ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 112

ในสวนดอกไม้ สาวใช้คนหนึ่งบิดคอทื่อๆ ร่างกลับบิดไปอีกฝั่งอย่างแปลกๆ ท่าทางราวกับยังปรับตัวไม่ได้

แต่ไม่นานเธอก็ปรับกลับมาอีก ศีรษะกับร่างอยู่ในทิศทางเดียวกัน

สองมือของเธอทำท่าทางกอดสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ราวกับว่าเธอชินเสียแล้ว ผ่านไปนานสองนานถึงตอบสนองกลับมาแล้ววางมือลง

ไม่รู้ว่านี่เป็นเพราะไม่ชินหรือเปล่า เธอกอดตะกร้าดอกไม้ขึ้นมาตะกร้าหนึ่ง ขณะนี้เองจึงเผยให้เห็นรอยยิ้มอันแสนพอใจ

มู่กุยฝานที่เดินอยู่ด้านหน้าราวกับจะสัมผัสได้ จึงรีบหันหน้าไปโดยพลัน แต่กลับเห็นสาวใช้ที่อยู่ทางสวนดอกไม้คนหนึ่งกำลังกอดตะกร้าดอกไม้อยู่ ในมือถือกรรไกรตัดกิ่งไม้อันหนึ่ง

เธอก้มหน้ามองนู่นมองนี่ กอดตะกร้าดอกไม้แล้วทำงานของตัวเองไปเงียบๆ

มู่กุยฝานหรี่ตาเล็กน้อย แค่รู้สึกว่าตรงไหนมันแปลกๆ

หากก่อนหน้านี้เขาเคยเจอผีสาวหัวขาดมาก่อนละก็ ตอนนี้ต้องเห็นความเหมือนกันของทั้งสองจากกระทำของสาวใช้ที่แตกต่างออกไปเล็กๆ แน่

น่าเสียดายที่เขามองไม่เห็นผี

ที่แท้ ลูกถีบของซู่เป่าเมื่อครู่จับพลัดจับผลูเตะผีสาวเข้าไปในร่างของสาวใช้แล้ว...

มู่กุยฝานพาซู่เป่ากลับเข้าไปในห้อง เลยไม่ได้พูดเรื่องที่ถูกตัดบทไปต่อ...

นายหญิงซูพูดขึ้นว่า “ซู่เป่า หิวไหม ยาย...”

เธอกำลังจะพูดขึ้นว่ายายจะทำของอร่อยๆ ให้หนูกิน จกานั้นจู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่อง พูดขึ้นว่า “ยายจะให้พ่อของหนูทำกับข้าวอร่อยๆ ให้หนูกินนะ”

พ่อลูกอ่อนที่ได้มาตรฐาน ต้องมีทักษะการทำครัวที่เลิศล้ำ

ไม่อย่างนั้นจะเลี้ยงเด็กให้อ้วนท้วมสมบูรณ์ได้ยังไง

จะกินข้างนอกมันเป็นไปไม่ได้หรอก สุขภาพไม่แข็งแรง

เชิญคุณป้าแม่ครัวก็ไม่ได้ ถ้าแอบขี้เกียจหรือเก็บของเอาไว้เอง และถ้าของที่ซื้อไม่ได้ตามคุณภาพจะทำไงมู่

มู่กุยฝานเลิกคิ้ว “แน่ใจเหรอครับ”

ตอนที่มือทั้งสองของเขาจับมีด ก็เคยแต่ห้ำหั่นคนเท่านั้น

แต่เห็นคนตระกูลซูพร้อมใจกันมองมา ราวกับว่าเข้าใจกันโดยปริยายในชั่วขณะหนึ่ง

มู่กุยฝาน “…”

สองมือของซู่เป่าทำท่าทางสู้ๆ จากนั้นพูดขึ้นว่า “คุณพ่อสู้ๆ! เป็นกำลังใจให้นะคะ!”

