ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 109

ซู่เป่าลงจากรถ เท้าเล็ก ๆ คู่นั้นวิ่งเร็วจี๋ “คุณยาย ซู่เป่ากลับมาแล้ว”

อาเนี่ยอยากมองให้ชัดก็มองมองไม่ทัน ได้แต่วิ่งตาม

มู่กุยฝายร่างสูงยาวเดินตามหลังซู่เป่ามาช้า ๆ ข้อดีของการขายาว ต่อให้ซู่เป่าจะวิ่งนำหน้าไปแล้ว แต่เขาก็ตามมาได้ติด ๆ อยู่ดี

ด้านหลังของสามคนตามมาด้วยผีผู้หญิงที่อุ้มหัวมา หัวที่เธออุ้มไว้ในอ้อมอกหมุนมองไปรอบอย่างงง ๆ พอเห็นความหรูหราของคฤหาสน์ตระกูลซู สายตาของเธอก็แสดงความตื่นเต้นขึ้นมา ส่งเสียงประหลาดดังเหอะๆ ๆ ออกมาจากลำคอ

ภายในบ้านนายหญิงซูรีบบังคับรถเข็นลงมาชั้นล่าง ซูเหอเวิ่นที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ก็รีบทิ้งหนังสือโจทย์คณิต

เสี่ยวอู่ก็ไม่รู้บินมาจากไหนส่งเสียงร้องกร๊ากมาเกาะอยู่ที่ราวบันใด

แต่ว่าราวบันใดลื่นมาก มันเลยไถลลงมาข้างล่าง

ซูอีเฉินกำลังนั่งทำงานอยู่ที่โซฟาชั้นหนึ่ง ได้ยินเสียงซู่เป่าก็รีบผุดลุกขึ้น เอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า ท่าทางสงบนิ่ง

เขาพูดเรียบ ๆ ว่า “ทีนี้สบายใจกันได้แล้วใช่ไหม”

แต่วินาทีต่อมา พอซู่เป่าวิ่งเข้ามาก็เห็นว่าบนหน้าผากเธอมีรอยแดงเถือกปื้นใหญ่ มองดูแล้วเหมือนหัวแตกเลือดไหล

นายหญิงซูตกใจ “ซู่เป่า”

ซูเหอเวิ่นรีบเข้าไปหา “น้อง หัวไปโดนอะไรมา? เป็นไรไหม? เจ็บหรือเปล่า?”

ซูอี้เซินบอกให้ซูจื่อหลินไปหยิบกล่องยามา เขาเองรีบเขาไปดูแผล

ซูอิ๋งเอ่อร์ถลึงตา ขนาดซูลั่วเองก็ยังเก็บสายตาไม่เอาไหนของเขาไปแล้วขมวดคิ้ว

นายท่านซูทั้งโมโหทั้งร้อนใจ ตำหนิหน้าบึ้ง “แบบนี้เรียกว่าไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่ปลายเล็บเหรอ?”

ซูอีเฉินที่โดนคนทั้งบ้านตั้งแต่เด็กยันแก่จ้องเป็นตาเดียว “...”

เขามองไปที่มู่กุยฝานสายตาอันตราย

ชายหนุ่มตัวสูงมาก หัวเกือบจะถึงกรอบประตูอยู่แล้ว เขายื่นอยู่ตรงนั้นดูประตูแคบไปเลย

จากสายตาของซูอีเฉินที่มองไป คนอื่นในบ้านซูก็มองตาม...

มู่กุยฝานเพิ่งเดินเข้าบ้านมาก็รู้สึกได้ถึงสายตาคมกริบเจ็บเปดคู่จ้องพรึ่บมาทางเขา

นายท่านซูเขาเคยเจอแล้ว ตอนนี้ท่านกำลังปั้นหน้าบูดบึ้งถลึงตาใส่เขา

ซูอีเฉินเขาก็เคยเจอ เขาหน้าตาเย็นชาสายตาคมเฉียบ

แล้วก็ยังมีอีกหลายคนที่เขายังไม่เคยเจอ มีคนหนึ่งผิวคล้ำเข้ม ดูก็รู้ว่าชอบใช้กำลัง สายตาที่มองเขาราวกับพร้อมจะเข้ามาซัดเขาสักหมัดอยู่ทุกเมื่อ...

นอกจากนั้นยังมีนกแก้วที่กระพือปีกอยู่ข้างซู่เป่าอีกตัว มันกางขากระโดดหยอง ๆ พลางร้องว่า “ปีศาจหลังเขามาแล้ว ๆ”

มู่กุยฝานกวาดตามองไปรอบ ๆ สีหน้าเรียบเฉยถามว่า “มีอะไรเหรอครับ?”

นายหญิงซูกัดฟันพูด “หน้าผากของซู่เป่าไปโดนอะไรมา? เธอดูเธอสิ โตขนาดนี้แล้วดูเด็กยังไงเนี่ย”

มู่กุยฝานชะงักไป