ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1047

ความรู้สึกของซูเหอเวิ่นในตอนนั้นถูกแล้ว ตอนที่เขาจับผีแม่พระเขารู้สึกว่าทั้งหลี่เมิ่งและซุนไห่หยางมีกลิ่นอายไม่ชอบมาพากล

บนหัวของแม่หลี่เมิ่งมีผีร้ายอยู่จริงๆ แต่สำหรับตระกูลซุนแล้วค่อนข้างจะต่างออกไป

ผีของตระกูลซุนไม่ใช่คน…

ซุนไห่หยางปฏิบัติกับหญิงสาวที่มาช่วยตัวเองด้วยท่าทางหงุดหงิด เมื่อกี้ก็เพิ่งสาบานกันอย่างหวานชื่นในงานแต่งงานไปเองนะ แต่ตอนนี้กลับมาพูดถึงเรื่องหย่าร้างแล้วซะงั้น

หญิงสาวยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน สายตามืดมน ตอนที่กําลังจะพยักหน้าพูดว่า “ฉันทราบแล้วค่ะ”

ขณะนั้นเองก็ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรถูกเขวี้ยงมา！

นายหญิงซูหยิบกล่องทิชชู่ที่อยู่ข้างๆ แล้วเขวี้ยงใส่หัวซุนไห่หยาง

หน้าผากของซุนไห่หยางเลือดออกทันที…

หญิงสาวตกใจจนหน้าเสีย ถึงแม้ว่าซุนไห่หยางจะไม่ชอบเธอก็ตาม แต่เธอชอบซุนไห่หยางจริงๆ ก็เลยเข้าไปช่วยเขากดหน้าผากไว้โดยอัตโนมัติทันที “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม！”

ซุนไห่หยางผลักเขาออก “ไม่ต้องสนใจฉันหรอก”

นายหญิงซูยิ้มเยาะ “เมิ่งหยวน ไม่ต้องไปสนใจเขา！ เขาไม่รู้อะไรดีอะไรชั่ว”

“หลี่เมิ่งทำกับแกขนาดนั้นแล้ว แกยังชอบเธอลงอีกเหรอ โดนกระทำขนาดนั้นแล้วยังไม่ตอบโต้อะไรอีก ดูสิวันนี้ก็ยังจะรังแกครอบครัวเราอีก ตอนนี้แกยังเป็นห่วงเธออยู่อีกเหรอ？”

“ดูเมิ่งหยวนสิ？ แค่เอ่ยปากขอให้ช่วย เธอก็รีบวางมือทุกอย่างแล้วรีบมาช่วยเราทันที แถมยังเสี่ยงโดนคนอื่นหัวเราะเยาะและดูถูกอีกเพื่อที่จะมาช่วยแกเนี่ย แต่แกกลับไปเอ่ยปากขอหย่ากับคนอื่นเนี่ยนะ！”

เมิ่งหยวนร้อนใจแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ทำได้เพียงมองตาปริบๆ ไปที่คุณท่านซุน

แต่ไม่นึกว่าคุณท่านซุนจะรีบสนับสนุนนายหญิงซุนทันทีอย่างกับสุนัขรับใช้อย่างนั้นแหละ “ใช่！ ให้เขาหย่าไป！ หลังหย่าก็ให้เมิ่งหยวนอยู่ที่นี่ แล้วให้ไอ้ไม่รู้จักอะไรดีอะไรชั่วออกไป！”

ซุนไห่หยางลุกขึ้น “ไปก็ไป！”

นายหญิงซูกอดอก “ได้ แกจะไปไหนก็ไป！ เสี่ยวหยาง โอนเงินทั้งหมดในบัตรของเขาให้กับคุณนายรวมถึงโอนอสังหาริมทรัพย์ภายใต้ชื่อของเขาทั้งหมดให้กับคุณนายซะ！”

“หลังโอนย้ายเสร็จก็รีบอายัดบัตรทั้งหมดของเขาทันที！ นอกจากนี้ ไม่ต้องไปช่วยเขาใช้หนี้ทั้งค่ารถ นาฬิกา เสื้อผ้าแบรนด์เนม และบัตรสมาชิกของโรงแรมหรู หรือร้านสี่พี่น้องก็ให้ยกเลิกทั้งหมด！”

นายหญิงซุนมองไปที่ลูกชายแท้ๆ ของเธออย่างเย็นชาและพูดว่า “ไหนแกบอกว่าแกไม่เคยติดหนี้ใครไม่ใช่หรือไง？ ไหนบอกว่ามีสิทธิ์กําหนดชีวิตของตัวเอง มีสิทธิ์เลือกเจ้าสาวของตัวเองไม่ใช่เหรอ？ ได้สิ งั้นก็ออกไปตัวเปล่านะ ฉันจะถึงจะนับว่าแกแน่จริง！”

ซุนไห่หยางโมโหจะตายอยู่แล้ว ถึงจะโอนทรัพย์สินของเขาทั้งหมดไปก็เถอะ ยังไงก็ไม่ได้มากมายอะไรอยู่แล้ว แต่ถึงขั้นจะเอาอสังหาไปด้วยนี่เขาก็ไม่ไหวจริงๆ

