ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1092

มู่กุยฝานจ้องไปที่ตูซื่อหวังอย่างชั่วร้ายพร้อมยกมุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้มแสยะ

“ตู้ม” เขาชี้ไปหัวของตัวเองพร้อมทำท่าหัวระเบิด

วินาทีต่อมา หน้าตูซื่อหวังถึงกับถอดสี！

ในหัวจู่ๆ ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังระเบิดออกด้วยพลังอันไม่มีที่สิ้นสุดไปทั่วหัว！

เวลานี้เอง ตูซื่อหวังรู้สึกเหมือนไม่มีแรงเลยแม้แต่นิดเดียว มือไม้อ่อนไปหมด ทำให้พู่กันชี้ชะตาสามารถถูกดึงกลับไปได้

เขาอดไม่ได้ที่จะกุมหัวของตัวเองไว้และอาละวาดไปทั่ว ส่วนซูจิ่นอวี้ก็ใช้พลังจากการแบกหม้อยายเมิ่งมาอย่างยาวนานและรีบลากมู่กุยฝานให้ถอยกลับอย่างรวดเร็ว

วินาทีต่อมา ได้ยินแต่เสียงดังตู้ม…

หัวของตูซื่อหวังระเบิดซึ่งรอบนี้ระเบิดจริงๆ

ตูซื่อหวังทุรนทุรายล้มลงกับพื้น ทั้งร่างกายของเขากลายเป็นไอดำอย่างรวดเร็วและสลายอย่างต่อเนื่อง

“อ้ากกก…พวกเจ้าเลวทรามจริงๆ…เลวมาก…”

สามารถได้ยินเสียงอาละวาดโมโหของตูซื่อหวังอยู่รางๆ

ตูซื่อหวังอยู่ที่ยมโลก ร่างที่แท้จริงเป็นวิญญาณก็สามารถสลายหายไปได้เหมือนกัน

พอเห็นเขาสลายตัวจนกลายเป็นกองทราย แต่ไอดำก็ยังดิ้นรนเพื่อจะหลอมรวมกลับมาเหมือนเดิมอยู่ แถมเขายังตะโกนด้วยความเกลียดชังอีกว่า “ถึงวันนี้ข้าจะพ่ายแพ้！ แต่คอยดู ต้องมีสักวันแน่ๆ…”

เคร้ง~

ซู่เป่าชูตำหนักพญายมขึ้นมาแล้วตักกองทรายนั้นเข้าไป

ไอดำที่กลายเป็นกองทรายถูกตำหนักพญายมเก็บเรียบในทันที

ในตำหนักพญายม ที่ห้องชั้นใน

ผิงเติ่งหวังทรุดตัวนอนซมอยู่ที่พื้น เขา ‘หิว’ จนแทบจะตายอยู่แล้ว ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังแค่รูปร่างคนก็ยากที่รักษาเอาไว้ได้ และกลายเป็นแค่ไอดำ…

เจ้าตัวเล็กนี่ก็ปฏิบัติกับเขาแย่เกิน ของกินอะไรก็ไม่มี แถมที่พักก็ยิ่งอยู่ยิ่งคับแคบ ตอนนี้มีแค่ที่พอให้คนได้พลิกตัวบ้าง ทำให้เขาได้แต่นอนไปวันๆ

ขณะกำลังคิดอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงดังโครม “ห้องขัง” ของเขาได้รับการปรับปรุงจนตอนนี้แทบไม่มีที่เหลือแล้ว

“…”

ผิงเติ่งหวังนอนแนบติดอยู่กับกำแพงอันหนาวเย็นด้วยความโมโห ตอนที่กำลังจะอ้าปากด่า จู่ๆ ก็เห็นว่าห้องขังอีกห้องถูกแยกออกจากด้านข้างอย่างรวดเร็วและตูซื่อหวังก็ถูกโยนเข้ามาให้อยู่ในนั้น

“…”

ตอนที่ตูซื่อหวังได้สติตัวเองก็อยู่ในตำหนักพญายมแล้ว และในขณะนี้ขนาดรูปร่างก็ยังไม่สามารถหลอมรวมได้เลย นับประสาอะไรกับการแหกคุกออกไป

“ปล่อยข้าไปนะ！ ให้ตายเถอะ！” ตูซื่อหวังด่ากราด “ไอ้คนเลวทรามต่ำช้า กล้าปล่อยข้าออกไปหรือไม่ แล้วอีกสิบปีก็ค่อยมาดูว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้แพ้！”

