ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1095

ซู่เป่ารู้สึกว่าตัวเองนอนไปนานมากๆ

ตอนที่ยังนอนหลับใหลอยู่นั้นเธอรู้สึกหิวโหยมาก ราวกับร่างกายถูกดูดพลังไปหมด กับอีแค่ขยับนิ้วมือยังไม่ไหว

ขนตาของเธอกระพริบเบาๆ อยากจะลืมตาแต่กลับยังรู้สึกเหนื่อยมาก…

หิวจังเลย…

หิวจนไม่มีแรงจะตื่นนอนแล้ว…

ทำไมถึงได้หิวขนาดนี้ ปกติแล้วอยู่ที่ยมโลกจะไม่มีความรู้สึกหิวนี่ อย่าบอกนะว่าตอนนี้เธอกลับมาที่โลกมนุษย์แล้ว？

ซู่เป่าที่กำลังนอนอยู่นึกถึงเรื่องพวกนี้จู่ๆ ก็ค่อยๆ ตื่นขึ้น ไม่สิ ครั้งก่อนเธอเพิ่งไปต่อสู้กับพ่อ ท่านอาจารย์และบรรดาผีอยู่เลยนี่

แถมเธอยังขังตูซื่อหวังไว้ในตำหนักพญายมอีกด้วย ไม่มีทางอยู่ที่โลกมนุษย์หรอก

อย่าบอกนะว่าทั้งหมดนี้เป็นความฝันน่ะ？

พอนึกถึงสิ่งนี้ ซู่เป่าก็ลืมตาขึ้นมาทันที แต่ก็เห็นแค่ มุ้งสีม่วงอ่อนอยู่เหนือศีรษะ มุ้งนี้ประดับด้วยดาวน้อยราวกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

บนหน้าเหมือนมีขนอะไรมาทิ่มเธออยู่…

เสี่ยวอู่รอเธออยู่นานมากจนเบื่อ มันรอไปสองวันเต็มๆ เชียวล่ะ หลังซู่เป่าถูกอุ้มกลับมาปุ๊บก็นอนหลับอยู่ตลอด

ขณะที่มันกำลังเตรียมจะไปเล่นกันเต่า จู่ๆ ซู่เป่าก็ลืมตาขึ้นมา ทำให้มันตกใจสุดๆ

เสี่ยวอู่ดีใจกระโดดไปอยู่ข้างหมอนของซู่เป่าแล้วเอาหัวไปถูเธอ “ซู่เป่า เธอตื่นแล้วเหรอ ตอนที่เธอนอนหลับใหลอยู่นั้น แววตาฉันก็ได้แต่รอช่วงเวลานี้ รอเธอจังหวะนี้~”

ซู่เป่ายกมือแล้วปัดเสี่ยวอู่ออก “เสี่ยวอู่ หยุดเล่น…”

พอยกมือปุ๊บ ซู่เป่าก็รู้สึกหมดแรงทันที แถมท้องยังร้องไม่หยุดอีก หิวจนเธอแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว

“พวกเรากลับมาแล้วเหรอ？” ซู่เป่าสะดุ้ง

เสี่ยวอู่พยักหน้าตอบอย่างมั่นใจ “อื้ม กลับมาแล้ว！”

กลับมาที่ถิ่นของจักรพรรดิแล้ว เย้ ~

ซู่เป่าสับสนอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันไม่เคยออกไปเลยเหรอ？”

เสี่ยวอู่พยักหน้าอย่างต่อเนื่อง “ใช่ๆๆ”

หลังใต้เท้าจี้อุ้มเธอกลับมา เธอก็นอนอยู่ตรงนี้ไม่ได้ออกไปไหนเลย

“ฉันฝันยาวมาก…” ซู่เป่านอนอยู่ที่เตียง มองไปที่มุ้งอย่างเหม่อลอยพลางพูดกับตัวเองไปเบาๆ

เธอฝันว่าเธอกับพ่อไปที่ยมโลกแล้วไปตามหาแม่ แถมเธอกับพ่อก็ยังนั่งปิ้งปลาอยู่ริมบึงเหมันต์ด้วย

จากนั้นก็ไปตามหาแม่แถวสะพานไน่เหอ แม่เก่งมากๆ ขนาดดื่มซุปยายเมิ่งไปเยอะขนาดนั้นยังจำเธอได้อีก แถมยังมากอดเธอด้วย

ต่อมาพวกเขาก็โดนตูซื่อหวังไล่ฆ่า ทั้งพ่อแม่ ท่านอาจารย์ บรรดาผีและเธอร่วมกันต่อสู้ ในที่สุดก็สามารถเอาชนะตูซื่อหวังได้…

“ที่แท้ทั้งหมดนี้เป็นความฝันเหรอเนี่ย” ซู่เป่าถอนหายใจ

ในความฝันเธอยังจับมือพ่อแม่ไว้ แถมพ่อก็ยังโยนเธอสูงๆ ตอนตกลงมาแม่ก็ยังมาช่วยรับเธอไว้อยู่เลย

“ที่นี่ที่ไหน？” ซู่เป่างงตาแตก

ซู่เป่ารู้สึกว่าตัวเองนอนหลับจนมึนไปหมดแล้ว แยกแยะไม่ออกแล้วว่าอะไรคือความจริง อะไรคือความฝัน ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่บนดินแดนเซียนยังไงไม่รู้？

เสี่ยวอู่บินออกไปอย่างมีความสุขแล้วเกาะอยู่บนไหล่ของซู่เป่าและเอียงหัวถามเธอว่า

“ซู่เป่าของฉันเป็นอะไรไป？”

ทำไมตั้งแต่ตื่นขึ้นมาแล้วถึงเงียบไปล่ะ？

ชู่ว…งั้นมันก็ควรเงียบด้วยน่ะสิ

ซู่เป่าเดินออกจากพระราชวังโดยไม่รู้ตัว จะมีสะพานอยู่หน้าห้องนอน พอข้ามสะพานไปแล้วตรงข้ามก็จะเป็นวิมารหยกวิจิตร

หลังเดินข้ามสะพานมา ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนคุ้นเคยยังไงไม่รู้ แต่ก็มั่นใจว่าตัวเองไม่เคยมาที่นี่…

เธอแอบเดินเข้าไปในวิมารที่อยู่ตรงหน้า ไม่มีใครอยู่สักคน แต่ข้างนอกดูเหมือนว่าจะมีเสียงคุยกันอยู่

ซู่เป่าเดินผ่านพระราชวังอันยิ่งใหญ่นี้ ข้างในมีหนังสือมากมาย รวมถึงของมีค่ามากมายเช่นตะเกียง แจกัน ขวดหยก…มองดูจนอดไม่ไหวที่จะแอบยัดเข้าไปในตำหนักพญายม

เวลานี้เอง จู่ๆ ข้างนอกก็มีเสียงลอยมา “อ้า…มู่กุยฝาน คุณท่านมู่ คุณเป็นพี่ชายฉันนะ！ กระต่ายน่ารักขนาดนี้คุณกินแบบนั้นได้ยังไง ต้องเอามาตุ๋นสิ？？”

ซู่เป่าถึงกับอึ้ง！

“แม่…” นี่มันเสียงของแม่นี่！

ซู่เป่าดีใจรีบวิ่งเท้าเปล่าไปหาแม่ แต่ด้วยความที่หิวมากก็เลยอาจจะมีสะดุดบ้างเล็กน้อย