ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 110

คนบ้านซูที่เพิ่งจะเก็บสายตากลับไป ต่างกวาดตาคมกริบราวใบมีดนั้นกลับยังมู่กุยฝานอีกครั้ง

มู่กุยฝานกระตุกมุมปาก “เด็กดี อันนี้ไม่ต้องพูดก็ได้”

เขายังกล้ายอมรับอีก นายหญิงซูโมโหจนอยากตีกระบานคน

นี่สอนอะไรให้เด็กเนี่ย!

ท่านสงสัยว่าแผลที่หน้าผากของซู่เป่าไม่ได้มาจากการคำนับบรรพบุรุษหรอก

น่าจะเกิดจากการที่มู่กุยฝานสอนเอาหัวโขกแบะหัวคนอื่นมากกว่า

นายหญิงซูมองมู่กุยฝานหัวจรดเท้าอย่างพิจารณา

เจ้าโจรห้าร้อยนี่ตัวสูงจริง ๆ ยืนตัวตรง ผมดำหยิกเล็กน้อย เวลามองย้อยแสงเห็นแต่ตาลึกล่ำสีดำคู่นั้น ยากจะมองให้ทะลุได้

นายหญิงซูเก็บสายตากลับมาด้วยความอ่อนใจ สูงเกินไป ปวดคอ

“ไหน ๆ ก็มาแล้ว นั่งก่อนสิ” นายหญิงซูชี้ไปที่โซฟา

ซูอี้เซินลูบผมซู่เป่าบอกว่า “ซู่เป่าฟังลุงนะ พวกเรามีเรื่องจะคุยกับพ่อของหนูหน่อย หนูขึ้นไปเล่นกับพี่ข้างบนก่อนโอเคไหมคะ?”

ซูเหอเวิ่นจูงมือซู่เป่า “ไป พี่มีอะไรเจ๋ง ๆ จะให้ดูด้วยแหละ”

ซู่เป่าพยักหน้าอารมณ์ดี “ได้ค่ะ”

พูดจบก็วิ่งไปกับซูเหอเวิ่น

สำหรับซู่เป่าแล้วคุณตาคุณยายและคุณลุงทั้งหลายเป็นคนดี

คุณพ่อก็เป็นคนดี

เพราะฉะนั้นการที่พวกเขาคุยกันก็ไม่มีอะไรให้ต้องห่วง

มู่กุยฟานมองเจ้าตัวเล็กที่วิ่งขึ้นบันไดไปอย่างอารมณ์ดี ข้างหลังก็มีนกแก้วที่บินได้แต่ก็ดันวิ่งตามเขาไปอีกตัว ดังนั้น นี่เขาโดนเด็กดีของเขาทิ้งไปแบบนี้เลยเหรอ?

มู่กุยฟานกวาดตามองนายท่านซู นายหญิงซู ซูอีเฉินกับน้อง ๆ...

พวกเขาแยกซู่เป่าออกไปแบบนี้ คงอยากถามเรื่องในอดีต

ก็เข้าใจได้ ก็ซูจิ่นอวี้เป็นลูกสาวที่พวกเขาถนุถนอมไว้นี่นา

ถ้าซู่เป่าโดนใครก็ไม่รู้เอาตัวไป พวกเขาคงเดือดดาลกว่านี้แน่

มู่กุยฝานนั่งลงที่โซฟา ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขานั่งตัวตรงเรียบร้อย แต่ก็ยังดูหัวรั้นไม่ฟังใครอยู่ดี

“อยากถามอะไรก็ถามมาได้เลยครับ”

เรื่องโดนสอบถามเขาโดนมาตั้งกี่ครั้งแล้ว เขาไม่กลัวเลย

คนบ้านซู “...”

**

ซูเหอเวิ่นลากซู่เป่าไปที่ห้องของเขาเองแล้วแนะนำสิ่งที่เขาประดิษฐ์ขึ้นมาวันนี้

“น้องดูนี่สิ” ซูเหอเวิ่นหยิบกล้องวีดีโอตัวหนึ่งขึ้นมาท่าทางตื่นเต้น

ซู่เป่ารับมาพลิกดู ซูเหอเวิ่นบอกว่า “กล้องวิดีโอตัวนี้พี่ทำการดัดแปลงเพิ่มความสามรถในการจับภาพกลางด้วยรังสีอินฟราเรดให้ดีขึ้น ใช้รังสีอินฟราเรดส่องสิ่งที่จะถ่าย แล้วรับสัญญานรังสีอินฟราเรดที่สะท้อนกลับมาทำให้เกิดเป็นภาพ...”

