ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 109

ซู่เป่าลงจากรถ เท้าเล็ก ๆ คู่นั้นวิ่งเร็วจี๋ “คุณยาย ซู่เป่ากลับมาแล้ว”

อาเนี่ยอยากมองให้ชัดก็มองมองไม่ทัน ได้แต่วิ่งตาม

มู่กุยฝายร่างสูงยาวเดินตามหลังซู่เป่ามาช้า ๆ ข้อดีของการขายาว ต่อให้ซู่เป่าจะวิ่งนำหน้าไปแล้ว แต่เขาก็ตามมาได้ติด ๆ อยู่ดี

ด้านหลังของสามคนตามมาด้วยผีผู้หญิงที่อุ้มหัวมา หัวที่เธออุ้มไว้ในอ้อมอกหมุนมองไปรอบอย่างงง ๆ พอเห็นความหรูหราของคฤหาสน์ตระกูลซู สายตาของเธอก็แสดงความตื่นเต้นขึ้นมา ส่งเสียงประหลาดดังเหอะๆ ๆ ออกมาจากลำคอ

ภายในบ้านนายหญิงซูรีบบังคับรถเข็นลงมาชั้นล่าง ซูเหอเวิ่นที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ก็รีบทิ้งหนังสือโจทย์คณิต

เสี่ยวอู่ก็ไม่รู้บินมาจากไหนส่งเสียงร้องกร๊ากมาเกาะอยู่ที่ราวบันใด

แต่ว่าราวบันใดลื่นมาก มันเลยไถลลงมาข้างล่าง

ซูอีเฉินกำลังนั่งทำงานอยู่ที่โซฟาชั้นหนึ่ง ได้ยินเสียงซู่เป่าก็รีบผุดลุกขึ้น เอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า ท่าทางสงบนิ่ง

เขาพูดเรียบ ๆ ว่า “ทีนี้สบายใจกันได้แล้วใช่ไหม”

แต่วินาทีต่อมา พอซู่เป่าวิ่งเข้ามาก็เห็นว่าบนหน้าผากเธอมีรอยแดงเถือกปื้นใหญ่ มองดูแล้วเหมือนหัวแตกเลือดไหล

นายหญิงซูตกใจ “ซู่เป่า”

ซูเหอเวิ่นรีบเข้าไปหา “น้อง หัวไปโดนอะไรมา? เป็นไรไหม? เจ็บหรือเปล่า?”

ซูอี้เซินบอกให้ซูจื่อหลินไปหยิบกล่องยามา เขาเองรีบเขาไปดูแผล

ซูอิ๋งเอ่อร์ถลึงตา ขนาดซูลั่วเองก็ยังเก็บสายตาไม่เอาไหนของเขาไปแล้วขมวดคิ้ว

นายท่านซูทั้งโมโหทั้งร้อนใจ ตำหนิหน้าบึ้ง “แบบนี้เรียกว่าไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่ปลายเล็บเหรอ?”

ซูอีเฉินที่โดนคนทั้งบ้านตั้งแต่เด็กยันแก่จ้องเป็นตาเดียว “...”

เขามองไปที่มู่กุยฝานสายตาอันตราย

ชายหนุ่มตัวสูงมาก หัวเกือบจะถึงกรอบประตูอยู่แล้ว เขายื่นอยู่ตรงนั้นดูประตูแคบไปเลย

จากสายตาของซูอีเฉินที่มองไป คนอื่นในบ้านซูก็มองตาม...

มู่กุยฝานเพิ่งเดินเข้าบ้านมาก็รู้สึกได้ถึงสายตาคมกริบเจ็บเปดคู่จ้องพรึ่บมาทางเขา

นายท่านซูเขาเคยเจอแล้ว ตอนนี้ท่านกำลังปั้นหน้าบูดบึ้งถลึงตาใส่เขา

ซูอีเฉินเขาก็เคยเจอ เขาหน้าตาเย็นชาสายตาคมเฉียบ

แล้วก็ยังมีอีกหลายคนที่เขายังไม่เคยเจอ มีคนหนึ่งผิวคล้ำเข้ม ดูก็รู้ว่าชอบใช้กำลัง สายตาที่มองเขาราวกับพร้อมจะเข้ามาซัดเขาสักหมัดอยู่ทุกเมื่อ...