ผิงเติ่งหวังที่เดิมรู้สึกโมโหจู่ๆ ตอนนี้กลับไม่โมโหแล้วซะงั้น เขาสบายใจและเบาใจขึ้นเยอะเลย

“อ้าว นี่มันตูซื่อหวังไม่ใช่เหรอ？” หน้าผิงเติ่งหวังแนบอยู่ที่กำแพงเหล็กและไม่วายที่จะเหน็บแนมต่อว่า “ช่างน่าเกรงขามเสียจริง แข็งแรงมีชีวิตชีวาสุดๆ！”

ตูซื่อหวัง “…”

พอมองดูดีๆ ก็เห็นว่าข้างๆ นั่นมันผิงเติ่งหวังไม่ใช่เหรอ？

ผิงเติ่งหวังที่หายไปเป็นพันๆ ปี ตอนแรกก็คิดว่าเขาตายไปแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะถูกเจ้าตัวเล็กเอามาขังไว้ที่นี่！

ตูซื่อหวังที่เดิมก็โกรธจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกไม่สบายใจมากกว่าเดิม

“เหอะๆ” ตูซื่อหวังยิ้มหยัน “ข้าก็นึกอยู่ว่าใคร ที่แท้ก็ขยะอย่างเจ้านี่เอง ข้าก็คิดว่าว่าเจ้าหายไปไหน ที่แท้ก็กลายเป็นนักโทษอยู่ที่นี่เองหรือ！”

ผิงเติ่งหวังทำสายตาชั่วร้าย แต่ทันใดนั้นก็หัวเราะเยาะอีกครั้ง “ก็เหมือนกันนั่นแหละ”

พูดจบทั้งสองพญายม “บ้าอำนาจ” ก็เงียบไป

“…”

“…”

ไม่ได้ต่างอะไรเลย ต่างคนต่างขำขัน…

**

“เมื่อกี้น่าระทึกจริงๆ” ซูจิ่นอวี้นั่งอยู่ที่พื้นแล้วนวดมือเล็กๆ ของซู่เป่าพลาดมองยังปวดใจไปที่ลูกสาว และพูดคุยกับมู่กุยฝานไปด้วย

เธอรู้ว่าทุกคนหมดแรงกันหมด งั้นตอนนี้ก็ต้องพักสักหน่อย

มู่กุยฝานอื้ม “ใช่”

ผีดื้อรั้นถามด้วยสีหน้างงงวยว่า “ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับปืนนัดนั้น？”

ปืนในโลกมนุษย์ที่ไม่สามารถทำอันตรายต่อผีได้ นับประสาอะไรกับตูซื่อหวังล่ะ

มู่กุยฝานไม่ได้พูดอะไร

ปืนนั้นคือปืนที่เขาทำไว้ตั้งนานแล้ว มีแค่กระสุนนัดเดียวเท่านั้น

ในตอนที่เขาบอกกับซู่เป่าว่า “ถ้าปรัชญาทำอะไรไม่ได้ก็ให้ใช้วิทยาศาสตร์” ในตอนนั้นหากว่างๆ สองพ่อลูกก็จะลองศึกษาดู

สุดท้ายปืนก็ยังเป็นปืน แต่กระสุนนั้นต่างหากที่ไม่ใช่กระสุนธรรมดา แต่คือกระสุนที่พญายมตัวน้อยทำขึ้นมาเอง

บวกกับที่เขากลัวว่าจะสู้กลับไม่ได้ ก็เลยกัดปลายลิ้นของตัวเองและบีบเค้นขุมพลังออกมา จากร่างกาย และนำขุมพลังนั้นมาใส่ไว้ในกระสุนทั้งหมดเกิดเป็นอานุภาพอันมหาศาล

นี่แหละถึงทำให้ตูซื่อหวัง “หัวระเบิด”

แต่สิ่งที่ต้องแลกก็คือเส้นเอ็นจะบาดเจ็บสาหัส แต่มู่กุยฝานก็พยายามปิดบังไว้อย่างระมัดระวังไม่ให้คนอื่นดูออก

แม้จะปากแข็งขนาดไหนก็ต้องพูดสักหน่อย เพราะกลัวว่าซู่เป่าจะเป็นห่วงเอา

ซู่จิ่นมองไปที่เขาทันที

ทั้งสองคนสบตากัน ต่างคนต่างเงียบ

“คุณ…”

มู่กุยฝานกระวนกระวายเล็กน้อยแต่ก็ส่ายหัวไปเบาๆ

ซูจิ่นอวี้ถึงกับเงียบ