สิ่งที่หดหู่ยิ่งกว่าคือ พวกสมาชิกโรงแรมต่างๆ ก็ยังจะยกเลิกหมดอีก นี่จะให้เขาออกจากบ้านไปแล้วไม่มีที่ซุกหัวนอนและไม่มีข้าวกินเลยหรือไง！

งั้นจะให้เขาไปได้ยังไง

ซุนไห่หยางหดหู่สุดๆ พูดตามตรงเขาคาดหวังกับงานแต่งของวันนี้มากราวกับเด็กที่เต็มไปด้วยความหวัง แต่กลับจงลงแบบนี้ไปซะงั้น

เขาเดินออกไปไม่ได้จริงๆ

แต่ซุนไห่หยางที่หงุดหงิดอยู่ก็ยังตัดสินใจที่จะลุกขึ้น ไปก็ไป อย่างน้อยก็ไปเร่ร่อนอยู่ตามถนนไม่กี่วันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ยังไงพ่อแม่ก็คงไม่สามารถทนดูเขาอดตายได้หรอก

แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือนายหญิงซุนกลับบอกว่า “รอเดี๋ญว！ ถอดเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวแกออกมาให้หมด เพราะฉันเป็นคนซื้อให้แก！”

ซุนไห่หยาง “…”

เขาโมโหจนแทบอยากหงายหลัง แต่ในใจกลับรู้สึกมุ่งมั่น ถอดก็ถอด เขาไปใส่เสื้อตัวที่เขาซื้อเองก็ได้！

แต่ปรากฏกลับพบว่าเสื้อผ้าในบ้านทั้งหมดไม่มีสักตัวเดียวเลยที่เขาใช้เงินตัวเองซื้อมา

คุณท่านซุนทำเสียงเหอะๆ แล้วก็เข้าไปหานายหญิงซู หนวดกระดกขึ้นฟ้า “ถอดสิ！ ให้เหลือแค่กางเกงในก็พอ！”

ซุนไห่หยาง “…”

ซุนไห่หยางเดินไม่ไหวแล้ว ก็เลยมานั่งคอตกอยู่ข้างถนน ซึ่งใกล้ๆ นั้นมีแผงขายบาร์บีคิวอยู่พอดี เขาได้แต่มองและกลืนน้ำลายอยู่เงียบๆ

จู่ๆ ร่างกายของเขาก็อบอุ่นขึ้นมาเฉย เพราะมีคนเอาเสื้อโค้ทมาคลุมให้เขา

เมิ่งหยวนพูดเบาๆ ว่า “กลับกันเถอะ อยู่ข้างนอกไปก็ไม่ดีอะไรหรอก”

ซุนไห่หยางหงุดหงิด “คุณไม่ต้องมาสนใจผม！”

เมิ่งหยวนใจเจ็บแต่ก็ใจหวิวเล็กน้อย

จริงๆ แล้วเขาก็นิสัยดีอยู่นะ ถ้าเป็นคนอื่นคงพูดว่า 'อย่ามายุ่งกับฉัน' แต่สิ่งที่เขาพูดคือ ‘ไม่ต้องมาสนใจผม’。

เมิ่งหยวนไปซื้อบาร์บีคิวที่แผงขายบาร์บีคิวข้างๆ และซื้อเบียร์สองสามขวดแล้วมานั่งลงอยู่ข้างๆซุนไห่หยาง

“ที่จริงฉันรู้ว่าตอนนี้คุณรู้สึกยังไง…”

หลายครั้งเธอก็เคยเศร้าแบบนี้อยู่เหมือนกัน เธอเข้าใจอารมณ์ของคนที่ชอบใครสักคนมากๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน

ณ ขณะนั้นเมิ่งหยวนรู้สึกว่าตัวเองและซุนไห่หยางคล้ายกัน

เขาชอบหลี่เมิ่ง หลี่เมิ่งไม่ชอบเขา แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยวาง

เธอชอบเขา แต่เขากลับไม่ชอบเธอ และเธอก็ปล่อยวางไม่ได้เหมือนกัน

ซุนไห่หยางหิวสุดๆ เลยหยิบบาร์บีคิวขึ้นมากินและเอ่ยขอบคุณเธอ เขากินแบบเหลาะแหละและกินเบียร์ไปด้วย

ไม่รู้ว่ากินไปนานแค่ไหน แต่เมิ่งหยวนก็อยู่กับเขาอย่างเงียบๆ จนดึกดื่นและทุกคนก็กลับกันหมดแล้ว เธอถึงค่อยพยุงซุนไห่หยางที่เมามายกลับบ้าน

แต่จู่ๆ ซูไห่หยางกลับกอดเธอไว้และมาคลอเคลียข้างๆ ปากของเธอซึ่งหลับตาเอ่ยเบาๆ ว่า “เมิ่งๆ…”