ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 107

กลับบ้านแล้ว...

ซู่เป่ามองลานบ้านที่อยู่ต่อหน้า มันออกจะเงียบเหงา แต่ก็มีความถูกชะตาบางอย่างบอกไม่ถูก

บ้านคุณตาก็บ้าน ที่นี่ก็บ้านเหมือนกัน

แต่ว่าที่นี่ให้ความรู้สึกอีกแบบ แบบที่เคยฝันเห็น

เพียงแต่ว่าภาพที่เห็นในฝันมันไม่ชัดเจน แต่พอมามองวันนี้ก็รู้สึกคุ้นเคย

มู่กุยฝานพาซู่เป่าเดินตรงไปที่ห้องโถงกลาง แล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้าลานตั้งศาลบรรพบุรุษ

“คนที่หลับใหลไปตลอดการในนี้ก็คือคุณปู่คุณย่าและทวดของลูก” มู่กุยฝานพูดเบา ๆ “ซู่เป่าเข้าไปจุดธูปเคารพท่านสักดอก คำนับท่านสักทีได้ไหมลูก?”

มู่กุยฝานมองซู่เป่า เห็นว่าเธอกำลังมองไปทางศาลบรรพบุรุษ เขาแอบลุ้นในใจ

ถ้าเกิดเธอไม่ตกลง... จะทำยังไง?

แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าตัวน้อยกลับตอบรับเสียงใสว่า “ค่ะ”

คุณตาบอกว่าคุณพ่อกับคุณทวดเป็นฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ พวกเขาสมควรได้รับการเคารพจากทุกคน

ดังนั้น เธอก็ควรจะทำความเคารพ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่รู้จักพวกท่านก็ตาม...

แต่ว่าก็ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวอีกหน่อยก็รู้จัก

ซู่เป่าพูดอย่างแน่วแน่ “จุดธูปไหว้คุณปู่คุณย่ากับคุณทวด”

มู่กุยฝานรู้สึกฝาดในลำคอ เสียงแหบพร่า “ดีมาก ไม่เสียแรงที่เป็นเด็กดีของพ่อ”

เขาก้าวเดินไปยังศาลบรรพบุรุษด้วยฝีเท้าที่มั่นคง จู่ ๆ ก็เหมือนนึกอะไรได้ พูดขึ้นมาว่า “ซู่เป่า ลูกยังไม่ได้เรียกพ่อเลยนะ”

เจ้าตัวเล็กเรียกคุณปู่คุณย่าคุณทวดก่อน

นี่เขาเป็นลำดับที่สี่เหรอ?

ซู่เป่าจ้องมองกรอบประตู ไม่ตอบอะไร

มู่กุยฝานเอ่ยด้วยความแปลกใจ “ซู่เป่า”

ซู่เป่ามองมาที่เขา กระพริบตาปริบ ๆ ในที่สุดก็ตอบออกมาถือเป็นการยอมรับ “พ่อ”

“ครับ”

มู่กุยฝานตื่นเต้นมาก ดีใจแทบลอยได้ สุดท้ายก็เลยเดินหัวโขกกรอบประตู

ลูกน้องที่ทำหน้าที่เฝ้ายามอยู่ในมุมมืด ???

ซู่เป่าเหมือนรู้ล่วงหน้า วินาทีนั้นหัวเล็ก ๆ ของเธอหมอบลงแนบชิดกับบ่าของมู่กุยฝาน

เลยไม่เป็นไรเลย

เธอมองกรอบประตู แล้วก็หันมามองหัวของมู่กุยฝานอีกที

โอ้ คุณพ่อขายาวสูงขนาดนี้จริง ๆ ด้วย

เดินชนกรอบประตูจริง ๆ ด้วยแฮะ

เอาอีก...

มู่กุยฝานร้องซี๊ด

ผีหลอกแล้ว เขาเนี่ยนะจะชนกรอบประตู?

เขาสูง 194 เซนติเมตร

ถึงประตูลานศาลบรรพบุรุษจะต่ำไปหน่อยก็จริง แต่มันไม่มีเหตุผลเลย เมื่อก่อนเขาไม่เคยชนสักครั้ง

แต่เด็กดีของเขากลับไวพริบไวมาก เขายังไม่ทันรู้ตัว เธอก็หมอบลงแล้ว

ขณะที่เขากำลังชื่นชมเธอในใจ ก็ได้ยินซู่เป่าพูดขึ้นมาว่า “เอาอีก”

มู่กุยฝาน “...”

ซู่เป่ารีบเอามือปิดปาก

โธ่เอ๋ย ทำไมถึงพูดความในใจออกมาได้นะ

มู่กุยฝาน “ลูกว่าอะไรนะ?”

ซู่เป่าโบกไม้โบกมือ “ซู่เป่าไม่ได้พูดนะคะ คุณปู่กรอบประตูต่างหากที่พูด”

มู่กุยฝานกระตุกมุมปากขึ้น อดอมยิ้มได้

หัวไวจริงเชียว!

มู่กุยฝานวางซู่เป่าลงกับพื้น จูงมือเธอเดินไปหน้าป้ายชื่อบรรพบุรุษ

เขาหยิบธูปมาจุดหกดอก ให้ซู่เป่าสามดอก ให้ตัวเองสามดอก

มู่กุยฝานไม่คุกเข่าให้ฟ้าดิน แต่ต่อหน้าพ่อแม่กับคุณปู่เขาคุกเขาลงอย่างไม่ชักช้าเลย ก้มลงคำนับหัวโขกพื้นเสียงดัง

เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่พูดว่า “คุณปู่ดูสิครับว่านี่ใคร?”

“คิดไม่ถึงใช่ไหมครับ ว่านหลานปู่จะมีลูกสาวที่น่ารักแบบนี้ แถมสวยมากด้วย!”

นี่ก็หลายปีมาแล้ว แต่ภาพที่เขายังลืมไม่ลงก็คือภาพสุดท้ายที่เขามองปู่ เขาหันกลับไปมอง ปู่ก็มองเขา

แต่หันกลับไปอีกที ก็เหลือเพียงภาพแผ่นหลังของคุณปู่ที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด

ทั้งที่รู้ว่านั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็น แต่กลับไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ...

“มานี่ ซู่เป่า เรียกคุณทวดสิคะ”

ซู่เป่าเลียนแบบมู่กุยฝาน คุกเข่าลงบนเบาะรองดังฟุ่บ ตะโกนเรียก “คุณทวด”

มู่กุยฝานรู้สึกฝาดในลำคอ เขาพูดต่อว่า “เรียกคุณปู่คุณย่าสิคะ”

ซู่เป่า “คุณปู่คุณย่า”