ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 111

นอกหน้าต่าง เท้าคู่หนึ่งห้อยลงมาตรงหน้าซูเหอเวิ่นอย่างเงียบๆ

เขามองขึ้นไปตามเท้าสีเขียวช้ำ

ผีสาวไร้ศีรษะตนหนึ่งกำลังกอดศีรษะของตัวเองเอาไว้ ดวงตาของศีรษะในอ้อมแขนกวาดตามองและจ้องเขม็งมาที่เขา

เดรสสีขาวของเธอราวกับถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงสด ยิ่งส่วนที่ใกล้กับลำคอเดรสก็ยิ่งเป็นสีแดงสดมากขึ้นเรื่อยๆ ท่อนล่างเต็มไปด้วยเลือดที่สาดอย่างกระจัดกระจาย มองแค่ทีเดียวก็ทำให้สมองของคนจินตนาการไปถึงภาพก่อนตายของเธอ...

“เหอะ...เหอะ...เหอะ...” ผีสาวราวกับพยายามทำหน้ายิ้มแย้มมากๆ

ส่วนศีรษะไปถึงคอขาดสะบั้น เพราะเสียเลือดใบหน้าจึงซีดขาว จากนั้นเธอก็พยายามทำรอยยิ้มที่พิลึกกึกกือ...

“อ๊า แม่งเอ้ย!” ซูเหอเวิ่นสะดุ้งโหยงอยู่กับที่ พ่นคำสบถอออกมา

กะละมังเหล็กอันนั้นหล่นเคร้งลงไปบนพื้น หมุนแป๊งๆๆ อยู่ที่เดิม...

ซู่เป่ายังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ซูเหอเวิ่นก็กระโดดไปข้างหลังเธอฟิ้ว กอดคอเธอไว้แน่น

“แค่ก...พี่...เบาหน่อย” ลิ้นของซู่เป่าแลบออกมา “จะบีบคอหนู...ตายแล้ว”

ซูเหอเวิ่นราวกับกลัวเป็นอย่างมาก จึงไม่ยอมปล่อยมือ เอาแต่ซ่อนตัวเองอยู่หลังไหล่น้อยๆ ของซู่เป่า

ซู่เป่าจนปัญญา

จะถูกพี่ชายของตัวเองรัดคอจนตายไม่ได้ใช่ไหม

เจ้าเด็กน้อยออกแรง ได้ยินเพียงเสียงปังทีหนึ่ง ซูเหอเวิ่นถูกเหวี่ยงข้ามไหล่ปลิวออกไป

ทิศทาง ข้างหน้าต่าง

ซูเหอเวิ่นรู้สึกเพียงวิงเวียนศีรษะเป็นพักๆ ตัวเองตกกระทบพื้นอย่างแรง ดีที่บนพื้นมีพรมอยู่ จึงไม่ถึงขั้นที่ทำให้เขาล้มจนโง่งมไป

เพียงแต่พอเขาได้สติกลับมา พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นผีสาวกอดหัวตัวเองเอาไว้กลางอากาศ

“…”

ไม่สู้ทำให้เขาล้มจนโง่ไปเลยดีกว่า!!!

ไม่สิ ล้มจนสลบไป!

ซูเหอเวิ่นยื่นมืออย่างสั่นระรัว “ซู่เป่า พยุง พยุงฉันหน่อย”

ขาของเขาอ่อนปวกเปียก!

ซู่เป่ารีบไปพยุงซูเหอเวิ่นขึ้นมาพลางพูดว่า “ขอโทษนะคะพี่ เมื่อกี้หนูไม่ได้ตั้งใจ...”

ซูเหอเวิ่น “ไม่เป็นไร...ไม่สิ ตอนนี้มันใช่เวลามาพูดเรื่องนี้เหรอ”

เขามองตรงไปข้างหน้า ไม่กล้าเบือนหน้า

“เธอๆๆๆ มาตั้งแต่เมื่อไร”

ซู่เป่าสงสัยเป็นอย่างมากจริงๆ ทำไมพี่เล็กถึงได้เห็นผีอีกแล้ว

“ตอนที่เข็มชี้ของกะละมังเหล็กของพี่เริ่มหมุน คุณน้าที่กอดหัวอยู่ก็อยู่ข้างนอกแล้ว” ซู่เป่าพูดตอบ

พูดจบก็เสริมท้ายอีกประโยคหนึ่งว่า “พี่คะ พี่กลัวผีขนาดนี้ ทำไมถึงยังพยายามคำนวณอย่างสุดชีวิตอีกว่าจะเจอผีได้ยังไง”

ซูเหอเวิ่น “นี่ไม่ได้เผชิญหน้ากันซะหน่อย...”

ซู่เป่านึกถึงพี่ซูจื่อซีที่เล่นเกม ถามขึ้นอย่างเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง “เพราะงั้นนี่ก็คือ ทั้งอ่อนหัดทั้งชอบเล่นใช่ไหม”

ซูเหอเวิ่น “…”

เรามาพูดถึงผีสาวกันก่อนเถอะ!

ฮือๆๆ ผีสาวมาปรากฏกายอยู่ตรงหน้าแล้ว ทำไมน้องสาวยังมาถกแสนปัญหากับเขาได้อย่างใจเย็นขนาดนี้อีก

หรือว่าเธอไม่กลัวอย่างนั้นเหรอ

ซูเหอเวิ่นระงับขาทั้งสองข้างที่สั่นเอาไว้แล้วถามขึ้นว่า “เธอ เธอเป็นผีอะไร...”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่รู้สิ!”

อาจารย์บอกว่าจะลงไปประชุมข้างล่าง

สองวันแล้วก็ยังไม่กลับมา!

ซู่เป่ามองไปทางผีสาว ถามขึ้นว่า “คุณน้าหัวขาด คุณน้าเป็นผีแบบไหนเหรอ”

ผีสาวหัวขาด “...”

เธอกลอกตาเล็กน้อย ในตาเผยความแปลกประหลาดออกมานิดหน่อย ในลำคอเปล่งเสียง ‘เหอะ...เหอะ’ ออกมา

จากนั้นก็ลอยไปทางซูเหอเวิ่น

ในใจของซูเหอเวิ่นตะโกนลั่น คุณอย่าเข้ามานะ!!!

สัญชาตญาณของซู่เป่ารู้สึกถึงความอันตรายบางอย่าง จึงเข้ามาขวางหน้าซูเหอเวิ่นอย่างระวัง “จะพูดก็พูดมาสิ อย่าลงไม้ลงมือ”

ทันใดนั้นผีสาวก็แผดเสียงกรีดร้องออกมา กระโจนไปทางซู่เป่าอย่างรุนแรง!

ซู่เป่าไม่มีประสบการณ์ลงมือจริงเท่าไร ไม่มีจี้ฉางคอยชี้แนะอยู่ข้างกาย จึงรีบยกมือขึ้นมาป้องกันตามสัญชาตญาณ

ทันใดนั้นด้ายแดงบนมือของเธอก็เปล่งแสงสีแดงออกมาเล็กน้อย ดีดผีสาวออกไปอย่างแรง