

ผีของตระกูลซุนไม่ใช่คน…

ซุนไห่หยางปฏิบัติกับหญิงสาวที่มาช่วยตัวเองด้วยท่าทางหงุดหงิด เมื่อกี้ก็เพิ่งสาบานกันอย่างหวานชื่นในงานแต่งงานไปเองนะ แต่ตอนนี้กลับมาพูดถึงเรื่องหย่าร้างแล้วซะงั้น

หญิงสาวยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน สายตามืดมน ตอนที่กําลังจะพยักหน้าพูดว่า “ฉันทราบแล้วค่ะ”

ขณะนั้นเองก็ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรถูกเขวี้ยงมา！

นายหญิงซูหยิบกล่องทิชชู่ที่อยู่ข้างๆ แล้วเขวี้ยงใส่หัวซุนไห่หยาง

หน้าผากของซุนไห่หยางเลือดออกทันที…

หญิงสาวตกใจจนหน้าเสีย ถึงแม้ว่าซุนไห่หยางจะไม่ชอบเธอก็ตาม แต่เธอชอบซุนไห่หยางจริงๆ ก็เลยเข้าไปช่วยเขากดหน้าผากไว้โดยอัตโนมัติทันที “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม！”

ซุนไห่หยางผลักเขาออก “ไม่ต้องสนใจฉันหรอก”

นายหญิงซูยิ้มเยาะ “เมิ่งหยวน ไม่ต้องไปสนใจเขา！ เขาไม่รู้อะไรดีอะไรชั่ว”

“หลี่เมิ่งทำกับแกขนาดนั้นแล้ว แกยังชอบเธอลงอีกเหรอ โดนกระทำขนาดนั้นแล้วยังไม่ตอบโต้อะไรอีก ดูสิวันนี้ก็ยังจะรังแกครอบครัวเราอีก ตอนนี้แกยังเป็นห่วงเธออยู่อีกเหรอ？”

“ดูเมิ่งหยวนสิ？ แค่เอ่ยปากขอให้ช่วย เธอก็รีบวางมือทุกอย่างแล้วรีบมาช่วยเราทันที แถมยังเสี่ยงโดนคนอื่นหัวเราะเยาะและดูถูกอีกเพื่อที่จะมาช่วยแกเนี่ย แต่แกกลับไปเอ่ยปากขอหย่ากับคนอื่นเนี่ยนะ！”

เมิ่งหยวนร้อนใจแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ทำได้เพียงมองตาปริบๆ ไปที่คุณท่านซุน

แต่ไม่นึกว่าคุณท่านซุนจะรีบสนับสนุนนายหญิงซุนทันทีอย่างกับสุนัขรับใช้อย่างนั้นแหละ “ใช่！ ให้เขาหย่าไป！ หลังหย่าก็ให้เมิ่งหยวนอยู่ที่นี่ แล้วให้ไอ้ไม่รู้จักอะไรดีอะไรชั่วออกไป！”

ซุนไห่หยางลุกขึ้น “ไปก็ไป！”

นายหญิงซูกอดอก “ได้ แกจะไปไหนก็ไป！ เสี่ยวหยาง โอนเงินทั้งหมดในบัตรของเขาให้กับคุณนายรวมถึงโอนอสังหาริมทรัพย์ภายใต้ชื่อของเขาทั้งหมดให้กับคุณนายซะ！”

“หลังโอนย้ายเสร็จก็รีบอายัดบัตรทั้งหมดของเขาทันที！ นอกจากนี้ ไม่ต้องไปช่วยเขาใช้หนี้ทั้งค่ารถ นาฬิกา เสื้อผ้าแบรนด์เนม และบัตรสมาชิกของโรงแรมหรู หรือร้านสี่พี่น้องก็ให้ยกเลิกทั้งหมด！”

นายหญิงซุนมองไปที่ลูกชายแท้ๆ ของเธออย่างเย็นชาและพูดว่า “ไหนแกบอกว่าแกไม่เคยติดหนี้ใครไม่ใช่หรือไง？ ไหนบอกว่ามีสิทธิ์กําหนดชีวิตของตัวเอง มีสิทธิ์เลือกเจ้าสาวของตัวเองไม่ใช่เหรอ？ ได้สิ งั้นก็ออกไปตัวเปล่านะ ฉันจะถึงจะนับว่าแกแน่จริง！”

ซุนไห่หยางโมโหจะตายอยู่แล้ว ถึงจะโอนทรัพย์สินของเขาทั้งหมดไปก็เถอะ ยังไงก็ไม่ได้มากมายอะไรอยู่แล้ว แต่ถึงขั้นจะเอาอสังหาไปด้วยนี่เขาก็ไม่ไหวจริงๆ

สิ่งที่หดหู่ยิ่งกว่าคือ พวกสมาชิกโรงแรมต่างๆ ก็ยังจะยกเลิกหมดอีก นี่จะให้เขาออกจากบ้านไปแล้วไม่มีที่ซุกหัวนอนและไม่มีข้าวกินเลยหรือไง！

งั้นจะให้เขาไปได้ยังไง

ซุนไห่หยางหดหู่สุดๆ พูดตามตรงเขาคาดหวังกับงานแต่งของวันนี้มากราวกับเด็กที่เต็มไปด้วยความหวัง แต่กลับจงลงแบบนี้ไปซะงั้น

เขาเดินออกไปไม่ได้จริงๆ

แต่ซุนไห่หยางที่หงุดหงิดอยู่ก็ยังตัดสินใจที่จะลุกขึ้น ไปก็ไป อย่างน้อยก็ไปเร่ร่อนอยู่ตามถนนไม่กี่วันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ยังไงพ่อแม่ก็คงไม่สามารถทนดูเขาอดตายได้หรอก

แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือนายหญิงซุนกลับบอกว่า “รอเดี๋ญว！ ถอดเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวแกออกมาให้หมด เพราะฉันเป็นคนซื้อให้แก！”

ซุนไห่หยาง “…”

เขาโมโหจนแทบอยากหงายหลัง แต่ในใจกลับรู้สึกมุ่งมั่น ถอดก็ถอด เขาไปใส่เสื้อตัวที่เขาซื้อเองก็ได้！

แต่ปรากฏกลับพบว่าเสื้อผ้าในบ้านทั้งหมดไม่มีสักตัวเดียวเลยที่เขาใช้เงินตัวเองซื้อมา

คุณท่านซุนทำเสียงเหอะๆ แล้วก็เข้าไปหานายหญิงซู หนวดกระดกขึ้นฟ้า “ถอดสิ！ ให้เหลือแค่กางเกงในก็พอ！”

ซุนไห่หยาง “…”