ถ้ามีผี ไม่แน่อาจจะถ่ายติดก็ได้นะ

ซู่เป่า “อ๋อ...”

เจ้าแก้มก้อนหน้างง ฟังจนหัวฟู

แต่ก็ไม่เข้าใจอะไรเลย

ซูเหอเวิ่นเอากล้องวีดีโอวางบนโต๊ะ แล้วก็หยิบของที่กลม ๆ ใหญ่ ๆ เหมือนกะละมังสแตนเลสออกมา

เจ้าสิ่งนี้ยังมีผ้าคลุมไว้ชั้นหนึ่งด้วย แต่ดูซูเหอเวิ่นจะรักเจ้าสิ่งนี้มาก

ซู่เป่าถามด้วยความสงสัย “พี่เล็ก อันนี้คืออะไรอะ?”

ซูเหอเวิ่นแกะเชือกรัดออก เปิดผ้าดำขึ้น สิ่งที่ปรากฏก็คือกะละมังสแตนเลสที่กลม ๆ ใหญ่ ๆ

กะละมังสแตนเลสจริงด้วย

“ผ่านการทดลองอย่างไม่ลดละของพี่ พี่พบว่าสนามแม่เหล็กกับการเห็นผีมีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นแฟ้น พี่ใช้เวลาอยู่หลายวันที่สุดก็หาสมการที่ใกล้เคียงที่สุดออกมาได้ เอาสมการที่ได้มาวาดไว้บนกะละมังสแตนเลสที่เป็นสนามแม่เหล็ก”

ซูเหอเวิ่นอธิบายว่า “กะละมังนี้ถึงดูธรรมดา แต่พี่ใส่แม่เหล็ก NdFeB สองอันไว้ข้างใต้ โดยสมมติว่าความหนาแน่นพื้นผิวของประจุแม่เหล็กคือ σ ดังนั้น...สมการปัวส์ซองสองมิติ

ซู่เป่ามึนไปหมดแล้ว “พี่คะ พี่พูดอะไรอยู่เนี่ย?”

ซูเหอเวิ่นหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง “พูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือพี่คิดว่าผีเป็นสะสารเฉพาะที่สามารถรบกวนสนามแม่เหล็กได้ สนามแม่เหล็กกะละมังสแตนเลสของพี่มีกฎการทำงานของมันอยู่ แต่เมื่อผีเข้าใกล้มันจะเปลี่ยนสนามแม่เหล็ก...”

“พี่ตั้งค่าความผันผวนสนามแม่เหล็กของเข็มบอกทิศไว้ถี่มาก ซึ่งหมายความว่าถ้ามีผีอยู่ใกล้ๆ เข็มบอกทิศจะหมุนอย่างรวดเร็วจนกว่าจะกำหนดทิศทางที่แน่นอนได้...”

ซู่เป่าเงียบไป

หลังจากคิดอยู่พักใหญ่ เธอก็อธิบายออกมาอย่างยากลำบาก “พี่คะ นั่นมันหล่อแก(เข็มทิศฮวงจุ้ย)ไม่ใช่เหรอ?”

ซูเหอเวิ่น “...”

“...”

เขานิ่งค้างไปเลย

เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้!

สิ่งที่เขาใช้เวลาสร้างขึ้นมาตั้งหลายวัน ทำไมกลายเป็นของที่มีอยู่แล้วได้?

ซู่เป่ากระพริบตามองซูเหอเวิ่นที่ทำหน้าผิดหวังอย่างแรงแล้วปลอบว่า “พี่คะ พี่ทำหล่อแกออกมาได้ด้วย พี่เก่งมากเลยนะ!”

คนอื่นยังทำไม่ได้เลย!

ซูเหอเวิ่น “...” ไม่อยากฟัง

ซู่เป่าพูดต่อว่า “อืม หล่อแกของพี่ไม่เหมือนทั่วไปนะ หล่อแกทั่วไปเป็นตัวอักษร แต่ของพี่เป็นสมการ”

“สมการเจ๋งกว่าตัวอักษรอยู่แล้ว!”

