ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 110

คนบ้านซูที่เพิ่งจะเก็บสายตากลับไป ต่างกวาดตาคมกริบราวใบมีดนั้นกลับยังมู่กุยฝานอีกครั้ง

มู่กุยฝานกระตุกมุมปาก “เด็กดี อันนี้ไม่ต้องพูดก็ได้”

เขายังกล้ายอมรับอีก นายหญิงซูโมโหจนอยากตีกระบานคน

นี่สอนอะไรให้เด็กเนี่ย!

ท่านสงสัยว่าแผลที่หน้าผากของซู่เป่าไม่ได้มาจากการคำนับบรรพบุรุษหรอก

น่าจะเกิดจากการที่มู่กุยฝานสอนเอาหัวโขกแบะหัวคนอื่นมากกว่า

นายหญิงซูมองมู่กุยฝานหัวจรดเท้าอย่างพิจารณา

เจ้าโจรห้าร้อยนี่ตัวสูงจริง ๆ ยืนตัวตรง ผมดำหยิกเล็กน้อย เวลามองย้อยแสงเห็นแต่ตาลึกล่ำสีดำคู่นั้น ยากจะมองให้ทะลุได้

นายหญิงซูเก็บสายตากลับมาด้วยความอ่อนใจ สูงเกินไป ปวดคอ

“ไหน ๆ ก็มาแล้ว นั่งก่อนสิ” นายหญิงซูชี้ไปที่โซฟา

ซูอี้เซินลูบผมซู่เป่าบอกว่า “ซู่เป่าฟังลุงนะ พวกเรามีเรื่องจะคุยกับพ่อของหนูหน่อย หนูขึ้นไปเล่นกับพี่ข้างบนก่อนโอเคไหมคะ?”

ซูเหอเวิ่นจูงมือซู่เป่า “ไป พี่มีอะไรเจ๋ง ๆ จะให้ดูด้วยแหละ”

ซู่เป่าพยักหน้าอารมณ์ดี “ได้ค่ะ”

พูดจบก็วิ่งไปกับซูเหอเวิ่น

สำหรับซู่เป่าแล้วคุณตาคุณยายและคุณลุงทั้งหลายเป็นคนดี

คุณพ่อก็เป็นคนดี

เพราะฉะนั้นการที่พวกเขาคุยกันก็ไม่มีอะไรให้ต้องห่วง

มู่กุยฟานมองเจ้าตัวเล็กที่วิ่งขึ้นบันไดไปอย่างอารมณ์ดี ข้างหลังก็มีนกแก้วที่บินได้แต่ก็ดันวิ่งตามเขาไปอีกตัว ดังนั้น นี่เขาโดนเด็กดีของเขาทิ้งไปแบบนี้เลยเหรอ?

มู่กุยฟานกวาดตามองนายท่านซู นายหญิงซู ซูอีเฉินกับน้อง ๆ...

พวกเขาแยกซู่เป่าออกไปแบบนี้ คงอยากถามเรื่องในอดีต

ก็เข้าใจได้ ก็ซูจิ่นอวี้เป็นลูกสาวที่พวกเขาถนุถนอมไว้นี่นา

ถ้าซู่เป่าโดนใครก็ไม่รู้เอาตัวไป พวกเขาคงเดือดดาลกว่านี้แน่

มู่กุยฝานนั่งลงที่โซฟา ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขานั่งตัวตรงเรียบร้อย แต่ก็ยังดูหัวรั้นไม่ฟังใครอยู่ดี

“อยากถามอะไรก็ถามมาได้เลยครับ”

เรื่องโดนสอบถามเขาโดนมาตั้งกี่ครั้งแล้ว เขาไม่กลัวเลย

คนบ้านซู “...”

**

ซูเหอเวิ่นลากซู่เป่าไปที่ห้องของเขาเองแล้วแนะนำสิ่งที่เขาประดิษฐ์ขึ้นมาวันนี้

“น้องดูนี่สิ” ซูเหอเวิ่นหยิบกล้องวีดีโอตัวหนึ่งขึ้นมาท่าทางตื่นเต้น

ซู่เป่ารับมาพลิกดู ซูเหอเวิ่นบอกว่า “กล้องวิดีโอตัวนี้พี่ทำการดัดแปลงเพิ่มความสามรถในการจับภาพกลางด้วยรังสีอินฟราเรดให้ดีขึ้น ใช้รังสีอินฟราเรดส่องสิ่งที่จะถ่าย แล้วรับสัญญานรังสีอินฟราเรดที่สะท้อนกลับมาทำให้เกิดเป็นภาพ...”

ถ้ามีผี ไม่แน่อาจจะถ่ายติดก็ได้นะ

ซู่เป่า “อ๋อ...”

เจ้าแก้มก้อนหน้างง ฟังจนหัวฟู

แต่ก็ไม่เข้าใจอะไรเลย

ซูเหอเวิ่นเอากล้องวีดีโอวางบนโต๊ะ แล้วก็หยิบของที่กลม ๆ ใหญ่ ๆ เหมือนกะละมังสแตนเลสออกมา

เจ้าสิ่งนี้ยังมีผ้าคลุมไว้ชั้นหนึ่งด้วย แต่ดูซูเหอเวิ่นจะรักเจ้าสิ่งนี้มาก

ซู่เป่าถามด้วยความสงสัย “พี่เล็ก อันนี้คืออะไรอะ?”

ซูเหอเวิ่นแกะเชือกรัดออก เปิดผ้าดำขึ้น สิ่งที่ปรากฏก็คือกะละมังสแตนเลสที่กลม ๆ ใหญ่ ๆ

กะละมังสแตนเลสจริงด้วย

“ผ่านการทดลองอย่างไม่ลดละของพี่ พี่พบว่าสนามแม่เหล็กกับการเห็นผีมีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นแฟ้น พี่ใช้เวลาอยู่หลายวันที่สุดก็หาสมการที่ใกล้เคียงที่สุดออกมาได้ เอาสมการที่ได้มาวาดไว้บนกะละมังสแตนเลสที่เป็นสนามแม่เหล็ก”

ซูเหอเวิ่นอธิบายว่า “กะละมังนี้ถึงดูธรรมดา แต่พี่ใส่แม่เหล็ก NdFeB สองอันไว้ข้างใต้ โดยสมมติว่าความหนาแน่นพื้นผิวของประจุแม่เหล็กคือ σ ดังนั้น...สมการปัวส์ซองสองมิติ

ซู่เป่ามึนไปหมดแล้ว “พี่คะ พี่พูดอะไรอยู่เนี่ย?”

ซูเหอเวิ่นหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง “พูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือพี่คิดว่าผีเป็นสะสารเฉพาะที่สามารถรบกวนสนามแม่เหล็กได้ สนามแม่เหล็กกะละมังสแตนเลสของพี่มีกฎการทำงานของมันอยู่ แต่เมื่อผีเข้าใกล้มันจะเปลี่ยนสนามแม่เหล็ก...”

“พี่ตั้งค่าความผันผวนสนามแม่เหล็กของเข็มบอกทิศไว้ถี่มาก ซึ่งหมายความว่าถ้ามีผีอยู่ใกล้ๆ เข็มบอกทิศจะหมุนอย่างรวดเร็วจนกว่าจะกำหนดทิศทางที่แน่นอนได้...”