นอกจากนั้นยังมีนกแก้วที่กระพือปีกอยู่ข้างซู่เป่าอีกตัว มันกางขากระโดดหยอง ๆ พลางร้องว่า “ปีศาจหลังเขามาแล้ว ๆ”

มู่กุยฝานกวาดตามองไปรอบ ๆ สีหน้าเรียบเฉยถามว่า “มีอะไรเหรอครับ?”

นายหญิงซูกัดฟันพูด “หน้าผากของซู่เป่าไปโดนอะไรมา? เธอดูเธอสิ โตขนาดนี้แล้วดูเด็กยังไงเนี่ย”

มู่กุยฝานชะงักไป

นายหญิงซูบ่นไม่หยุดปาก ถึงจะเพิ่งเจอกันครั้งแรก ท่านก็ด่าไม่เกรงใจ ทำให้รู้สึกไม่ห่างเหินหรือเห็นเขาเป็นคนนอกอย่างที่ควรเป็น

นี่ทำให้มู่กุยฝานอดนึกถึงท่าทางของแม่เวลาบ่นจู้จี้ไม่ได้

นานขนาดนี้แล้ว... นานราวชาตินึงเลย ไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงบ่นแบบนี้อีก

มู่กุยฝานเม้มปาก พูดเสียงค่อยว่า “ขอโทษครับ”

นายหญิงซูพ่นลมหายใจ ท่านไม่ยอมรับหรอก

มาทำให้ซู่เป่าสุดที่รักของท่านเจ็บตัว ไม่ให้อภัยหรอก

ซู่เป่าเห็นว่าทุกคนกำลังเข้าใจผิด จึงรีบพูดว่า “คุณยาย ไม่เกี่ยวกับพ่อสักหน่อย”

ทุกคนที่ได้ยิน...

หมันไส้ในอยู่ในใจ

นี่เพิ่งจะไปแค่คืนเดียวเอง

เรียกพ่อคล่องขนาดนี้แล้ว

ถึงขนาดช่วยแก้ต่างให้มู่กุยฝานอีกต่างหาก

หลังจากซูอี้เซินตรวจดูอย่างละเอียดแล้วก็พบว่าหน้าผากของซู่เป่าแค่กระแทกถลอกนิดหน่อย บวมนิด ๆ ไม่เป็นไรมาก

แต่ว่ายาแดงที่ทามานี่สิทำเอาพวกเขาใจหายใจคว่ำ

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ซู่เป่า บอกลุงหน่อยได้ไหมว่าหัวหนูไปโขกอะไรมา?”

ซู่เป่าก็เล่าให้ฟังตามจริง “พ่อพาซู่เป่าไปจุดธูปคำนับคุณทวดกับคุณปู่คุณย่า แล้วซู่เป่าคำนับเลียนแบบพ่อ แต่ไม่คิดว่าจะออกแรกมากไปโขกดังโป๊ก”

ทุกคน “...”

มู่กุยฝานยักคิ้ว “เห็นไหม ไม่ใช่ฝีมือผมสักหน่อย”

นายหญิงซูมองเขาด้วยหางตา ในใจเป็นอารมณ์ที่บอกไม่ถูก

เจ้าโจรห้าร้อยนี่ลักพาตัวลูกสาวเธอไป แล้วยังมาเอาหลานสาวเธอไปอีก... เป็นโจรห้าร้อยเหมือนที่นายท่านซูว่าจริง ๆ...

ซูอี้เซินหัวเราะก่อนถามว่า “ซู่เป่า ทำไมกลับมาช้าขนาดนี้คะ พ่อพาไปเที่ยวไหนมา?”

ซู่เป่าตั้งใจนึกพลางบอกว่า “ก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนนะ พ่อพาไปโขกหัวคำนับคุณทวดกับคุณปู่คุณย่า”

ซูเหอเวิ่นไม่เชื่อ แค่คำนับต้องนานขนาดนี้เลยเหรอ?

เขาถามว่า “แล้วจากนั้นล่ะ?”

ซู่เป่า “จากนั้น... อ๋อ พ่อสอนว่าจะแบะหัวศัตรูยังไง”

คนบ้านซู “???”

มู่กุยฝาน “...”