ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1094

จี้ฉางมักจะระวังไปทั่ว แต่เมื่อก้าวเข้าสู่ดินแดนยมโลกทางตอนเหนือแล้วก็ค่อยๆ วางใจลงบ้าง

เมื่อกี้ทั้งมู่กุยฝานและจี้ฉางต่างก็รู้สึกถึงแรงเจตนาจะฆ่า

มู่กุยฝานล้วงกระเป๋าแล้วหยิบยาลูกกลอนออกมา จากนั้นก็เอาจี้ฉางเอาไปป้อนซู่เป่า ส่วนเขาก็กลืนไปหลายเม็ดอยู่เหมือนกัน

การต่อสู้กับตูซื่อหวังเมื่อกี้นั้น ที่จริงมู่กุยฝานก็ได้กลืนยาลูกกลอนไปแล้วรอบหนึ่ง ไม่งั้นเขาก็ไม่สามารถตักตวงขุมพลังออกมาได้ในตอนสุดท้ายนั้นหรอก

แต่ในตอนนั้นจะต้องคำนวณให้ถี่ถ้วนอยู่ตลอดเวลา หากพลาดไปแค่เสี้ยววินาทีก็อาจจะไม่รอดกันทั้งหมด ภายหลังเขาก็เลยไม่มีเวลาเอายาลูกกลอนมาให้คนอื่นๆ

จากนั้นระหว่างทางที่มาดินแดนยมโลกทางตอนเหนือนั้น เขาเองก็กลืนไปอีกหลายเม็ดอยู่เหมือนกัน

ไม่รู้ว่าว่าทำไมเหมือนยังต้องแบกรับอะไรบางอย่างอยู่ ก็เลยไม่กล้าวางใจสักที แต่ตอนนี้ก็ถือว่าสามารถเบาใจลงได้จริงๆ แล้ว

ซูจิ่นอวี้เอ่ย “ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม？ งั้นคุณก็ลงมา”

เธอบ่นพึมพำ

มีที่ไหนให้ผู้หญิงมาแบกผู้ชายเนี่ย น่าจะต้องให้เขาเป็นคนแบกเธอต่างหากถึงจะว่าไปอย่าง

แต่ตอนนี้ใครใช้ให้เธอเป็นผี

ถึงเสียงบ่นของเธอจะเบา แต่มู่กุยฝานก็ยังได้ยิน เขาที่เบาใจลงแล้วพอได้ยินแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะขำและเอ่ยเบาๆ ว่า “เดี๋ยวครั้งหน้าผมจะเป็นคนแบกคุณเอง”

ในเวลานี้เอง ซู่เป่าที่นอนหลับอยู่บนไหล่ของจี้ฉางก็เอียงหัวแล้วพูดพึมพำเบาๆ ว่า “แม่…”

วินาทีต่อมา

ซูจิ่นอวี้ได้ยินก็รีบวางมู่กุยฝานลงมา แล้วรีบเข้าไปหาซู่เป่าแล้วเอ่ยเบาๆ ว่า “แม่อยู่นี่…”

เธอลูบแก้มของซู่เป่าด้วยความปวดใจ มองดูซู่เป่าผอมลง ผอมลงมากจริงๆ

ครั้งสุดท้ายที่เห็นเธอ ตอนนั้นเธออายุเพียงสามสี่ขวบเอง ใบหน้านุ่มนิ่มของเธอแดงก่ำ น่ารักสุดๆ

แถมดวงตาก็กลมตา ทุกครั้งที่มองก็ใจละลายทุกที

แต่ตอนนี้เธอเป็นถึงพญายมตัวหน้าที่มีหน้าที่ความรับผิดชอบ

เด็กคนอื่นๆ ยังร้องเพลงเล่นอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลอยู่เลย แต่เธอกลับต้องดิ้นรนเพื่อชีวิตของตัวเองและครอบครัว

“ลำบากหนูเลย เด็กน้อย…” ซูจิ่นอวี้ปวดใจ

มู่กุยฝานที่ยืนอยู่ด้านหลังมองมาด้วยสายตามืดมน มองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของซู่เป่าที่กำลังหลับใหล แอบเจ็บปวดหัวใจเบาๆ

นอนเถอะเด็กดี นอนสักหน่อยจะได้มีพลังมีชีวิตชีวา

ขณะกำลังคิดอยู่ก็เห็นซูจิ่นอวี้เดินตามจี้ฉางอย่างใกล้ชิด ถ้าพูดให้ถูกก็คือตามซู่เป่าอย่างใกล้ชิดต่างหาก เพียงแต่ว่าเป็นเพราะจี้ฉางอุ้มซู่เป่าไว้ เธอก็เลยเดินตามเขาอย่างใกล้ชิด

ขณะที่มู่กุยฝานกำลังจะก้าวเท้าอยู่นั้น

จู่ๆ เขาก็เดินโซเซและหน้าซีดขาว

“โอ้ย…！” เขาร้องโอดโอย

ซูจิ่นอวี้ตกใจรีบกระโดดเข้ามาประคองเขาไว้ “ไม่เป็นไรใช่ไหม？ ไหนบอกว่าดีขึ้นแล้วไง？”

ร่างสูงใหญ่ของมู่กุยฝานเริ่มโซเซแล้วเอียงไปพิงที่ตัวของซูจิ่นอวี้

“ยังไม่ดีขึ้นเลย เดินไม่ไหว” เขาตอบ

มู่กุยฝานขำ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ตอนนี้เธอไม่รู้จักเขาแล้ว

แต่เขายังคงจำได้ว่าเธอเคยพูดว่าเธอจะใช้ชีวิตเหมือนหิ่งห้อยและอยู่กับเขาไปทุกวินาที

【มู่กุยฝาน ถ้าฉันลืมก็อย่าลืมมาหาฉันนะ…】

เป็นเพราะคำพูดนี้ของเธอทำให้เขาสามารถใช้ชีวิตอันยาวนานนี้มาได้ ในล้านๆ ปีมานี้ที่เขาได้ ‘พบกับเธอเป็นครั้งแรก’ แต่ทุกชาติของเขากลับต้องเหงาอยู่คนเดียว

“งั้นคุณก็มาทำความรู้จักผมใหม่เถอะ” มู่กุยฝานเอ่ย

“หืม？” ซูจิ่นอวี้หันกลับไปด้วยความสงสัย แต่เห็นเขามองไปข้างหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ ใบหน้าที่ดูแข็งแกร่งมีรอยยิ้มจางๆ

ไม่รู้ทำไม ซูจิ่นอวี้รู้สึกหูแดงเล็กน้อย

เธอบ่นพึมพำคนเดียวในใจ แปลกจริงๆ เธอเป็นผี ทำไมยังรู้สึกร้อน นี่มันไม่วิทยาศาสตร์เลย…

มู่กุยฝานไม่ได้พูดอะไรต่อ เขายังบาดเจ็บสาหัสอยู่ เพราะฉะนั้นตอนนี้พูดจาก็ยังถือว่าค่อนข้างกินแรงพอสมควร

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านมาจากเส้นเอ็น ห่างกันสองสามวินาทีก็จะเจ็บแปลบๆ อยู่เป็นพักๆ ทำให้เขาหน้าซีดกว่าเดิม

เจ็บจริงๆ

ไม่รู้ว่าจะสามารถหายได้หรือเปล่า…

ในชาตินี้ เขาก็มีเพียงร่างกายธรรมดานี้เท่านั้น จะให้เอาร่างธรรมดานี้ไปปราบวิถี มันก็ช่าง…ยากเกินไปจริงๆ