(　•̀_•́)

มู่กุยฝานยกยิ้ม “ได้”

แก้วตาดวงใจของเขาบอกแล้ว อย่างนั้นเขาก็ต้องทำได้แน่นอน

ก็แค่ทำกับข้าว จัดการโยนวัตถุดิบใส่ลงไปในหม้อ ต้มจนสุกก็ตักออกมา

ไม่เห็นมีอะไรยากเลย

มู่กุยฝานดึงคอเสื้อ ปลดกระดุมออกหนึ่งเม็ด

ขณะนี้เองซูอีเฉินถึงสังเกตเห็นว่าวันนี้มู่กุยฝานสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงสแล็ก ท่าทางดูเป็นทางการอย่างมาก แตกต่างจากสไตล์ไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยในเวลาปกตินิดหน่อย

คะแนนของลุงใหญ่ +1

คุณท่านซูที่เพิ่งเห็นรายละเอียดนี้ ฝืนใจ +1

นายหญิงซูพูดขึ้นว่า “ในครัวมีไก่สามตัว นี่เป็นไก่บ้านที่ฉันให้คนซื้อมากับชาวบ้านในชนบท พอเธอฆ่าแล้ว ตัวหนึ่งตุ๋นทำซุป ซู่เป่าอยากซดซุป อีกตัวหนึ่งทำน้ำแดง ซู่เป่าชอบกินน่องไก่น้ำแดง แล้วก็ตัวสุดท้ายเอามาต้มขิง รู้จักต้มขิงไหม”

มู่กุยฝานพับแขนเสื้อขึ้นพลางพยักหน้าและพูดขึ้นว่า “ง่ายๆ”

ถ้าฆ่าคนเขายังทำได้ แค่ฆ่าไก่มีอะไรที่เขาไม่รู้บ้าง

นายหญิงซูพูดขึ้นอีกว่า “แล้วก็ทำมะเขือผัดขาหมูอีกสักอย่าง ซู่เป่าชอบกินมะเขือ มะเขือทำยาก ถ้าเธอทำไม่เป็นก็ถามป้าอู๋เอานะ”

“ครัวที่อื่นมีอะไรก็ทำอันนั้น บ้านหนึ่งมีสิบกว่าคน ทำกับข้าวประมาณสิบแปดอย่างก็พอ จริงสิ แล้วก็ทำไข่ฝูหรงอีกอย่างหนึ่งด้วย ซู่เป่ากำลังกำลังโตต้องกินอาหารที่มีประโยชน์บำรุง ทำเยอะหน่อยสักสองสามจาน เพราะในบ้านมีเด็กอยู่ห้าคน”

มู่กุยฝาน “？”

กินข้าวมื้อหนึ่งต้องทำกับข้าวเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ

นึกถึงตอนที่เขาอยู่ที่บ้านตระกูลมู่ กลุ่มลูกน้องที่ทำงานไม่ละเอียดเป็นคนลงมือทำกับข้าว กับข้าวแต่ละอย่างทำหนึ่งหม้อ กับข้าวสี่น้ำแกงหนึ่ง ก็อยู่กันมาแบบนี้

มู่กุยฝานเดินผ่านลานบ้านเล็กๆ ระหว่างห้องโถงหลักกับห้องครัว จากนั้นเดินตรงไปที่ห้องครัว

ซูเหอเวิ่นพูดอย่างกระซิบกระซาบ “ซู่เป่า เราไปข้างบนกันเถอะ!”

หาผีสาวไม่เจอ ในใจของเขากระวนกระวายอย่างมาก

ซู่เป่าไม่ค่อยวางใจเท่าไรนัก จึงวิ่งตามไปในห้องครั้ว แล้วพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวก่อนค่ะ! หนูจะไปดูพ่อ!”

ในห้องครัว

ป้าอู๋ส่งผ้ากันเปื้อนให้มู่กุยฝานแล้วถามขึ้นว่า “คุณมู่คะ ฆ่าไก่ก่อนเถอะค่ะ! ต้องการลูกมือไหมคะ ไก่ที่เลี้ยงแบบปล่อยแข็งแรงเอามากๆ”

มู่กุยฝานเห็นซู่เป่าวิ่งเข้ามา จึงเปลี่ยนคำที่จะพูดออกมา “ไม่ต้องครับ”