ซูเหอเวิ่นตาลุกวาว “ใช่!”

คำนวนด้วยสมการจึงถูกต้องแม่นยำที่สุด!

ซู่เป่าถามงง ๆ “พี่คะ แล้วพี่ทำของพวกนี้ทำไม?”

ไม่คิดว่าซูเหอเวิ่นจะถอนหายใจใส่ เขาดึงคอมพิวเตอร์ของเขามาแล้วเปิดเว็บไซต์หนึ่งขึ้นมา

"พี่สร้างเว็บไซต์และโพสบทความไปสองเรื่อง"

“แต่ในคอมเมนต์มีแต่คนหัวเราะเยาะ”

ตั้งแต่อธิบายทฤษฎีการเห็นผีด้วยตนเอง ก็มีคนเอาคลิปนี้โพสในเวยป๋อ

ทำไห้มีคนตามมาดูมากมาย

แต่คนที่มาดูถ้าไม่หัวเราะเยาะ ก็บอกว่า “โถ ๆ ๆ หนุ่มน้อยน่ารักจัง”

เขาโกรธมาก!

ทำไม่ต้องมาวิจารณ์ทฤษฎีการเห็นผีของเขาด้วย

ซู่เป่า “เอ่อ...”

ซู่เหอเวิ่นถามว่า “ได้ งั้นเรามาลองพิสูจน์กันหน่อยดีไหม...”

เขาถือกะละมังสแตนเลส เริ่มเดินไปมาในห้อง

“พี่เคยทดลองแล้ว ทดสอบสอบตรงนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ บ้านเราไม่มีผีใช่ไหมล่ะ?”

ซู่เหอเวิ่นยิ้มผ่อนคลายและพูดว่า “เครื่องมือของพี่สุดยอดมาก ถ้ามีผีล่ะก็มันจะสามารถตรวจจับได้อย่างแน่นอน ซู่เป่า เธอจะมาทดลองดูใช่ไหม?”

ซู่เป่าสามารถมองเห็นผีได้

กะละมังสแตนเลสของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ

ดังนั้นการคำนวณที่ต้องใช้สมองอย่างหนักตลอดสองสามวันที่ผ่านมาของเขาจะต้องถูกต้องแน่นอน

ซู่เป่ามองไปที่นอกหน้าต่าง

ตอนนี้ที่นอกหน้าต่าง ผีไม่มีหัวลอยไปลอยมาอยู่ตรงนั้น ในมืออุ้มหัวตัวเองไว้ จ้องซูเหอเวิ่นเขม็ง

จู่ ๆ ซูเหอเวิ่นก็เห็นว่าเข็มบอกทิศในกะละมังสแตนเลสของเขาเกิดหมุนขึ้นมาก็ส่งเสียงร้องเอ๊ะ

“ฉันวางแม่เหล็กผิดด้านหรือไงนะ?”

เขาตรวจสอบดู “ก็ไม่นี่นา... แปลกจริง เกิดปัญหาขึ้นตรงไหนเนี่ย...”

ทำไมพอน้องกลับมา กะละมังของเขาก็มีปฏิกิริยาขึ้นมาล่ะ หรือว่าสนามแม่เหล็กในตัวน้องจะไม่เหมือนคนอื่น?

ซูเหอเวิ่นถือกะละมังเดินไปหาซู่เป่า ก็พบว่าเข็มหยุดขยับแล้ว

“แปลกจริง พังแล้วหรือไง?”

ซู่เป่าทำหน้าลำบากใจ “พี่คะ เราช่างมันเถอะดีไหม...”

ซูเหอเวิ่นขยับไปตามทิศที่เข็มทิศชี้บอก สุดท้ายก็เดินไปทางหน้าต่าง...

เขากำลังดื่มด่ำกับการคำนวณผลการการทดลองในสมอง ไม่รู้ตัวเลยว่ากะละมังของตัวเองมีไว้ทำอะไร

เขาบอกว่า “ใช้ไม่ได้ คำนวณไม่ได้ คำนวณขั้นตอนสุดท้ายก็จะยืนยันว่า... ห๊ะ เข็มทิศหยุดหมุนแล้ว!”

เข็มทิศผิดปกติ มันชี้ไปทิศเดียว

“ทิศนี้มัน...” ซูเหอเวิ่นเงยหน้า รอยยิ้มบนหน้าชะงักค้างไป